Dat heb ik weer. Het is dierendag vandaag. Precies op de dag dat ik altijd hardloop. En dat het dierendag is heb ik geweten ook.
Goed, de immense groep ganzen boven de Purmer was prachtig. Een kakofonie van geluid verspreidde zich over de omgeving! En ook de roofvogel die ons begeleidde bij de binnenkomst van het Purmerbos was een schitterend aangezicht. Maar vergeef me dat ik niet weet wat voor soort roofvogel het was! In deze hoedanigheid is dierendag prachtig!
Maar nee, vandaag was er iets raar. Tot drie keer toe ben ik aangevallen door een hond. En ik loop toch wel vaker in oranje, dus daar zal het niet aan gelegen hebben. De eerste keer was zelfs heel bizar. Een grote herdershond kon ik tot twee maal toe ontwijken terwijl hij me probeerde te buiten. Bijna in mijn kuiten en bijna in mijn schouders. En het meest zotte was dat zijn baasje er gewoon bij stond te lachen.
Op het fietspad langs het golfterrein was het een boxer die enthousiast achter ons aanvloog. Toen hij met zijn kop tegen mijn kuiten aan botste, ben ik gaan stilstaan, en prompt droop hij af. Zijn baasje was wel boos. Maar ze had hem niet in de hand!
Al hardlopend over de groeneweg, terug de bewoonde wereld van de Purmer Zuid in, werd ik hevig bejegend door een grote Sint Bernard. Het was het goede optreden van zijn baasje, die er uiteindelijk voor zorgde dat de hond mij net niet te pakken kreeg. Gelukkig maar, want dit was echt wel de grootste van de drie!
Tot drie keer toe een agressieve hond. Lang geleden, maar passend op dierendag. En we liepen trouwens best hard; als hazewindhonden.......
Goed, de immense groep ganzen boven de Purmer was prachtig. Een kakofonie van geluid verspreidde zich over de omgeving! En ook de roofvogel die ons begeleidde bij de binnenkomst van het Purmerbos was een schitterend aangezicht. Maar vergeef me dat ik niet weet wat voor soort roofvogel het was! In deze hoedanigheid is dierendag prachtig!
Maar nee, vandaag was er iets raar. Tot drie keer toe ben ik aangevallen door een hond. En ik loop toch wel vaker in oranje, dus daar zal het niet aan gelegen hebben. De eerste keer was zelfs heel bizar. Een grote herdershond kon ik tot twee maal toe ontwijken terwijl hij me probeerde te buiten. Bijna in mijn kuiten en bijna in mijn schouders. En het meest zotte was dat zijn baasje er gewoon bij stond te lachen.
Op het fietspad langs het golfterrein was het een boxer die enthousiast achter ons aanvloog. Toen hij met zijn kop tegen mijn kuiten aan botste, ben ik gaan stilstaan, en prompt droop hij af. Zijn baasje was wel boos. Maar ze had hem niet in de hand!
Al hardlopend over de groeneweg, terug de bewoonde wereld van de Purmer Zuid in, werd ik hevig bejegend door een grote Sint Bernard. Het was het goede optreden van zijn baasje, die er uiteindelijk voor zorgde dat de hond mij net niet te pakken kreeg. Gelukkig maar, want dit was echt wel de grootste van de drie!
Tot drie keer toe een agressieve hond. Lang geleden, maar passend op dierendag. En we liepen trouwens best hard; als hazewindhonden.......
Reacties
Een reactie posten