De Midwintermarathon, of toch niet....

Vandaag heb ik de 27,5 kilometer van de midwintermarathon gelopen. Een goede reden voor een blog, toch? Prachtige route, door de schitterende natuur van ons nationale erfgoed. Over de apenheul, langs de kroondomeinen en in prachtig winterweer. Nee, toch niet. En ook niet over de elfstedenkoorts, want ja hij komt er dit jaar!

Afgelopen week was het alweer drie jaar geleden dat Petra is overleden. Petra, de oppas van onze kinderen en baliemedewerkster bij ons op de sportschool. Een fantastisch mens en dus een groot gemis. Helaas, of gelukkig, moet ik nog vaak aan haar denken! Vrijdag las ik op Facebook een prachtig gedicht over een vlinder. Gemaakt door de zus van Peet. Want vlinders (vooral witte) waren de lievelingen van Petra, en als je goed kijkt op ons Jubileumdoek bij de uitgang van de kerkstraat, kan je ook een vlinder ontdekken. Want ze hoort nog steeds bij ons!

Toen ik net wist dat ze ziek was, schreef ik eens midden in de nacht het volgende verhaal (want ik lag er toch wakker van!):

Ongelooflijk maar waar. Dat is het. Afgelopen zomer, net terug van vakantie, trouwde op 8-8-2008 een collega van me. En daar was zij ook, en flink aan het hoesten! "Maandag ga ik naar de dokter"; was haar statement. En een week later lag ze voor tien dagen in het ziekenhuis. Longontsteking, dat was de eerste conclusie. Maar nu anderhalve maand later weten we wel beter.

Wat doet het met je als je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent. Dat je een van de meest agressieve vormen van kanker hebt en dat je levensverwachting tot nihil gereduceerd is! Gefeliciteerd, u heeft gewonnen, de hoofdprijs van alle kankers! Pluk de dag, leef bij het moment en geniet van alles om je heen! Dat zijn de dooddoeners die iedereen van ons op z’n lippen heeft liggen. Maar probeer het maar eens te ervaren als het jezelf overkomt!

En dan,….je hebt twee zoons, twee jongens die je niet wil loslaten. En je krijgt maar een keuze om je leven mogelijk te verlengen. Waarom niet kiezen voor kwaliteit van leven zullen velen van ons zeggen. Maar ja wij hoeven gelukkig die keuze niet te maken en zoveel tijd krijg je niet om de gevolgen te overdenken.

Linda is zwanger. Onze derde is op komst. Hoe groot kan de tegenstelling van het leven zijn? Hoe moeilijk is het dan ook om een van de liefste mensen die je kent, los te laten. Als baliemedewerkster vormde zij het kloppend hart van ons bedrijf, het gezicht van de zaak. Daarnaast was ze een zorgzame oppas voor onze kinderen (en voor ons!).

Als je dan een positief punt uit de situatie kan halen, is het de zelfreflectie die het oplevert. Heb ik een leuk leven, heb ik leuk werk en doe ik de dingen die m’n hart me ingeven? Als sportfysiotherapeut kan ik hier maar een antwoord op geven; een mooier vak bestaat niet!!!!!!!

En waar sta ik nu, drie jaar later. Petra heeft gewacht met doodgaan tot Kris geboren was. Een van de meest bijzondere gebeurtenissen uit mijn leven. Petra en Kris, ik zal het beeld nooit meer vergeten. De week erna is er een om des te meer te vergeten. Dus, Midwintermarathon, Elfstedentocht, geniet er van. Pluk de dag, en live your life. Probeer daar maar eens uit te komen......