Emoties en overweldiging

Over twee weken loop ik de Berenloop. De marathon van Terschelling. Zwaar, over duinen en strand, en mogelijk veel wind! Maar vandaag eerst de marathon van Amsterdam. Meelopen. Met de deelnemers van het #bijmanmarathontraject. Een dag vol belevenissen.

Natuurlijk heb ik nu ook spierpijn. Sterker nog ik heb blaren op alle tenen van mijn beide voeten en ik hen meer last van mijn knieën dan normaal na een marathon. En ja, natuurlijk ben ik minder kapot gegaan. Sterker nog, ik heb de  hele marathon geen slecht moment gehad. Maar de finish en daarover, dat was nog overweldigend mooi!

De ochtend was vroeg vandaag. Om 08:45 opgepikt door Kees, om daarna met Arjen en Jos af te reizen naar de sporthallen zuid. Mijn startnummer en shirt moest ik nog ophalen. In tegenstelling tot alle andere lopers van de groep. En van mij werden nog wat tape-handelingen verwacht. Zoals Kees al zei in de auto:"Voor jou is het maar een gewone dag werken Jeroen". Nou, gewoon was het niet. Al was het maar vanwege de nerveuze koppies van alle lopers en supporters die er toen al waren!

Bij de start was alles al helemaal anders voor mij. Zoals je kan zien stonden we helemaal achteraan. Bijna niemand achter ons. Dus konden we rustig kijken naar de massa lopers die als eersten van start gingen. Pas 13 minuten later waren wij aan de beurt. En van de groep Bijmanlopers was al snel duidelijk wie waar zou lopen. Mijn opdracht was om bij de dames te blijven. Karen, Rosanne en Ellen. En in een tempo van 6:40 minuten per kilometers te gaan lopen. Jos en Arjen liepen ook nog even bij ons, maar die gingen na een aantal kilometers al lekker hun eigen tempo verder.

Omdat ik waarschijnlijk rechter op liep dan normaal, werd mijn naam vele malen vaker dan normaal gescandeerd. Een geweldige motivatie voor het groepje, hoewel die ook om hun naam gingen vragen bij het publiek. Leuk was het om te constateren dat ik dan in het Nederlands werd aangeroepen, maar Karen heel vaak een 'Go Karen' te horen kreeg. Zo internationaal is de marathon van Amsterdam wel! Ik heb erg gezellig gelopen, en tot 28 kilometer ben ik bij deze meiden gebleven.

Op de 28 kilometer stond Arjen opeens stil langs de kant. Klaar om te stoppen. Maar met de volzin; "Kom op zeg, daar heb je niet voor getraind, lopen!" kreeg ik hem weer aan het rennen. Nauwelijks van de schrik bekomen, wist hij mij te vertellen dat hij heel veel last had van de buitenkant van zijn linkerknie. Alles heb ik uit de kast gehaald. En door uiteindelijk zijn linker arm te pakken en die te gaan zwaaien voor hem, zakte de pijn langzaam weg. En het tempo was gestaag, want ineens liep ik alleen met Arjen. En de inhaalrace was begonnen. 

De kilometers kwamen vanzelf. Vooral de motivationele "BAM" bij iedere kilometer gaf een duidelijke boost. En bij het passeren van ouders en broer was het duidelijk. Arjen zou de marathon uitlopen! Gewandeld hebben we een paar keer, dat wel, maar eigenlijk gingen de kilometers vanzelf.

Bij het inlopen van het vondelpark wandelde er ineens een blauwe Bijmanloper voor ons. Jos dus. Tien minuten achterstand op hem goedgemaakt. Maar de ontmoeting was voor Jos een verlossing. Een glimlach kwam op zijn gezicht, en waarschijnlijk ligt hij nu in bed nog steeds met dezelfde smile! De finish was in aantocht. Een wonderlijke combinatie van twee kilometer genot en pijn lijden door elkaar heen. En de finish was een werkelijk overweldigend. Met zijn drieën hand in hand, juichend over de streep.

Na afloop was het succes compleet. Kees, die afgelopen week nog bang was dat het helemaal niet zou lukken was in een mooien tijd gefinisht. Arron en Remi, klasse! Jeroen, drie weken na het lopen van de Berlijnmarathon, was het hele eind meegelopen om Martijn veilig terug te brengen in het stadion. Top mannen. Andre Tol, die we niet gezien hebben, maar die wel in een prachtige 3:38 de marathon afgelegd heeft. Karen, die de laatste kilometers weg is gelopen bij Ellen en Rosanne. Een prachtige finish van moeder en dochter overigens. Gelardeerd door een hele grote glimlach van Rosanne. Ook geweldig. En natuurlijk Arjen en Jos, die ik het laatste stukkie heb mogen begeleiden, Chapeau! Daarnaast weer petje af voor Evert. Bijmanloper, maar geen deelnemer van het marathontraject. Voor hem had ik ook een schema gemaakt, maar uiteindelijk heeft hij zelf een prachtige 3:28 gelopen. Maar ook Rosa, sinds kort deelneemster aan onze loopgroepen, die ook de marathon geweldig heeft uitgelopen.

De reacties na afloop waren geweldig en de dankbaarheid was groot. En natuurlijk was ik vanochtend een beetje zenuwachtig of dit alles wel zou slagen. Maar als het dan zo loopt als vandaag, dan kan je niks anders dan trots zijn. Nu maar snel herstellen, over twee weken mag ik weer!