Doorgaan naar hoofdcontent

Een lekker vervolg

Mijn enthousiasme van het begin van de week moest toch voorgezet worden. Woensdag de hele dag in een pretpark, ook een heerlijke plek om te herstellen, en gisteren anderhalf uur op de mountainbike. Want voor de West Coast Challenge moet ik het fietsen niet vergeten. En dus vandaag weer hardlopen.

Het mountainbiken gisteren was heerlijk. Mooi weer, beetje wind. Hollands weertje dus. En met een MTB route in het Twiske binnen handbereik, een prachtige mogelijkheid om lekker te sporten! De route was prachtig; volle groene bomen, hoge paarse pluimen, veel groen dus. Hij was nog wel wat blubberig van alle regen van vorige week, maar dat hoort bij mountainbiken.  Met mijn fiets kwam ik er in ieder geval de rust verstoren. Grote hoeveelheden konijnen sprongen voor mijn wielen weg. Heerlijk en een lekkere inspanning.

Vandaag was het weer tijd om hard te lopen. Mooi weer, beetje warm en weinig wind. Startproblemen, die had ik zeker vandaag. Stijve bovenbenen van het fietsen van gisteren. Druk op mijn borst en een zwaarmoedig hoofd. Via Kwadijk naar Edam, maar gelukkig met een stop voor de brug. Een moment van bezinning en een omschakeling naar een beter loopgevoel.

Vanaf Kwadijk was mijn cadans al een stuk prettiger. Geen druk meer op de borst. Een leeg hoofd. Ruimte om mee te tellen. En minder gevoelige benen. Mijn lijf begint zich langzaamaan beter te voelen. Bij Edam ben ik een keer rechtsaf gegaan. Terug naar Purmerend via een andere route dan normaal. Mijn tempo kon zelfs iets omhoog, en bij het omhooglopen naar Kwadijk kon ik het zelfs niet laten om te gaan sprinten. Vervolgens lekker uitbollend naar Purmerend gelopen. Weer een rondje gedaan, op naar de volgende training!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...

29 oktober!

Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading. 29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood. 29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgeb...