Doorgaan naar hoofdcontent

Herstelmodus

Bijna twee weken geleden nu. De Marathon van Amsterdam. Meelopen met een groep toppers die ik begeleid heb. Maar wel al een hele marathon. En dat met de Berenloop voor de boeg; de marathon van Terschelling. Niet diep gegaan, maar het blijft twee en veertig kilometer. Zwaar dus, vooral voor voeten en knieën.

Toch viel het me mee. De volgende dag kon ik al redelijk goed bewegen. Geen hevige spierpijn, maar wel stijfheid. Op naar de donderdag, mijn vaste trainingsloop. Maar daar ging het al mis. Niet gelopen door een beginnende verkoudheid. Tussendoor ook nog eens veel extra werk, waardoor de verkoudheid zich wist te nestelen op longen en in de bijholtes.

Maandag leek het al wat beter. Geen pijn meer op de longen, maar wel een timbre op mijn stem. Maar de snot werd dikker. Dus mijn neus werd voller. Alle kleuren van de regenboog heeft het al gehad, maar ik denk dat het nu wel onder controle is.

Dankzij alle rust, twee weken geen hardlopen, taart van de marathongroep, bietensap en alle ondersteunende medicatie, denk ik dat ik er wel klaar voor ben. Ik ben nu al op het prachtige Terschelling. In volle voorbereiding en klaar voor de start. Zondag gaat het gebeuren, een zware marathon in de omgeving waarin ik gedurende mijn jeugd vele zomervakanties heb doorgebracht. De route heb ik op de kaart bekeken, en kan ik in mijn geheugen aardig visualiseren. Prachtig maar ook zwaar. Met duinen en strand als extra uitdaging. Ik weet dat ik er klaar voor ben. Dat alles door de herstelmodus waar ik in gezeten heb.....?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen