Doorgaan naar hoofdcontent

Purmer ringvaart rond

In training voor de marathon, als ik lange afstanden moet maken, is het rondje ringvaart een ideale route. Linksom of rechtsom, afstand blijft hetzelfde. Mijn aanlooproute is via de begraafplaats, en vandaar uit begin ik aan mijn ronde langs de ringvaart van de Purmer.

Vandaag staat het water hoog. En het maakt niet uit welke kant ik op ga, terug zal ik stevige tegenwind krijgen! Ik besluit om richting Ilpendam mijn ronde in te zetten. Een lange ronde, dus veel tijd om na te denken. Onderweg maak ik een aantal foto's. Als getuigen van de schoonheid van de ronde. Ik vraag mezelf af of dit lange lopen zelfkastijding is, of dat het gewoon genieten is. Met de wind in de rug voelt het als dat laatste!

Vanaf Ilpendam heb ik storm mee. De wind trekt zelfs wat aan, en af en toe voel ik dat ik bijna weggeblazen wordt. Met grote passen zweef ik in gezwinde spoed naar Monnickendam. Gedragen door de wind, voortrazend met het besef dat dit het ideale moment voor een Coopertest zou zijn!

Langs de ringvaart staan meerdere monumenten voor verkeersongevallen. Vandaag tel ik er drie. Herinneringen aan de betrokkenen van de ongelukken. Verdronken in de ringvaart. Een moment om bij stil te staan. Maar ik heb daar nu geen boodschap aan. Ik ren verder, over de dijk, op weg naar mijn gevecht tegen de wind.

Na een tijd de wind van opzij te hebben gehad, moet ik er toch aan geloven. Volle bak wind tegen op de dijk van Edam naar Middelie. Gelukkig heb ik een muts op, want deze storm is ook nog eens koud. Koud genoeg om er koude handen van te krijgen. Maar tegen de wind in, heb ik daar geen erg in. Een storm beukt op mijn kop, desondanks weet ik voortgang te boeken. Des te blijer ben ik als ik in Middelie weer af kan slaan, zodat de wind weer van opzij komt. Nu van de andere kant.

Ik merk dat ik ondanks het weer en de vermoeienissen, toch nog een goed tempo kan ontwikkelen. Mijn laatste twee kilometers geven me een goed gevoel. Mijn eerste lange(re) loop in voorbereiding op Rotterdam 2012 volbracht. Nog vele kilometers zullen volgen.....

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen