Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading.
29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood.
29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgebouwd.
Maar twee dagen geleden kwam het verschrikkelijke nieuws. Ezgi is niet meer, en vandaag zou ze pas 31 jaar geworden zijn. Uit ons leven verdwenen, maar voor altijd in ons hart.
29 oktober zal een nieuwe invulling voor ons moeten krijgen. Misschien moeten we er maar een soort oud en nieuw van maken. Stilstaan bij de kwetsbaarheid van het leven, maar dan niet met een knaller eruit.......
Reacties
Een reactie posten