Milo is zeven en zit op voetbal. Toch vindt hij het leuk om te doen; hardlopen met zijn papa. Het moet niet van mij, het moet niet van zijn moeder, hij wil het zelf. In september was hij, als enige van onze kinderen, deelnemer aan de Marktstadrun in Purmerend. Start en finish op 500 meter van ons huis. Een thuiswedstrijd dus. Met onze eigen Bijmanloop loopt hij zo trots als een pauw mee. Het plezier straalt er vanaf. En toch zit hij op voetbal!
Al een paar keer vroeg hij of ie mee mocht tijdens mijn zondagsloop. Op zondag probeer ik meestal een langere afstand te lopen. Niet echt een afstand voor een jongetje van zeven. Dus niet aan de orde! Vorige week zondag zijn we wel samen op pad gegaan. Hardlopen naar opa en oma. De rest van het gezin mee op de fiets, met als bedoeling dat hij op de terugweg bij mama achterop zou gaan.
"Rustig aan Milo, rustig aan"; was mijn relaas tijdens het begin. En toch, te hard van start! Maar, dapper als hij is, hij bleef hardlopen! Iets zachter, met veel gemor. Maar toch. Hij bleef hardlopen. Met als beloning een trotse glimlach en euforie bij aankomst bij opa en oma.
Vandaag zijn we weer samen gaan hardlopen. Vanuit ons vakantiehuisje naar de duinen en weer terug. Bijna drie kilometer. En al veel verstandiger. Rustiger van start, maar toch nog te hard. Op de terugweg kwam de bonus. "Mijn spieren doen nu niet meer zeer papa!", was zijn opmerking. De eindsprint was de beloning voor een trotse vader! Op naar onze volgende samenloop.
Al een paar keer vroeg hij of ie mee mocht tijdens mijn zondagsloop. Op zondag probeer ik meestal een langere afstand te lopen. Niet echt een afstand voor een jongetje van zeven. Dus niet aan de orde! Vorige week zondag zijn we wel samen op pad gegaan. Hardlopen naar opa en oma. De rest van het gezin mee op de fiets, met als bedoeling dat hij op de terugweg bij mama achterop zou gaan.
"Rustig aan Milo, rustig aan"; was mijn relaas tijdens het begin. En toch, te hard van start! Maar, dapper als hij is, hij bleef hardlopen! Iets zachter, met veel gemor. Maar toch. Hij bleef hardlopen. Met als beloning een trotse glimlach en euforie bij aankomst bij opa en oma.
Vandaag zijn we weer samen gaan hardlopen. Vanuit ons vakantiehuisje naar de duinen en weer terug. Bijna drie kilometer. En al veel verstandiger. Rustiger van start, maar toch nog te hard. Op de terugweg kwam de bonus. "Mijn spieren doen nu niet meer zeer papa!", was zijn opmerking. De eindsprint was de beloning voor een trotse vader! Op naar onze volgende samenloop.
Reacties
Een reactie posten