(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Een donkere lange weg vormt mijn pad. De wind is hard. Heel hard en tegen. Met vlagen beukt hij op mijn kop. Tranen vloeien uit mijn ogen door de harde windvlagen. De wind probeert me tegen te houden in mijn gang. Maar stap voor stap loop ik door. Overwin ik de tegenwind. De wind maakt het zwaar. De lucht wordt uit mijn longen geblazen. Maar ik zet door. Loop verder om mijn pad te vervolgen. De pijn die er nu is zal straks weg zijn. Ik recht me rug en loop door. In mijn gevecht wordt ik vergezeld door een andere loper. Samen zijn we op weg naar het volgende punt. Op weg om de wind in de rug te krijgen....

Het klinkt misschien gek, maar ik heb weinig gelopen afgelopen kwartaal. Om precies te zijn maar drie keer. Oké, wel twee marathons en de West Coast Challenge, best pittig, maar in frequentie veel te weinig. Ik had genoeg gelopen daarvoor, dat wel, maar toch is het veel te weinig! Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om  de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....! Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar! Tijd om te lopen dus. Tijd o

Weinig blogs van mij de afgelopen weken. Drukke tijd, maar ook weinig gelopen. Dat was ook nodig. Na de Berenloop was er een nog groter doel, de West Coast Challenge. En rust met weinig lopen en veel eten was de best mogelijke voorbereiding! De spanning werd in de afgelopen week wel steeds iets groter. Oké, ik had er zin in, ik wilde het en was er klaar voor. Maar toch, ik wist niet wat er allemaal zou gaan gebeuren, en door het koude winterweer was ik vooral bang om teveel of te weinig kleding te dragen. Teveel om te lopen en te weinig om te fietsen. Ik heb er zelfs een nacht van wakker gelegen! Donderdag avond was voor mij eigenlijk de start van mijn race. Thuis gekomen, speciaal eten, het bekende recept van macaroni met druiven en meloen. Terwijl ik 's ochtends al aan de bietensap en de carboloader had gezeten. Daarna begon 'het grote inpakken'. Mijn grote sporttas volgestopt. Eerst met de wedstrijdkleren. Herzogkousen, wintertight van Pearl-Izumu, onderbroek, Nike p

Ik heb het dit jaar op meerdere manieren meegemaakt. De wil om iets te bereiken. De marathon lopers van het #bijmanmarathonproject zijn er een mooi voorbeeld van. Zij wilden de finish bereiken, en zo geschiedde. Afgelopen weekend was voor mij weer zo'n mooi voorbeeld. Bezieling en teamprestatie. Dat waren de kernwoorden en het mooie ervan. De trainingen ervoor waren daarvoor bedoeld. Bam, willen winnen. Dat was het motto. En zo geschiedde. Duidelijk beter en overtuigend uitgespeeld. Over twee weken is de West Coast Challenge. Een zware uitdaging. En in de relatie met de trainingen van afgelopen weken (geen!) een hele zware uitdaging. Maar we kunnen het en we gaan het doen, want ik wil het! We gaan het zien op 8 december.....

Hardlopen doe ik dit weekend ff niet. Het zou wel lukken, maar rust lijkt me een betere optie. Tot dinsdag hevige spierpijn. Natuurlijk vooral trap af. Maar woensdag, eenmaal lekker in beweging, leek alles al bijna verdwenen. Zaterdag merkte ik bij maximale rek op mijn bovenbenen nog wat pijn, en al fietsende met Fleur nog wat druk op de benen bij aanzetten. Maar toch. Ik krijg een gevoel dat ik zin heb om te lopen. Dat het vermogen goed is. Dat ik sterk ben en dat ik er bijna klaar voor ben! Maar goed ook, want nog vier weken en dan is het zover. Mogelijk is er een probleem. Want hoe zit het nu echt. Ik heb nog niet hard gelopen. Doet dat zeer? Heb ik toch ergens iets overgehouden aan de Berenloop? We zullen wel zien. Aankomende week zal ik het merken. Als het strand maar beter is op acht december, dan dat het was op Terschelling.

Wat kan een mens zichzelf toch aandoen! Vooral dinsdag was vreselijk. Spierpijn, zelfs in mijn armen. Trap af was dramatisch, fietsen was de makkelijkste manier om me te verplaatsen! Maar goed, het was geweldig. De Berenloop, Terschelling op z'n mooist. De voorbereiding was alles behalve ideaal. Oké, ik had twee weken geleden nog keurig mijn kilometers gemaakt door de marathon van Amsterdam te lopen. Maar vaker dan 1 keer per week had ik de laatste periode niet kunnen lopen. De halve van Texel en de Damloop waren ook onderdeel daarvan, maar het was alweer september dat de 30 van Amsterdam Noord mijn laatste lange afstand was. Weinig kilometers, maar wel al jaren iedere week hardlopen. In Terschelling ligt mijn jeugd. Vele vakanties daar doorgebracht. Vele kilometers afgelegd over het eiland. Alle wegen en paden op de routekaart kon ik met mijn ogen dicht inbeelden. Iedere heuvel had ik in mijn gedachten al een aantal keer gelopen. Mentaal was ik er in ieder geval klaar voor.

Bijna twee weken geleden nu. De Marathon van Amsterdam. Meelopen met een groep toppers die ik begeleid heb. Maar wel al een hele marathon. En dat met de Berenloop voor de boeg; de marathon van Terschelling. Niet diep gegaan, maar het blijft twee en veertig kilometer. Zwaar dus, vooral voor voeten en knieën. Toch viel het me mee. De volgende dag kon ik al redelijk goed bewegen. Geen hevige spierpijn, maar wel stijfheid. Op naar de donderdag, mijn vaste trainingsloop. Maar daar ging het al mis. Niet gelopen door een beginnende verkoudheid. Tussendoor ook nog eens veel extra werk, waardoor de verkoudheid zich wist te nestelen op longen en in de bijholtes. Maandag leek het al wat beter. Geen pijn meer op de longen, maar wel een timbre op mijn stem. Maar de snot werd dikker. Dus mijn neus werd voller. Alle kleuren van de regenboog heeft het al gehad, maar ik denk dat het nu wel onder controle is. Dankzij alle rust, twee weken geen hardlopen, taart van de marathongroep, bietensap en al

De voet is een blok reactiviteit. Zoveel bot als het lijkt, ingenieuze elastiekjes helpen je vooruit in het lopen. Als je goed beweegt, dan is er veel gratis energie te verdienen. En gratis, daar zijn we dol op toch? Het grootste elastiek van de voet, is de Achillespees. Op het moment dat je je voet neerzet, begint hij door de verplaatsing van het lichaamsgewicht al met verlengen. En hierdoor wordt de pees elastisch uitgerekt. Deze verlenging gaat door tot het moment van afzetten. De gratis elastische energie kan worden omgezet in zogenaamde propulsie. En het meest optimaal als je loopt over de bal van de voet, want dan maak je gebruik van de kuitspieren en dus van de achillespees! Een ander elastisch samenspel gebeurt bij de landing op de hiel of de midvoet. Op het moment van landen is je hielbeen (met het sprongbeen) een vast punt. Scheen en kuitbeen maken een inverende beweging (aanslaande beweging) naar beneden toe ten opzichte van het hielbeen. Hierbij geven ze een rekkende im

De pronatiebeweging. Veel lopers kennen de term van de hardloopschoen. Anti-pronatie, lichte anti-pronatie of neutraal. Dat zijn de smaken in de schoenen. Jammer van de term anti-pronatie, want ik ben hardstikke pro-pronatie. Het is namelijk een geweldig dempingssysteem, dat tegelijkertijd energie opwekt voor de beweging die daarna komt; de afwikkeling. De bouw van de voet is geniaal. Dat heb ik al eerder verteld. In de voet zitten de botjes zo gerangschikt dat er zich twee lijnen vormen. Die twee lijnen zorgen ervoor dat de holling van de voet na de landing in kan veren en door de elastische plaat die eronder ligt weer terugveert in de goede stand. (mede omdat je in de steunfase op de buitenkant van de voet gaat steunen!). Mensen met een platvoet zullen nu waarschijnlijk denken dat dit systeem bij hun niet werkt. Maar maak je geen zorgen. Omdat de elastische plaat zijn verloop heeft naar de bal van de voet, kan je door middel van het optrekken van je grote teen, de vorm in de voet

Hij staat stevig in zijn schoenen, een wit voetje halen, met beide benen op de grond staan. Allemaal voet gerelateerde spreekwoorden. Onze voeten zijn over het algemeen onze verbinding met de aarde. We balanceren in ons leven wat af al steunend op onze voeten. Iedere stap die we zetten is net iets anders de stap die we zojuist gezet hebben of de stappen die nog komen. We kunnen variëren, in paslengte, in de duur waarmee we op onze voeten staan en de manier waarop. Zonder dat we er over hoeven nadenken kunnen we lopen op ijs, op gras, op asfalt of op zand, en iedere keer gebruiken we onze voeten net iets anders. Top zo'n mechanisme, en vooral ook heerlijk dat we er niet over hoeven nadenken. Onze voet bestaat dus uit zesentwintig botjes. Een los geheel zou je zeggen. Toch is het zo dat als je op de voorvoet staat, en je steunt op de bal van de voet, je voet superstabiel is. Je staat als een huis zeg maar. Al die botjes in de voet vallen precies in elkaar. Er is vormsluiting. En he

Ik zie ze veel. Voor mijn werk. Schoonheid hebben ze niet, daarvoor kijk ik liever naar andere delen van het lichaam. Maar prachtig zijn ze wel: voeten! Ingenieus zoals de voet is gebouwd. Als je goed kijkt naar de bewegingen van de voet, je analyseert de biomechanica, dan kan je alleen maar tot de conclusie komen dat ze geniaal gemaakt zijn. Zesentwintig botjes. Met daarbovenop een scheen en een kuitbeen. En al die botjes hebben meerdere functies. Zowel in een stabiele als in een flexibele stand. Als je staat, dan zijn je voeten eigenlijk niks anders dan twee boekensteunen. De reden waarom we onze neus niet breken. Maar wel flexibele steunen, zodat we lekker kunnen hangen en ons gewicht er op allerlei manieren boven kunnen brengen. De zesentwintig botjes vormen heel veel gewrichten en die zorgen voor een flexibel geheel. Het is al prachtig om te zien dat het eerste gewricht dat drukopbouw krijgt tijdens het lopen in de richting van de buitenzijde van de voet loopt. Logisch als je

Over twee weken loop ik de Berenloop. De marathon van Terschelling. Zwaar, over duinen en strand, en mogelijk veel wind! Maar vandaag eerst de marathon van Amsterdam. Meelopen. Met de deelnemers van het #bijmanmarathontraject. Een dag vol belevenissen. Natuurlijk heb ik nu ook spierpijn. Sterker nog ik heb blaren op alle tenen van mijn beide voeten en ik hen meer last van mijn knieën dan normaal na een marathon. En ja, natuurlijk ben ik minder kapot gegaan. Sterker nog, ik heb de  hele marathon geen slecht moment gehad. Maar de finish en daarover, dat was nog overweldigend mooi! De ochtend was vroeg vandaag. Om 08:45 opgepikt door Kees, om daarna met Arjen en Jos af te reizen naar de sporthallen zuid. Mijn startnummer en shirt moest ik nog ophalen. In tegenstelling tot alle andere lopers van de groep. En van mij werden nog wat tape-handelingen verwacht. Zoals Kees al zei in de auto:"Voor jou is het maar een gewone dag werken Jeroen". Nou, gewoon was het niet. Al was

Zondag is het zover! Voor het overgrote deel van lopers van het #bijmanmarathontraject staat hun doel op het programma; De Marathon van Amsterdam! Na een lange aanloopperiode, gezamelijke trainingen, informatiebijeenkomsten en een schema voor de laatste drie maanden, is het dan eindelijk zo ver. En dus is er spanning. De laatste weken verlopen al nerveus. Een blanke Keniaan met kuitklachten, een rappe klepper met knieklachten, een snelle volendammer met heupklachten. Eigenlijk melden ze zich allemaal wel met iets. Meestal iets kleins. Want volgens mij is het de plankenkoorts. Want die heerst volop. Vooral in het peloton van lopers van het #bijmanmarathontraject. Een loper is wel afgehaakt. Met achillespeesklachten. Maar zijn marathon komt wel op een ander moment! Als ik stuk voor stuk naar ze kijk, kan ik maar tot een conclusie komen. Ze zijn er klaar voor! Klaar om het asfalt op te vreten. Klaar om de prestatie te leveren waar ze al die tijd naar toe hebben geleefd. Het resultaat

Afgelopen vrijdag en zaterdag had ik een cursus. Over de enkel. Een Belgische dame was helemaal overgekomen naar Duiven om te praten over Enkelletsel en herstel, voornamelijk in de sport. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen. Twee dagen lang heb ik op een bedrijventerrein in Duiven gezeten en geluisterd naar een dame met veel verstand van zaken. Ze was wel enigszins saai in haar doceren, maar kennis over de enkel had ze zeker. Toch was het voor mij teleurstellend. Weinig nieuws heb ik gehoord. Sterker nog, ik denk dat ik zelf nog een flinke toegevoegde waarde op de cursus had kunnen spelen. Veel dingen werden kort aangestipt, en er werd lang stilgestaan bij de basis. Te lang naar mijn mening. En te weinig werd er geoefend in de werkelijke belangrijke behandelvaardigheden. Leuk was dat deze dame gedurende de gehele cursus sprak over de ketting (dat is Belgisch voor de bewegingsketen). Absoluut het aangrijpingspunt van waaruit ik behandel. Regelmatig stipte ze het belang van be

Dat heb ik weer. Het is dierendag vandaag. Precies op de dag dat ik altijd hardloop. En dat het dierendag is heb ik geweten ook. Goed, de immense groep ganzen boven de Purmer was prachtig. Een kakofonie van geluid verspreidde zich over de omgeving! En ook de roofvogel die ons begeleidde bij de binnenkomst van het Purmerbos was een schitterend aangezicht. Maar vergeef me dat ik niet weet wat voor soort roofvogel het was! In deze hoedanigheid is dierendag prachtig! Maar nee, vandaag was er iets raar. Tot drie keer toe ben ik aangevallen door een hond. En ik loop toch wel vaker in oranje, dus daar zal het niet aan gelegen hebben. De eerste keer was zelfs heel bizar. Een grote herdershond kon ik tot twee maal toe ontwijken terwijl hij me probeerde te buiten. Bijna in mijn kuiten en bijna in mijn schouders. En het meest zotte was dat zijn baasje er gewoon bij stond te lachen. Op het fietspad langs het golfterrein was het een boxer die enthousiast achter ons aanvloog. Toen hij met zijn

Eigenlijk was ik van plan om de twiskemolenloop te doen. Dertig kilometer door het twiske, een prachtige voorbereiding op de marathon. Maar Louis sprak me maandag aan. Met een vriend zou hij de Halve van Texel lopen. Starten op de boot, en daarna een prachtig stukje Texel. Maar de vriend was geblesseerd geraakt. En dit is een nog mooiere voorbereiding op de Berenloop. Lopen dus. Op de boot was het een gekkenhuis. Vol met lopers knalde de DJ de ene na de andere opzwepende hit eruit. Een klein half uur lang klappende en hossende lopers opgepropt op het autodek. Zelden zo'n gekkenhuis meegemaakt tijdens een loop! En bij het opengaan van het dek, ging het dak eraf. Starten met de toeter van de boot, en al snel lopen in de vertrouwde omgeving van Texel. Ik heb er in 1996 drie kwart jaar gewerkt. Een nostalgisch gevoel dus. En al snel stonden er bekenden langs het parcours. Hoewel zij verrast leken dat ik daar liep. Een forse wind stond er wel. Een Texels windje. En bij het aanlopen

Onlangs werd ik er weer eens mee geconfronteerd, en meestal hou je als fysiotherapeut maar je mond. De wonderlijke werkwijze en hiërarchie in de medische wereld. Een meisje die in onze praktijk onder behandeling is, werd geadviseerd om naar de sportpoli te gaan. Een plek waar sportarts, orthopeed en sportfysiotherapeut samen naar sporters kijken die geblesseerd zijn, om een zo goed mogelijke oplossing voor de blessures te vinden. De sportfysiotherapeut die daar zit doet dat overigens voor niks, nada, noppes. Geen vergoeding, maar omdat hij of zij van zijn vak houdt, en een investering doet voor zijn of haar praktijk! Om naar deze sportpoli te gaan, gingen dit meisje en haar moeder keurig naar de huisarts. Om de kosten binnen de gezondheidszorg te vergroten, is dit namelijk een stap extra, terwijl deze huisarts de enkel van dit meisje al had doorverwezen (zonder enige blik te werpen op haar voet) voor de expertise van onze praktijk. Als een meisje van 11 al een jaar lang met pijn in h

Volgens mij is het vandaag de tiende keer, maar het kan ook mijn negende zijn; de Damloop. Hardlopen in een grote kudde mensen. Veel publiek, veel feest en tot je verbazing constateren dat er grote hoeveelheden mensen meedoen die beter langs de kant hadden kunnen blijven staan! De damloop is een belangrijk sociaal evenement voor onze omgeving. Al in april begint de eerste stress voor patiënten en sporters bij ons op de praktijk. "Ik heb me opgegeven voor de #damloop, dat ga ik toch wel redden Jeroen?" is een vraag die me jaarlijks meerdere keren wordt gesteld! En toch, een opbouwschema is niet zo moeilijk. Zestien weken trainen, week 1, 1 kilometer, week 2, 2 kilometer etc, en dan loop je in week 16 de damloop. Maar waar wringt de schoen? Te enthousiast, te veel te snel, te weinig, te grillig, andere blessure, allemaal redenen waarom het misgaat. Maar ja, die mensen hebben er tenminste over nagedacht. Genoeg lopers die het zwaar hebben, te zwaar. Werk voor ambulances dus!

Het is donderdag. Lopen met Louis dus... Maar eerst een andere verplichting. Het geheim van Purmerend. Een promotiefilm over Purmerend, door Purmerenders. En daar was ik voor gevraagd. Een film gemaakt door Shootlab. Twee jonge geluidsmensen, een regiseur en vragensteller, en een cameraman. Dichtbij huis, op het bruggetje van de Plantsoengracht werden me vragen gesteld over Purmerend, over het hardlopen en over mijn vak. Met als flitsende afsluiter;" Ik ben Jeroen Bijman, ik ben 40 jaar, ik woon in Purmerend en ik werk in Purmerend als sportfysiotherapeut". Dan maar lopen. Ouderwets rondje, Kanaaldijk, Jisperpad en terug over het fietspad langs de Weidevenne. Langs mijn boom. En jawel hoor, ook Louis kreeg zijn aanmoediging. De natgeregende bladeren ritselde juichend voor Louis in de wind. Ons voorstuwend op de candans van ons looppatroon. Op weg terug naar het geheim van Purmerend!

Afgelopen vrijdag de laatste bijeenkomst bij Sport en Therapie. Niet te ingewikkeld, niet te uitgebreid. De laatste puntjes op de i. Bijeenkomsten over hardlopen, over kleding, over schoenen, over voeding, over drinken, over schema's, dus nu nog wat herhaling. Lopen in het donker, dat is in deze tijd wel een issue. Dus Erik Tolboom van Skiwear4all toonde prachtige oplossingen. De laatste vragen beantwoorden. En in de stemming komen voor de marathon met mooie filmpjes. Oké, een was iets te zwaar op de hand. Met twee zwalkende dames, die uiteindelijk kruipend over de finish gaan! Zondag de laatste training, een duurloop van 17 kilometer. Langs de golfbaan en door het bos. Een route die ik donderdag zelf al had gelopen. Goed voorbereid en wederom met de hulp van Karin. En vooral praten. Want nog zes weken, en dan is het zover voor de meesten. Over twee weken loopt Jeroen (Van Vuuren) al Berlijn, maar het overgrote deel staat aan de start in Amsterdam. Dus consolideren, de zenuwen be

Op twitter las ik berichten. Over de marktstadrun. Ik ga maar vier Engelse Mijl doen, want acht is gekkenwerk met dit weer. Juist. En ik ging op voor dertig kilometer van Amsterdam Noord. Mijn vaste loopmaatjes waren er niet dit jaar. Geen Onno, geen Louis, geen Rob en ook geen Ronald. Ook geen bananenrunners en Beemstermasters. Mijn stijl is om laat aan te komen, voor korte voorbereiding (startnummer op, kousen aan en lopen maar). Maar nu ik alleen was, stond ik daar veel te vroeg. Eerder dan mijn marathongroep. Zittend op een bankje raakte ik aan de praat met een alleraardigste jongen met een geel shirtje aan. De marathon van Boedapest, dat is zijn doel voor dit jaar. De start was ik de buik van een groot peloton lopers. Op een loeihete sintelbaan. En zoals zo vaak, startte ik lekker snel. 4:20 per kilometer, en dat kilometers lang. En ter hoogte van de Jaagweg, daar kwam ik de jongen in het gele shirtje weer tegen. Tot 15 kilometer liep ik als een dolle. Want welke dwaas gaat me

Eens in de acht weken ben ik er. De sportpoli in het West Fries Gasthuis. Op maandagmiddag. Tegelijkertijd draaien de sportarts en de orthopeed een poli, en acht enthousiaste sportfysiotherapeuten draaien onbezoldigd mee. Inderdaad, zonder enige inkomsten. Gewoon omdat het leerzaam is om samen te werken, maar ook omdat we vakidioten zijn! Meestal draai ik de poli met de sportarts. En hoewel de sportpoli voor acuut sportletsel is, komen er vaak mensen met al langer bestaande klachten. Bijna logisch, want dat is volgens de V.S.G. (de beroepsvereniging van de sportartsen) hun werkdomein. Gisteren was weer zo'n dag. Samen met Huib Plemper, deze keer de dienstdoende sportarts een reeks interessante patiënten gezien. Tijdens de anamnese, geleid door de sportarts, is er genoeg ruimte voor mijn inbreng. En ook tijdens het onderzoek kom ik dan aan de beurt. Vaak zijn het jonge patiënten, maar veelal mensen met ingewikkeldere klachten. Heerlijk om dan mee te denken in de oplossing. En ik

Soms loop je als dikke stroop tegen een heuveltje op. Dan ben je aan het harken om vooruit te komen. voel je allerlei pijntjes, in je voeten je schouders of je borst. Dan lijkt het wel of iedere pas gezet moet worden, alsof je jezelf vooruit moet duwen. Tegenwind zonder dat er wind staat. Vandaag was niet zo'n dag. Gek eigenlijk, want van de week heb ik twee nachten slecht geslapen. En vanochtend werd ik een beetje humeurig wakker. Maar als je dan loopt en iedere pas gaat vanzelf, dan wordt je vanzelf blij. Hardlopen terwijl je het gevoel hebt dat je vermogen over hebt. Versnellen om te voelen dat je daarna nog harder kan versnellen! Iedere pas die je zet geeft een zwevend gevoel, iedere pas geeft het gevoel dat je kracht bij kan zetten. Vandaag ging het voor mij vanzelf. En voor Louis; die had stroop in zijn benen. Ook wel eens leuk, want de laatste tijd was het meestal andersom!

Vanochtend heb ik maar weer hardgelopen. Volgens mijn eigen schema, want ik heb me voorgenomen voorlopig iedere maandagochtend hard te lopen. Eigenlijk was ik het gisteren ook van plan. Maar wees nou eerlijk. Het was toch vreselijk gisteren? Vandaag heb ik heerlijk gelopen. Om negen uur 's ochtends. Naar Edam, via Middelie weer terug naar Purmerend. Een kleine 18 kilometer op de vroege maandagmorgen. Inspirerend en een goed begin aan de week. Weg maandagochtendblues, weg zwaar begin van de week. Voor mij is het een heerlijke start van de nieuwe week. Daarna naar kantoor en op maandag avond vol aan de bak met sportfysiotherapie. En het mooie van het verhaal. Als je op maandag al 18 kilometer hebt gelopen, dan staat dat al mooi op je kilometertotaal. Voorlopig heb ik afgesproken iedere donderdag met Louis te lopen. En zonder moeite zit het weektotaal al boven de dertig. Een goede basis. Alle andere trainingen en wedstrijden zijn dus gewoon bonus!

Met gemak kan ik zeggen dat ik een leuk beroep heb. Ik geniet van mijn werk, en heb plezier in wat ik doe. Gelukkig maar, want dat is een belangrijke drijfveer. Vooral de eigen draai die ik aan mijn werk kan geven, met sport erin verweven maakt het mooi. Na mijn vakantie ben ik weer aan het werk gegaan. Natuurlijk, anders had ik nog vakantie gehad! Eerst op kantoor, rustig erin komen en 's avonds lekker sportfysiotherapie. Geblesseerde sporters, vaak teleurgesteld vanwege de beperking om niet te kunnen sporten, weer terugbrengen naar de plek waar ze het liefst zijn. Hun sportveld. Gisteren was ik ook weer voor het eerst sinds weken in de snijzaal. Super leerzaam. Niet alleen het prepareren en het leren van het lichaam, maar ook de mensen die ik daar ontmoet. Geweldig, jonge artsen in opleiding, specialisten op allerlei vlak, enthousiaste collega's met veel kennis en kunde. Luisteren en praten, maar vooral ook leren. Ik ben nu twee weken weer aan het werk. En ik geniet erv

Daar loop ik dan, achter mijn eigen schaduw aan. De zon brand op mijn bolletje. Een licht briesje laat de bladeren van de wilgen langs de kant weg ritselen in mijn oren. Het is een verkoelend briesje, dat wel. Maandagmorgen, mooi weer. Mooie omgeving. Ik loop om te trainen. Omdat ik me een doel gesteld heb. Ondanks een stroeve start, loop ik nu lekker. Voortgeleid door mijn eigen schaduw. Inhalen zal ik hem niet, dus ik doe ook maar geen poging. Lopen maakt me rustig. Lopen maakt mijn hoofd leeg. Een lekker begin van de week. Begeleid door prachtig weer. Geen bietensap vandaag. Geen compressiebroek. Wel de Herzog kousen, maar met mijn vaatstelsel kan ik niet meer zonder! Vandaag doe ik het zelf. Iedere stap die ik zet. Begeleid door mijn schaduw. Het laatste stuk gaat hard vandaag. Heel hard. Goed zo, maar er zullen nog veel trainingen volgen. En lang niet allemaal begeleid door mijn eigen schaduw!

Sport en emotie gaan hand in hand samen. Dat hebben voor mij de afgelopen twee weken weer bewezen. De olympische spelen als hoogtepunt van onze sportzomer. Met veel emoties, in beeld, op de sportvelden. Bij winst bij verlies, veel tranen zijn er gevloeid. Ik heb mezelf er ook niet aan onbetuigd gelaten. Met een brok in mijn keel van de prachtige prestaties. Tranen in mijn ogen heb ik meerdere keren gehad. Gevoel van trots? Gevoel van begrip? Gevoel van respect? Waar het vandaan kwam weet ik niet, gelukkig waren het meestal vreugdetranen. Vreugdetranen heb ik zelf ook wel gehad tijdens mijn eigen sporten. Tranen op de finish in New York. Tranen in het olympisch stadion in Amsterdam bij het finishen van de plaatselijke marathon. Maar ook tranen bij het uitstappen in Rotterdam. Dikke tranen. Misschien zijn deze tranen onderdeel van de verslaving. Van alle tijd en energie die je stopt in je prestatie. Waarom ga ik anders dit jaar aan de berenloop meedoen, of starten in de West Coast

Mijn enthousiasme van het begin van de week moest toch voorgezet worden. Woensdag de hele dag in een pretpark, ook een heerlijke plek om te herstellen, en gisteren anderhalf uur op de mountainbike. Want voor de West Coast Challenge moet ik het fietsen niet vergeten. En dus vandaag weer hardlopen. Het mountainbiken gisteren was heerlijk. Mooi weer, beetje wind. Hollands weertje dus. En met een MTB route in het Twiske binnen handbereik, een prachtige mogelijkheid om lekker te sporten! De route was prachtig; volle groene bomen, hoge paarse pluimen, veel groen dus. Hij was nog wel wat blubberig van alle regen van vorige week, maar dat hoort bij mountainbiken.  Met mijn fiets kwam ik er in ieder geval de rust verstoren. Grote hoeveelheden konijnen sprongen voor mijn wielen weg. Heerlijk en een lekkere inspanning. Vandaag was het weer tijd om hard te lopen. Mooi weer, beetje warm en weinig wind. Startproblemen, die had ik zeker vandaag. Stijve bovenbenen van het fietsen van gisteren. Dru

Slecht weer, harde regen. Dat was de hele maandagmorgen zo. Toch al vroeg de hardloopkleren aan. Maar helaas, regen, regen en nog hardere regen. De buienradar beloofde beterschap, maar een blik naar buiten deed anders vermoeden. Toch maar vertrokken, in de regen. Bietensap als voorbereiding en compressiebroek als ondersteuning. En natuurlijk ook de compressiekousen aan! Waar sta na een periode van wisselend trainen. Ik niet. Toch wilde ik kilometers maken. En een rondje dat ik niet heel vaak doe. Via de Pumerringdijk naar de Westerweg, achter de golfbaan langs, door het bos, naar Ilpendam en terug over het oudelandsdijkje. Een mooie inspirerende omgeving om hard te lopen. Ik heb het wel eens vaker gezegd, maar Purmerend is mooi als je maar goed kijkt! Of het nu aan de bietensap lag, of aan de compressie, of misschien zat het gewoon goed tussen mijn oren, maar ik heb gewoon lekker gelopen. En onderweg werd het zelfs droog. Al heel snel zelfs! Dinsdagmiddag afgesproken met Louis. I

Na alle verhalen, moest ik het toch een keer proberen; bietensap. Op de vroege morgen, als eerste opdrinken. Niet de tanden poetsen, laat de bacteriën  in de mond het werk maar doen, dat was het advies. Nitraatrijk, met veel vitamine C, dat is de voorwaarde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de fles al een aantal weken in mijn koelkast had staan. Bietensap, het klinkt niet echt lekker. Ik keek er dus ook een beetje tegen op. Kom op man, bijna veertig, dat dacht ik toen ik zaterdag woord bij daad voegde. En uiteindelijk viel het me mee. Hoewel, op de uiterlijke aantasting na dan! Daar zit je dan. 's ochtends vroeg. Glas bietensap achter de kiezen. Knalrode tong, knalrode lippen. Het lijkt wel of ik figureer in een of andere horrorfim. En waarvoor? Dat moet nog maar blijken. Vanaf deze week moet het lopen ook weer in een strakker schema. Dat is een belangrijkere voorwaarde. Maar misschien dat de bietensap me weer op weg helpt. Al zou het maar een placebo zijn tot een beter resultaat!

Een vroege zondagmorgen. Ontbijtje, geen eitje. Normale zondagmorgen dus. Het is droog, dat is al anders dan gisteravond. Mooi weer om te fietsen dus. Vakantie, tijd voor rust, maar ook tijd om te trainen. Door alle drukte en vermoeienissen, zat daar geen ritme in. Hoewel ik gisteren lang aan de buis gekluisterd heb gezeten voor de OS2012, heb ik uiteindelijk in de vooravond een rondje van 16 kilometer hardgelopen. Daarbij opgeteld had ik vorige week zondag gemountainbiked in het Twiske, maandag 99 km gefietst naar Harlingen en woensdag 9 kilometer hardgelopen. Heerlijk weer, al dat sporten, langzaam aan weer terugkomen in conditie. Vanochtend heb ik een lekker rondje gemaakt op de racefiets. Samen met Oskar de wind trotseren en een lekker rondje bijkletsen. Sporten is leuk! Maar nu ga ik weer sport kijken.

Oh ja, geweldig, vrijdag is het weer zover; de olympische spelen! Een weldaad voor mijn verbeelding, een aanslag op mijn tijd. Chauvinisme genoeg, maar ook oog voor het ware sportsmansschap. Kippenvel, emotie en puur genot. Sport als verslaving. Nu om naar te kijken. Of het nou het zwemmen is, of wielrennen, maar ook judo, tafeltennis en zelfs het handboogschieten. Alle sporten zullen als zoete koek bij me naar binnen glijden. Als een spons zuig ik alle beelden, alle informatie tot me. Heerlijk, en dat terwijl ik vakantie heb. De komende weken staan voor mij in het teken van de vijf ringen. En ik bevind me in het midden van de ring van extase!

Je schrijft een blog over gelukkig zijn en wordt overspoeld met reacties. Gelukkig maar! Facebook, whatsapp, sms en zelfs telefoontjes. Lief en vooral ook fijn. Go back to basic, dat was een van de adviezen. En laat ik dat nu net hebben gedaan afgelopen twee dagen. Als kind ging ik altijd naar Terschelling op vakantie. Raar zou je zeggen, altijd naar Terschelling, maar onze ouders hadden geen keus. Terschelling, voor ons de lotsbestemming van mijn jeugd. Alle paadjes heb ik er gezien, kneuterige films bij ET10, mijn eerste echte zoenen, veel gesport, vooral gevolleybald, maar ook voor de eerste keer alcohol! Mooie zomers, slechte zomers, ik heb er veel lol beleefd. En op uitnodiging van mijn broer en ouders, ben ik er gisteren op de racefiets naar toe gegaan. Met gezwinde spoed (wind mee op de afsluitdijk) en goed voor de conditie. En ook dat heb ik als jongetje wel eens gedaan. Samen met mijn vader bijvoorbeeld. Voor 12-en op Terschelling, dus nog tijd genoeg. Heerlijk naar

Op 22 juli 2012 schreef ik deze blog. Hij heeft toen een paar dagen online gestaan, maar gaf toen veel ophef, en heb ik hem off line gehaald. Toch was het een weergave van wie ik was op dat moment. Dus bij deze.....: Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven.... Het allermooiste in mijn leven. Drie stuks. Geluk, liefde en vrolijkheid. En toch doe ik iets verkeerd. Ik probeer er te zijn voor ze. Probeer ze mijn liefde te geven. Alles wat ik heb zou ik willen opgeven. Alleen maar om er zeker van te zijn dat zij gelukkig zijn. Ik voel pijn. Over mijn lichaam. In mijn hart. Ik schiet tekort in wat ik zelf voor mijn ogen had. Papa is aan het werk. Heel vaak. Hoe kan ik er dan nog voor ze zijn. Wat kan ik doen om het te veranderen, wat kan ik doen om mezelf weer terug te vinden. Als ik zelf niet gelukkig ben, hoe kan ik dan geluk overbrengen? Als ik ze zie, als ik ze in mijn armen heb, lijkt het eenvoudig. Maar met wat ik nu doe, zie ik pijn. Pijn, verdriet en angst. Waar gaat dit he

Ziek zijn, het hoort er schijnbaar ook bij. Met de vakantie in aantocht voelde ik me al weken moe. Op weg, slepend naar de vakantie, pikte ik twee weken geleden een droge hoest op. Na vorige week zondag twee uur lang in de regen meegefietst te hebben, was ik koud en doorweekt thuis. En de hoest was de volgende dag substantieel erger. Slecht slapen, dat was het gevolg. In de loop van afgelopen week ging het wel beter. Tenminste dat dacht ik. Zelfs zoveel beter dat ik zondag een rondje met de racefiets gemaakt heb. Geen probleem tot op dat moment. Echter half vier 's nacht was het compleet anders. Misselijk, diarree, duizelig zweten. Ziek dus. Gisteren heb ik bijna de hele nacht geslapen, en ondanks dat afgelopen nacht ook. Badend in het zweet, dat wel. Het lijkt of ik me nu iets beter voel. Maar ja, is dat het moment. Ik hoop het niet, want ik moet nog veel trainen. Trainen voor al mijn doelen in het najaar!

De eerste dagen waren erg voorspelbaar. Cancellara wint de proloog, Cavandish een sprint, Peter Sagan, Andre Greipel, allemaal in de lijn de verwachting. Met argusogen kijken wij Hollanders naar de tour, smachtend naar een zege van een landgenoot. In de tweede week zou dat gebeuren, daar waren we allemaal van overtuigd! Maar nee, een grote valpartij waarbij ongeveer al onze Nederlandse toppers betrokken waren zorgde voor het verdriet van onze natie. Niet meer vooruit te branden, zo leek het. Ik kan erg genieten van deze tour de france. Aanvallen vanuit het vertrek, demarrages in de afdalingen, renners verdeelt over het hele parcours en een ijzersterke skyploeg. Vorig jaar was het een stuk anders; etappes waren voorspelbaar, alle favorieten bleven bij elkaar en er gebeurde eigenlijk weinig! Dit jaar is behoorlijk anders, behalve dan dat de winnaar wel al bekend is. Maar toch, kijk naar de aanvalslust, kijk naar de strijd. Alleen jammer dat onze nederlandse jongens er niet aan te pas k

Lesgeven. Eigenlijk doe ik het al jaren. Voor mijn patiënten, voor de sportschool en natuurlijk ook de verschillende loopgroepen. Door de jaren heen heb ik al aardig wat clinics gegeven, maar ook aan nascholing gedaan voor onder andere sportmasseurs. En sinds vorig jaar is er wat bijzonders bijgekomen. Ik geef les als gastdocent aan de masteropleiding Musculoskeletaal, uitstroom sport. Dit jaar mocht ik lesgeven over EHBSO en behandelen van duursporters, en over een van mijn grootste passies binnen de sportfysiotherapie; hardlopen, blessures en preventie! De fysiotherapeut, specialist in bewegen. Zo profileert onze beroepsvereniging de fysiotherapeut. Een slogan die ik mee probeer te nemen als ik doceer. Want in beweging zit onze kennis en in beweging zit vaak de oplossing. Jammer genoeg is biomechanica niet meer een basisvak in de opleiding voor fysiotherapie! Spijtig is ook te zien dat vele collega's, die eigenlijk geïnteresseerd zijn in sport en het behandelen van de sporter

Het schema is er. De zomervakantie staat voor de deur. Hardloopschoenen mee dus. Maar vandaag nog de laatste hardlooptraining alvorens de vakantie begint. Tenminste, op een aantal uitzonderingen daar gelaten. Interval, yasso's, tempoduurloop, fartlek, allerlei variaties voor de boeg. En regen. Veel regen. Twee uur lang regen. Toch mocht het de pret niet drukken. Geen dak erop (zoals bij Wimbledon) maar gewoon lekker lopen. Een rondje Zuid Oost Beemster, Midden Beemster, Kwadijk, Purmerend. Om te ervaren dat de Beemster ideaal is voor intervaltraining. Op het Coopertestparcours twee keer een yasso gedaan. En op de rechte stukken van 1,8 kilometer de intervallen! Kortom, een tevreden marathongroep. Laatste vragen over de schema's beantwoord, klaar voor de overzomering. Klaar voor de grote uitdaging!

Mijn hoofd zit soms vol, en mijn hersens slaan op hol, Vragen, gedachten en geluk, ik loop te wroeten naar dat stuk, dan moet ik wel bewegen, om mijn gedachten te legen, als ik loop lijkt soms alles helder en clear, maar andere momenten weet ik het gewoon niet meer, De pijn die dan voel ik in mijn lijf, is een projectie van mijn harde schijf, alles wat ik in mijn lichaam voel protesteren, probeert me wat te leren, Op zoek naar lekker lopen, moet ik me geestelijk niet laten slopen, want soms ben ik gewoon blij, en dan loop ik helemaal vrij!

Druilerig weer, stromende regen. Gelukkig vandaag, want gisteren de hele dag een toernooi en BBQ met Fleur gehad. Maar toch stromende regen op de dag dat ik wil lopen. Niet lekker, maar ja de jongens zijn lekker aan het spelen, en ik kan dus toch niet het huis uit. Bingo, auto's en vliegtuigen. Genoeg om de zondag door te komen. De buienradar voorspelt niet veel goeds. Niet dat dat altijd accuraat is. Soms lijken er buien te zijn, maar dan valt er niks, soms lijkt er niks te zijn, en dan regent het toch! Vanmiddag de deur uit dus. Lopen met een nat vooruitzicht. Het lopen ging wonderbaarlijk goed. Mooier weer dan gedacht. Wel heel veel wind. Maar toch, 17 kilometer gelopen met een goede snelle laatste kilometer. De donderdag erna met Louis was warm. Zeg maar heet! 12 kilometer. En op verzoek van Louis langs water. Noordhollands kanaal en Purmerringvaart dus. Met intervalblokken van twee kilometer hebben we hard gelopen. Afgelopen weekend was druk. Veel sport om te volgen, e

Daar loop ik dan. Repeterende stappen resoneren in het geluid van de omgeving.  Tik, tik, tik, tik, het ritme ondersteunend. Een, twee, drie, vier is het riedeltje in mijn hoofd. Zwaaien, armen naar binnen, dat is mijn verhaal! Soms denk ik het te weten, soms denk ik dat het zo is. Maar is dat altijd zo? Ik weet het niet. Het lijkt zo mooi in elkaar te zitten. De anatomie van het lichaam klopt als je het op de juiste manier gebruikt. Toch zijn wij meesters in compensatie, kunnen we makkelijk buiten ons patroon bewegen. We kunnen er zelfs aan wennen! Het is gek om te ervaren dat mensen een normaal patroon als prettig en bijna zelfsprekend ervaren, terwijl ze het vaak als gek bestempelen. Zo loop je toch niet. Als ik dan laat zien wat de alternatieven zijn, hoe ze gek ze eigenlijk zelf lopen, moeten ze ook weer lachen. Ik heb een duidelijk herkenbaar looppatroon. Anderen zien mij al van verre aankomen. Maar ook voor mij vormt het een houvast tijdens mijn hardlopen. Reperterende p

Lekker lopen. Al zes jaar het motto van de Bijmanloop. Aanvankelijk begonnen als trainingsloop voor de marathon van New York. Al rap uitgegroeid tot een gezellige samenloop voor alle onze lopers en patiënten. Afgelopen zaterdag was het weer zover. Voor de zesde keer dus. En weer was het leuk! De roeivereniging was al vroeg ons verzamelpunt. Om acht uur 's ochtends. Maar Dick en kleinzoon Daan waren al eerder op pad om alle bordjes langs het parcours te plaatsen. Dikke duim daarvoor, en een tegemoetkoming aan de wensen van onze deelnemers. Dit jaar was er voor de tweede keer een wandeltocht gekoppeld aan de Bijmanloop. Een pleziertocht die tezamen van start ging met de kinderen, die een of twee kilometer voor de boeg hadden. Misschien wel het hoogtepunt van de Bijmanloop; de rennende kinderen. Soms zelfs de longen uit het lijf. En alles voor dezelfde prestatie en dezelfde beloning. Een bidon van Sport en Therapie met inhoud. Om half tien was de start van de andere afstanden. L

Fleur speelt hockey. Ze staat op doel, en dat doet ze leuk. Belangrijker nog; ze vindt het leuk. Ze is pas elf, nog piepjong dus. Maar best fanatiek. Veel van onze gesprekken gaan over hockey. Het is leuk om te zien hoeveel passie ze ontwikkeld! Een aantal weken geleden kreeg Fleur een uitnodiging om mee te doen aan selectietrainingen van het district Noord Holland. Spannend, maar vooral leuk. De eerste maandagavond was erg nerveus. Ik denk dat ik zelf nog zenuwachtiger was dan zij! Maar het ging goed, en ze mocht terugkomen. Zes keepers voor drie plekken. Een keeper was al eerder geselcteerd. En de meeste meiden waren ouder. Toch ging het afgelopen maandag supergoed. Een enthousiaste en gemotiveerde Fleur stond goed te keepen. Maar helaas, onweer en de keuze voor de keepers was nog niet gemaakt. Afgelopen woensdag mocht ze weer naar De Kwakel (Uithoorn). Voor de derde keer. En helaas kon ik zelf niet mee. Met de telefoon binnen handbereik, was ik maar met een ding bezig. Wachten

Gek, het schrijven gaat me meestal makkelijk af. Ik heb geen writersblog en het kost me over het algemeen weinig tijd om een nieuw verhaaltje te schrijven. Toch al bijna twee weken niets geschreven, al bijna twee weken niet een nieuwe blog gemaakt? Soms gaat het allemaal anders dan wat je voor ogen had. Dan wat je van plan was. Drukte, opgelegde drukte, of als gevolg van alles wat er gebeurt. Weinig tijd om rustig te zitten, weinig tijd om te bezinnen. En het bloggen kan me daar goed bij helpen. Dan maar op de vroege vrijdagochtend. Schrijven over schrijven. Wat een mooi en simpel onderwerp. Een van de redenen om hard te lopen, is dat het me de kans geeft om mijn gedachtes te ordenen, om na te denken. En ik loop momenteel (te) weinig. Het bloggen doet hetzelfde voor me. Ik probeer zorgvuldig na te denken over wat ik opschrijf. Over wat ik wil vertellen. Als ik aan beiden bijna niet toekom, gaat er dus iets niet goed!

Gisteren heb ik hardgelopen. Heerlijk, op het meest hete moment van de dag. Langs de dijk van het IJselmeer. In een cordon van fietsers, met hooguit een paar andere lopers die de warmte trotseerden. Toch was ik niet de enige loper van dat moment. Richting Rotterdam was een grote meute Roparunners bezig aan de laatste kilometers. Vanuit Parijs en dit jaar ook vanuit Hamburg in estafette naar Rotterdam. Twee jaar geleden liep ik daar ook. Ook toen was het warm. Maar nu was het nog wel iets warmer! Toch hoef je niet ver om het moois van ons Holland te ervaren. Afgeweken van mijn normale routes rondom Purmerend, liep ik gisteren voor een keer in de nabijheid van Hoorn. Prachtig, langs het Ijsselmeer, vol met bootjes. Prachtig, het geluid van alle vogels, kwetterend en kwakend in de kwelders en graslandschappen naast me. En als ik dan langs dit soort mooie plekjes ren, dan sta ik tegenwoordig even stil. Stoppen om een foto te maken. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden alleen

Dit is een blog over gevoel. Gevoel, dat is er. Soms heel duidelijk, soms fijn, soms storend en soms ook vaag. Als ik loop heb ik allerlei gevoelens. Positief en negatief. Toch loop ik, dus de balans zal positief uitslaan. Zeker nadat ik gelopen heb. Lekker. Dat heb ik toch mooi weer gedaan. Of; zo, dat zit er ook weer op. Meestal tevredenheid, soms ook geweldig gevoel. Eigenlijk zelden heel onprettig. Gevoel is een signaalfunctie. Je lichaam vertelt je wat er aan de hand is. Met dat gevoel kun je dus ook spelen. Negeer je het, of ben je ernaar op zoek, accepteer je het, of geniet je ervan. En zo nog vele andere mogelijkheden bij die de verschillende gevoelens kunnen passeren. De ene keer loop je in de warmte of in de regen en vind je het heerlijk, de andere keer vind je het vreselijk. Je gemoed heeft er dus ook mee te maken. Ingewikkeld hoor. En dan nog de pijn. Raar gevoel, de ene keer is het niet erg, de andere keer is het juist vervelend. Meestal kan ik daar wel mee omgaan! Z

Vroeg op, want ik had vroeg afgesproken. Regen, met bakken uit de hemel. Maar het zou toch mooi worden vandaag? Toch vertrokken. Op weg naar Peter. Om samen te gaan ploeteren. Mijn eerste keer in het twiske. Stom genoeg met noploze banden. En een witte fiets. En witte sokken. En witte schoenen. De eerste twee heuveltjes waren al glibberen. Maar daarna was het goed. Mond dicht, dat wel, want als snel zat ik onder de spetters. Twee keer hetzelfde rondje, twee keer met dezelfde problemen op de eerste klim. Geen grip, gewoon wegglijden! Maar verder vooral genieten. Van de omgeving en van de inspanning. Heerlijk. Door naar de volgende route. Door het bos. Hopeloos. Glibberen, glijen en veel van de fiets. Ingehaald worden door mensen met noppen op hun banden. Maar zonder helm. De sukkels! Vooral als ik vlak daarna mezelf ternauwernood kan weerhouden om vol tegen een boom te schuiven. Krakende fiets, overal blubber. Maar wel lekker! Terug was afzien. Flinke tegenwind en volle bak regen.

Als sportfysiotherapeut ben ik op zoek naar ontwikkeling. Ontwikkeling van mezelf, ontwikkeling in mijn vak en ontwikkeling van de mensen die je begeleid. Vanaf mijn afstuderen heb ik jaarlijks bijscholing gedaan. Ben ik opgetrokken met collega's uit het hele land om te leren. Om inzicht te krijgen. Maar ook binnen sport en therapie proberen we kennis te delen en op een hoger niveau te komen. Dit alles wordt ingegeven door drijfveren. Drijfveren geleid door enthousiasme. Alles is leuk, maar sport is voor mij de rode draad. De leidraad in mijn route naar mijn toekomst als sportfysiotherapeut. Door mee te draaien met de sportpoli in Hoorn, door onderdeel te zijn van het schoudernetwerk Amsterdam, door samen te werken met specialisten, door bestuurlijk actief te zijn voor de sportfysiotherapeuten, door wekelijks naar de snijzaal te gaan in het Erasmus MC en door les te geven aan masterstudenten van de SAXION hogeschool probeer ik me te blijven ontwikkelen. Centraal daarin blijft de

Soms lijkt het heel logisch. Behandelen op het veld. Kijken naar de sportsituatie. Waar heeft de sporter pijn, wanneer heeft de sporter pijn. Bewegingen bekijken, analyseren. Durven, ook bij sporten waar je niet altijd alles van weet. Maar waar je wel de bewegingen en technieken van kan leren. Kijken naar de handbalster als ze de bal gooit, of juist opspringt. Kijken naar de voetballer in spelsituaties. Kijken naar de hockeyer op het veld, of de hardloper. Allemaal dingen die ik graag doe, om blessures in de toekomst te voorkomen, of om herstel mogelijk te maken! Ik probeer zelf te redeneren uit het normale (bindweefsel) herstel. En uit krachtenpatronen en belasting en overbelasting. Zo kan een keeper zijn voet verkeerd plaatsen bij het gooien, waardoor er draaikrachten op zijn knie komen, en hij zijn pijnlijke knie tijdens voetbal pijnlijk blijft houden! Ik probeer verder te kijken dan de klachten zelf. Dat gebeurt gelukkig vaker binnen de fysiotherapie, maar lang niet altijd. H

Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. Hoe voelt het om te lopen, wat voel je, waar voel je het. Soms gaat het lopen vanzelf. Stap voor stap, zwevend over het asfalt. Als een geoliede machine. Geweldig. Ik herinner me een finish van de 30 kilometer bij de Groet uit Schoorl. De laatste drie kilometer gingen razendsnel. Alle passen waren raak. Bij de finish had ik zelfs het gevoel over de hekken te kunnen springen. Heerlijk! In Amsterdam ben ik wel eens slecht gefinisht. Ik heb er een blog over geschreven. Maar mijn laatste finish in Amsterdam was super. Op 30 kilometer wist ik het al. Ik zou die dag mijn doel ruimschoots halen! Met gemak. Na 35 kilometer kreeg ik het heus nog zwaar. Ik heb zelfs nog even gewandeld. Maar continue met een glimlach. Bijna euforisch was mijn finish. Heerlijk, en het herstel vergelijkbaar! Toch kan het ook anders. Moeizaam. Pijn in je lijf. Voeten, knieën, bovenbenen. Je bovenlijf, armen, schouders, ribben. Bonken, bij iedere stap die je zet. Of nog er

Soms zit er muziek in het lopen. Ritme, regelmaat, de kracht van alle passen. Zelf loop ik zonder muziek. Lijkt me veiliger. Maar ik weet dat het stimulerend kan werken. Tijdens de Damloop is er voor de meeste lopers een slecht punt. De passage vanuit Oostzaan, achter de snelweg langs, naar Zaandam. Kil stuk fietspad, meestal wel aan het einde de supporters. Waar overal bij de Damloop feest en muziek is, is het daar wisselend aanwezig. Het ene jaar is het top, met goede opzwepende muziek. Maar al een aantal keer is het door werkzaamheden aan de weg nauwelijks mogelijk. Dan is het daar doorbijten voor de vele liefhebbers, terwijl de muziek je er doorheen kan helpen! Drie keer heb ik de marathon van Amsterdam gelopen, en nog een aantal keer de halve. Tijdens die periode is de organisatie druk bezig de marathon te upgraden. Steeds drukker, steeds beter en steeds leuker. Amsterdam heeft een enorme aantrekkingskracht op buitenlanders. Een enorme diversiteit aan lopers. De marathon heeft

De snelweg gaat rechtdoor. Snel en maar in een richting. Alles en iedereen dendert maar voort. Vooruit, en het lijkt steeds sneller te gaan. Steeds verder. Ik heb lang meegelopen, en ik heb zelfs voorop gelopen. Op weg naar wat. Een eenrichtingsweg, die leidt naar een eindpunt die niet voor mij is. Geen tijd om stil te staan, geen tijd om na te denken. Ik heb het gevoel de weg kwijt te zijn. Dat ik de verkeerde afslag heb genomen. Dat ik vooruit ga, terwijl ik het gevoel heb dat ik terug moet. Terug naar mezelf. Ik ben afgeslagen naar een smal pad. Een onbekende weg met geen enkel idee waar het me heen leidt. Weg van de snelweg, op zoek naar de juiste route. Een wankel donker pad, met veel afslagen. Veel kansen, veel richtingen. Het pad is nog teveel langs de snelweg, maar ik moet weg van hier Waar ik heen moet weet ik niet. Maar ik probeer te doen waar ik goed in ben. Doorlopen, op zoek naar de juiste bestemming. Op zoek naar.....

Ik blijf me verbazen. Keer op keer. Het lichaam zit mooi in elkaar. De eenvoud, maar toch heel ingewikkeld. Alles past en alles klopt. Maar toch weten we het uit balans te brengen. Het is mooi om te zien hoe we kunnen compenseren, hoe we kunnen adapteren. Zoveel loopt vanzelf, hoeven we niet over na te denken. En toch proberen we te beïnvloeden, te sturen. Is dat nodig? Als je loopt hoef je niet na te denken hoe je je voet neer zet. Dat gaat vanzelf! Of je nu op gras loopt, op ijs, op asfalt, zonder het te bedenken pas je je looppatroon aan. Dat gebeurt ook met schoenen aan. Platte schoenen, hoge schoenen, harde schoenen, zachte schoenen, slippers, je past zonder het te merken je looppatroon aan! En als ik dan mensen laat wandelen, en ze laat zwaaien met de armen zoals het gewricht het bedoelt heeft, schrik ik van het verschil in bewegen! Voeten die naar buiten gedraaid stonden, gaan ineens zoals de voet het wil. Knieën die zwabberen, gaan ineens rechtdoor. Een zachtere landing,

's ochtends moest ik me weer haasten. Toch, ondanks dat ik vroeg op was. Nog spullen halen op de Kerkstraat. Fiets in de auto mee. Op weg naar Egmond, naar de derde training van de marathongroep. En toch was ik als eerste op de boulevard. Gelukkig. En het was droog. Nog beter. Een straffe koude wind, dat wel. Maar ik kan moeilijk zeggen dat mijn haar daarvan uit model waait!! Met een zware rugzak, vol met bidons, stapte ik als bij-begeleider op de mountainbike. Bianca was de trainer van de dag. En ze had een mooie route uitgestippeld. Warming up door de duinen. Voor mij al zwaar genoeg, want op sommige paden kon je nauwelijks fietsen. Helemaal buiten adem was ik dan ook toen ik met fiets en zware rugzak de duinen over moest! Op het strand was ik al meer in mijn element. Volle tegenwind, maar het strand was prachtig om op te fietsen! De groep had het zwaar. Met een stuk door het rulle zware zand erbij, maar ging goed door. En de beloning was een sprint tegen de volgende duinopga

Negenentwintig kilometer heb ik gelopen. En volgens de statistieken zeer constant. Op de vijf kilometer, de tien, de vijftien, de twintig en de vijfentwintig liep ik continue op dezelfde eindtijd. Geschatte eindtijd 3 uur en 18 minuten. Me een verval van 7 minuten in de laatste 13 kilometer, zou ik nog een PR lopen. Ongelooflijk. En toch kon ik niet verder. Zondag was een prima dag. Mijn voorbereiding was prima. Op tijd op, voldoende gegeten en klaar voor de actie. Vroeg in het startvak, warm genoeg gekleed, en een kwartiertje voor de start nog even plassen in een leeg petflesje. Klaar voor de start dus. Lee Towers zette een prachtige stemming in met een kanonschot werden we letterlijk afgeschoten! De eerste kilometers zijn altijd rommelig. Zeker als je moet starten achter de estafette lopers. En als je dan een estafette loper een schoppende beweging ziet maken naar een loopmaatje (de idioot), dan ben je blij dat je enkele kilometers later in je eigen ritme kan lopen! Een Purmere

De dag voor een marathon. Pfff.. vaak een draak van een dag. Ik heb een keer een dag doorgebracht op de fitnessvakdagen op de dag voor de marathon van Amsterdam. Nieuwe spinningfietsen uitgezocht, en gekocht. Erg vermoeiend en niet handig. Ik heb eens een cursusdag gehad over de dynamiek van het bindweefsel. Eric Witvrouw is erg inspirerend, maar ook vermoeiend op zo'n dag voor een marathon. En mijn bindweefsel werd er behoorlijk stijf van! In New York maakte ik het misschien het meeste bond van allen. De hele dag sight-seeying, bovenop de Empire State Building gestaan. Grand Central station bewonderd, langs het prachtige Chrysler building gewandeld, via de United Nations naar het Madison Square Garden gelopen. Bijna een marathon op zich. Vandaag was het niet veel anders. Ik was gisteravond al laat thuis uit Hoorn. Een leuke presentatie voor de marathongroep in de Runnersworld, met aansluitend shop till you drop! Laat thuis dus. en nog later naar bed! En vanochtend weer vroeg op.