Doorgaan naar hoofdcontent

Uitdagingen

Het lijkt wel het lot van de loper; doelen stellen, uitdagingen aangaan. Aanvankelijk ben ik gaan hardlopen als alternatief voor de andere sporten. Een tijdverdrijf die ik op elk moment kan beoefenen. Geen vaste trainingstijden, geen opgelegd ritme. Met een jong gezin en een druk vak lijkt dat onontbeerlijk. Onafhankelijkheid in de tijd en de duur van je sport.

Lopen is een plezierig onderdeel van mijn dagelijkse leven geworden. Een hobby ingevoegd in mijn werk, bijna een (over)levensbehoefte. Maar dat is niet altijd zo geweest. Als veld- en zaalvoetballer, maar ook volleyballer, tennisser, fietser, schaatser, zeg maar uitbundig veelsporter, maar ook als sportvolgfanaat, was het lopen een van de mogelijkheden om te sporten.

Door de jaren heen is het lopen een vast onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven. Een vanzelfsprekendheid in mijn bestaan. Maar dat is niet zomaar gekomen. Doelen had ik daarvoor nodig. Aanvankelijk de Damloop, maar later halve marathons en vervolgens ook de marathons. Na de marathon van New York was er even een loopdip, maar de Roparun zorgde weer voor een nieuwe uitdaging.

Sinds 2006 heb ik ieder jaar een marathon gelopen. Dit jaar loop ik Rotterdam. Maar het zou zomaar gekker kunnen lopen. Samen met Louis heb ik mezelf ingeschreven voor de Westcoast Challenge. Hardlopen over het strand, van Hoek van Holland naar Den Helder, of andersom. En als ik niet loop, mag ik op de mountainbike naast Louis fietsen! 128 kilometer volle uitdaging op de tweede zaterdag van december.

Met Sport en Therapie gaan we een marathontraject doen. Trainen voor een najaarsmarathon. Een uitdaging aangaan met veelal mensen die graag een keer een marathon lopen. Een doel om het loopplezier te vergroten. Misschien brengt het ze net zoveel als bij mij.....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!