Doorgaan naar hoofdcontent

Te enthousiast?

Slecht weer, harde regen. Dat was de hele maandagmorgen zo. Toch al vroeg de hardloopkleren aan. Maar helaas, regen, regen en nog hardere regen. De buienradar beloofde beterschap, maar een blik naar buiten deed anders vermoeden. Toch maar vertrokken, in de regen. Bietensap als voorbereiding en compressiebroek als ondersteuning. En natuurlijk ook de compressiekousen aan!

Waar sta na een periode van wisselend trainen. Ik niet. Toch wilde ik kilometers maken. En een rondje dat ik niet heel vaak doe. Via de Pumerringdijk naar de Westerweg, achter de golfbaan langs, door het bos, naar Ilpendam en terug over het oudelandsdijkje. Een mooie inspirerende omgeving om hard te lopen. Ik heb het wel eens vaker gezegd, maar Purmerend is mooi als je maar goed kijkt!

Of het nu aan de bietensap lag, of aan de compressie, of misschien zat het gewoon goed tussen mijn oren, maar ik heb gewoon lekker gelopen. En onderweg werd het zelfs droog. Al heel snel zelfs!

Dinsdagmiddag afgesproken met Louis. In een strandhuisje in Ijmuiden. Ook om een lekker rondje te lopen. Doe maar ongeveer een uurtje Louis. Dat is wat ik nog wel had voorgesteld. Onze eerste gezamelijke training voor de West Coast Challenge. Over het strand, met een harde westenwind.

De start was nog wat stijfjes, en duin op om het strand te verlaten was zelfs zwaar. Daarna richting Kennemerduinen, achter het circuit van Zandvoort om. Af en toe temporiseren was voor mij wel aan de orde. Toch wel wat last van het lopen van maandag. Maar gewoon lekker door lopen, langs het NH hotel het strand weer op. Op het strand moest ik me even herpakken. Meetellen, doorlopen en niet zeuren. Een korte stop na de strandhuisjes zorgde voor een goede opleving. Als in trance liep ik het laatste stuk terug naar IJmuiden. 35 kilometer in twee dagen. En dat na een week helemaal niet lopen. Ik ben blij dat het goed ging, blij dat het goed voelt. Maar verstandig? Misschien was ik toch iets te enthousiast......

Reacties

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...

29 oktober!

Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading. 29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood. 29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgeb...