Doorgaan naar hoofdcontent

Tour de France

De eerste dagen waren erg voorspelbaar. Cancellara wint de proloog, Cavandish een sprint, Peter Sagan, Andre Greipel, allemaal in de lijn de verwachting. Met argusogen kijken wij Hollanders naar de tour, smachtend naar een zege van een landgenoot. In de tweede week zou dat gebeuren, daar waren we allemaal van overtuigd! Maar nee, een grote valpartij waarbij ongeveer al onze Nederlandse toppers betrokken waren zorgde voor het verdriet van onze natie. Niet meer vooruit te branden, zo leek het.

Ik kan erg genieten van deze tour de france. Aanvallen vanuit het vertrek, demarrages in de afdalingen, renners verdeelt over het hele parcours en een ijzersterke skyploeg. Vorig jaar was het een stuk anders; etappes waren voorspelbaar, alle favorieten bleven bij elkaar en er gebeurde eigenlijk weinig! Dit jaar is behoorlijk anders, behalve dan dat de winnaar wel al bekend is. Maar toch, kijk naar de aanvalslust, kijk naar de strijd. Alleen jammer dat onze nederlandse jongens er niet aan te pas komen. Nog niet.

Ik denk dat het nederlandse fietsen weer een beetje in de lift zit. Goede renners genoeg, maar is het verwachtingspatroon niet wat hoog? Gesink moet lekker weg naar een andere ploeg, dan komt het wel goed met hem. Mollema is een man met karakter, die komt er wel. Nikki Terpstra, prachtige renner maar hij doet niet mee! Steven Kruijswijk, nog ff wachten, Wout Poels komt beter dan ooit terug als hij herstelt is van zijn verwondingen. En laten we TD niet vergeten, als hij zijn ego overwint kunnen we zeker nog van die jongen genieten! Misschien moeten we volgend jaar Marrianne Vos maar laten starten in de tour? En we hebben een nieuwe hoop in bange dagen; Wilco Kelderman.

Ondertussen zijn we 152 etappes verder zonder overwinning van een landgenoot. En ik denk dat er dit jaar niet veel kans op is. Maar toch is het een leuke tour. Blijven aanvallen jongens!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!