Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. Hoe voelt het om te lopen, wat voel je, waar voel je het. Soms gaat het lopen vanzelf. Stap voor stap, zwevend over het asfalt. Als een geoliede machine. Geweldig. Ik herinner me een finish van de 30 kilometer bij de Groet uit Schoorl. De laatste drie kilometer gingen razendsnel. Alle passen waren raak. Bij de finish had ik zelfs het gevoel over de hekken te kunnen springen. Heerlijk!
In Amsterdam ben ik wel eens slecht gefinisht. Ik heb er een blog over geschreven. Maar mijn laatste finish in Amsterdam was super. Op 30 kilometer wist ik het al. Ik zou die dag mijn doel ruimschoots halen! Met gemak. Na 35 kilometer kreeg ik het heus nog zwaar. Ik heb zelfs nog even gewandeld. Maar continue met een glimlach. Bijna euforisch was mijn finish. Heerlijk, en het herstel vergelijkbaar!
Toch kan het ook anders. Moeizaam. Pijn in je lijf. Voeten, knieën, bovenbenen. Je bovenlijf, armen, schouders, ribben. Bonken, bij iedere stap die je zet. Of nog erger, onderweg zijn en geparkeerd raken, op slot gaan. Alles in je roept je om te stoppen, om niet verder te gaan. Een schreeuwend lichaam, een gevecht tegen jezelf.
De marathon van Rotterdam was weer een wijze les. Het lopen ging vrij vanzelf. Niet te hard, maar superstabiel. Maar de gedachten liepen vast. En opeens, de handrem erop. Een vastloper. Hopeloos gevoel. Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. En als alles in balans, is gaat het vanzelf. Er is dus nog genoeg om op te trainen. Vooral op mijn eigen balans!
In Amsterdam ben ik wel eens slecht gefinisht. Ik heb er een blog over geschreven. Maar mijn laatste finish in Amsterdam was super. Op 30 kilometer wist ik het al. Ik zou die dag mijn doel ruimschoots halen! Met gemak. Na 35 kilometer kreeg ik het heus nog zwaar. Ik heb zelfs nog even gewandeld. Maar continue met een glimlach. Bijna euforisch was mijn finish. Heerlijk, en het herstel vergelijkbaar!
Toch kan het ook anders. Moeizaam. Pijn in je lijf. Voeten, knieën, bovenbenen. Je bovenlijf, armen, schouders, ribben. Bonken, bij iedere stap die je zet. Of nog erger, onderweg zijn en geparkeerd raken, op slot gaan. Alles in je roept je om te stoppen, om niet verder te gaan. Een schreeuwend lichaam, een gevecht tegen jezelf.
De marathon van Rotterdam was weer een wijze les. Het lopen ging vrij vanzelf. Niet te hard, maar superstabiel. Maar de gedachten liepen vast. En opeens, de handrem erop. Een vastloper. Hopeloos gevoel. Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. En als alles in balans, is gaat het vanzelf. Er is dus nog genoeg om op te trainen. Vooral op mijn eigen balans!
Reacties
Een reactie posten