Doorgaan naar hoofdcontent

Compressiekousen


Het is nu al weer een aantal jaren geleden dat ik aan mijn vaten ben geopereerd. Aanleg en een staand beroep waren de aanleiding tot operatieve verwijdering van de vaten in mijn liezen. Zo lek als een mandje, maar dat zal nog wel zo zijn.
Ik liep al hard met compressiekousen. Van Herzog, de eerste die ze op deze manier toepaste. Aanvankelijk tegen spierpijn in de kuiten en ter voorkoming van scheenbeenklachten, maar na de operatie werd de werking van compressie me al snel duidelijk. Na de operatie had ik zes weken kousen tot aan mijn liezen. En ‘s nachts mochten ze af. Alle gaten in mijn benen waren keurig verzorgd en afgeplakt met postOP pleisters. En een van de eerste nachten, moest ik heel nodig plassen. Gauw naar beneden, zonder kousen aan, naar de wc. Snel terug (hoewel ik voortbewoog als een invalide oude kerel) en weer naar bed. Maar helaas, het resultaat was direct zichtbaar op de verse, daarvoor maagdelijk witte pleisters. Op beide benen waren alle 10 de pleisters rood opgekleurd. Oeps.....
De eerste paar keer lopen met de kousen, werd ik uitgelachen door Linda. En ik kreeg een verbod op lopen met een korte broek en compresiekousen! Zelfs met bloedheet weer. De eerste keer in korte broek met compressiekousen was met een bloedhete dertig van Amsterdam Noord! Gelukkig was ik niet de enige, maar ik werd nog wel door een aantal lopers lacherig aangesproken. 
Nu een paar jaar later is het aangezicht in het loperspeloton flink veranderd. Nog ff en je wordt vreemd aangekeken als je niet met compressiekousen loopt! Het zijn nu dus de weersinvloeden die bepalen in wat voor broek ik loop. En niet de opdrachten van je familie...En ondertussen draag ik ze soms zelfs op mijn werk!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...

29 oktober!

Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading. 29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood. 29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgeb...