Wat kan een mens zichzelf toch aandoen! Vooral dinsdag was vreselijk. Spierpijn, zelfs in mijn armen. Trap af was dramatisch, fietsen was de makkelijkste manier om me te verplaatsen! Maar goed, het was geweldig. De Berenloop, Terschelling op z'n mooist.
De voorbereiding was alles behalve ideaal. Oké, ik had twee weken geleden nog keurig mijn kilometers gemaakt door de marathon van Amsterdam te lopen. Maar vaker dan 1 keer per week had ik de laatste periode niet kunnen lopen. De halve van Texel en de Damloop waren ook onderdeel daarvan, maar het was alweer september dat de 30 van Amsterdam Noord mijn laatste lange afstand was. Weinig kilometers, maar wel al jaren iedere week hardlopen.
In Terschelling ligt mijn jeugd. Vele vakanties daar doorgebracht. Vele kilometers afgelegd over het eiland. Alle wegen en paden op de routekaart kon ik met mijn ogen dicht inbeelden. Iedere heuvel had ik in mijn gedachten al een aantal keer gelopen. Mentaal was ik er in ieder geval klaar voor.
Een late start. Zondag om half een. Nadat er eerst al 4000 halve marathonners afgeschoten waren, waren de marathonners pas een half uurtje later aan de beurt. Wachten op de mensen die 's ochtends nog ff met de boot overkwamen.
De start was al veelbelovend, heuvelop West Terschelling in, om vervolgens bergaf de haven in gelanceerd te worden. Na de haven bij OKA18 weer omhoog. In de eerste kilometers al een paar lekkere klimmetjes.
Maar goed, tot de 15 was vervolgens vlak. Poldervlak. Dwars over het eiland, door alle dorpjes die volop in Berenstemming waren. Bij Oosterend, op 15 kilometer begon het pas wat zwaarder te worden. De natuur in, de Boschplaat over. Kleine duinen als voorproefje op wat later zou komen. Op de helft kwam ik nog steeds in een mooie tijd door; 1:44. En dat terwijl 4 uur mijn streeftijd was!!
De eerste zwaardere klim was in het bos van Hoorn. Als jongetje heb ik op de fiets heel vaak tegen dat heuveltje op gesprint. Bergpunten pakken, voor onze eigen fictieve Tour de France. Bij aanzicht van het bosven aan de rechterkant, wist ik al wat er voor mijn kiezen zou komen. Maar goed, daarna zou weer een vlak stuk komen! Bij Lies, het volgende dorpje, kwam de echte uitdaging. In de duinen naar Formerum aan Zee. En daar was ook de eerste tegenvaller. Over de weg terug naar Formerum is redelijk vlak. Dat is wat ik voor mijn ogen had. Maar het fietspad niet. Dat loopt over een paar flinke heuvels. En die waren onderdeel van de marathon. Afzien dus!
Tussen Formerum en Midsland aan Zee was ik maar met een ding bezig; straks het strand op. Ik had me al voorgenomen om mijn eerste stukje wandelen bergop bij de strandovergang te doen. Colaatje erin en knallen maar. Maar de cola kwam mijn oren uit, en van knallen was geen sprake meer! Het strand was nat en zuigend. Gelukkig wel met wind mee, maar oeffffffff. En toch helemaal gerend!
Strandovergang paal 8 was weer een wandelmoment, de opgang voor de laatste loodjes. En die waren zwaar. De longway, een prachtige naam voor de laatste kilometers. En lang duurde hij. Met kramp in hamstrings en kuiten, gelukkig met een goede armzwaai in een paar honderd meter er weer uitgeewandeld, met wisselend tempo, varierend van 11,5 km/uur tot slakkengang en met pijn in alle delen van mijn lijf bereikte ik West. Heerlijk, en plots ging het lopen ook weer makkelijker. Vooral met het vele publiek. Met kippevel en toch weer wat geroerd van emoties liep ik over de finish. Uiteindelijk in 3:47, met een pittig verval dus. Maar ach, I did it again, mijn tweede marathon in twee weken tijd.
De voorbereiding was alles behalve ideaal. Oké, ik had twee weken geleden nog keurig mijn kilometers gemaakt door de marathon van Amsterdam te lopen. Maar vaker dan 1 keer per week had ik de laatste periode niet kunnen lopen. De halve van Texel en de Damloop waren ook onderdeel daarvan, maar het was alweer september dat de 30 van Amsterdam Noord mijn laatste lange afstand was. Weinig kilometers, maar wel al jaren iedere week hardlopen.
In Terschelling ligt mijn jeugd. Vele vakanties daar doorgebracht. Vele kilometers afgelegd over het eiland. Alle wegen en paden op de routekaart kon ik met mijn ogen dicht inbeelden. Iedere heuvel had ik in mijn gedachten al een aantal keer gelopen. Mentaal was ik er in ieder geval klaar voor.
Een late start. Zondag om half een. Nadat er eerst al 4000 halve marathonners afgeschoten waren, waren de marathonners pas een half uurtje later aan de beurt. Wachten op de mensen die 's ochtends nog ff met de boot overkwamen.
De start was al veelbelovend, heuvelop West Terschelling in, om vervolgens bergaf de haven in gelanceerd te worden. Na de haven bij OKA18 weer omhoog. In de eerste kilometers al een paar lekkere klimmetjes.
Maar goed, tot de 15 was vervolgens vlak. Poldervlak. Dwars over het eiland, door alle dorpjes die volop in Berenstemming waren. Bij Oosterend, op 15 kilometer begon het pas wat zwaarder te worden. De natuur in, de Boschplaat over. Kleine duinen als voorproefje op wat later zou komen. Op de helft kwam ik nog steeds in een mooie tijd door; 1:44. En dat terwijl 4 uur mijn streeftijd was!!
De eerste zwaardere klim was in het bos van Hoorn. Als jongetje heb ik op de fiets heel vaak tegen dat heuveltje op gesprint. Bergpunten pakken, voor onze eigen fictieve Tour de France. Bij aanzicht van het bosven aan de rechterkant, wist ik al wat er voor mijn kiezen zou komen. Maar goed, daarna zou weer een vlak stuk komen! Bij Lies, het volgende dorpje, kwam de echte uitdaging. In de duinen naar Formerum aan Zee. En daar was ook de eerste tegenvaller. Over de weg terug naar Formerum is redelijk vlak. Dat is wat ik voor mijn ogen had. Maar het fietspad niet. Dat loopt over een paar flinke heuvels. En die waren onderdeel van de marathon. Afzien dus!
Tussen Formerum en Midsland aan Zee was ik maar met een ding bezig; straks het strand op. Ik had me al voorgenomen om mijn eerste stukje wandelen bergop bij de strandovergang te doen. Colaatje erin en knallen maar. Maar de cola kwam mijn oren uit, en van knallen was geen sprake meer! Het strand was nat en zuigend. Gelukkig wel met wind mee, maar oeffffffff. En toch helemaal gerend!
Strandovergang paal 8 was weer een wandelmoment, de opgang voor de laatste loodjes. En die waren zwaar. De longway, een prachtige naam voor de laatste kilometers. En lang duurde hij. Met kramp in hamstrings en kuiten, gelukkig met een goede armzwaai in een paar honderd meter er weer uitgeewandeld, met wisselend tempo, varierend van 11,5 km/uur tot slakkengang en met pijn in alle delen van mijn lijf bereikte ik West. Heerlijk, en plots ging het lopen ook weer makkelijker. Vooral met het vele publiek. Met kippevel en toch weer wat geroerd van emoties liep ik over de finish. Uiteindelijk in 3:47, met een pittig verval dus. Maar ach, I did it again, mijn tweede marathon in twee weken tijd.
Reacties
Een reactie posten