Het klinkt misschien gek, maar ik heb weinig gelopen afgelopen kwartaal. Om precies te zijn maar drie keer. Oké, wel twee marathons en de West Coast Challenge, best pittig, maar in frequentie veel te weinig. Ik had genoeg gelopen daarvoor, dat wel, maar toch is het veel te weinig!
Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....!
Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar!
Tijd om te lopen dus. Tijd om af te zien. Kleren aan, treuzelen voor de start en rennen maar. Let wel, bij de start voor het eerst over de Weidevennebrug. De naam Bijmanbrug heeft hij dus nog niet verdient, maar daar ga ik wel voor zorgen. Dat moet veranderen! Ik moet eerlijk zeggen dat de brug me relatief makkelijk afging. Daarna begon het afzien pas! Zware adem, stijve hamstrings, snotneus en slap tempo. Dat waren de ingrediënten van mijn eerste vijf kilometer!
Effe wandelen, dat moest gewoon na die eerste vijf kilometer. 190 meter wandelen. Maar daarna was ik wel erdoorheen. De tweede vijf kilometer leken korter, liepen een stuk makkelijker. Misschien omdat ik langs de boom liep. Mijn trouwe supporter, ook in zware tijden! De snelheid was gelijk aan het eerste stuk, maar het gevoel was beter. En als toetje nogmaals over de brug, op tempo.
Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....!
Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar!
Tijd om te lopen dus. Tijd om af te zien. Kleren aan, treuzelen voor de start en rennen maar. Let wel, bij de start voor het eerst over de Weidevennebrug. De naam Bijmanbrug heeft hij dus nog niet verdient, maar daar ga ik wel voor zorgen. Dat moet veranderen! Ik moet eerlijk zeggen dat de brug me relatief makkelijk afging. Daarna begon het afzien pas! Zware adem, stijve hamstrings, snotneus en slap tempo. Dat waren de ingrediënten van mijn eerste vijf kilometer!
Effe wandelen, dat moest gewoon na die eerste vijf kilometer. 190 meter wandelen. Maar daarna was ik wel erdoorheen. De tweede vijf kilometer leken korter, liepen een stuk makkelijker. Misschien omdat ik langs de boom liep. Mijn trouwe supporter, ook in zware tijden! De snelheid was gelijk aan het eerste stuk, maar het gevoel was beter. En als toetje nogmaals over de brug, op tempo.
Reacties
Een reactie posten