Doorgaan naar hoofdcontent

Hardlopen met m'n zoon

Milo is zeven en zit op voetbal. Toch vindt hij het leuk om te doen; hardlopen met zijn papa. Het moet niet van mij, het moet niet van zijn moeder, hij wil het zelf. In september was hij, als enige van onze kinderen, deelnemer aan de Marktstadrun in Purmerend. Start en finish op 500 meter van ons huis. Een thuiswedstrijd dus. Met onze eigen Bijmanloop loopt hij zo trots als een pauw mee. Het plezier straalt er vanaf. En toch zit hij op voetbal!

Al een paar keer vroeg hij of ie mee mocht tijdens mijn zondagsloop. Op zondag probeer ik meestal een langere afstand te lopen. Niet echt een afstand voor een jongetje van zeven. Dus niet aan de orde! Vorige week zondag zijn we wel samen op pad gegaan. Hardlopen naar opa en oma. De rest van het gezin mee op de fiets, met als bedoeling dat hij op de terugweg bij mama achterop zou gaan.

"Rustig aan Milo, rustig aan"; was mijn relaas tijdens het begin. En toch, te hard van start! Maar, dapper als hij is, hij bleef hardlopen! Iets zachter, met veel gemor. Maar toch. Hij bleef hardlopen. Met als beloning een trotse glimlach en euforie bij aankomst bij opa en oma.

Vandaag zijn we weer samen gaan hardlopen. Vanuit ons vakantiehuisje naar de duinen en weer terug. Bijna drie kilometer. En al veel verstandiger. Rustiger van start, maar toch nog te hard. Op de terugweg kwam de bonus. "Mijn spieren doen nu niet meer zeer papa!", was zijn opmerking. De eindsprint was de beloning voor een trotse vader! Op naar onze volgende samenloop.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen