Doorgaan naar hoofdcontent

Leef!

De zin van het leven zit in het woord zelf verborgen; leven! De zin, de kracht, beleven, ervaren en doorgaan. Ik loop dus ik besta, is een veel gebruikt motto. Ik leef dus ik besta lijkt me logischer. Toch begrijp ik wel wat er bedoelt wordt....

Als je loopt, ga je het gevecht met jezelf aan. Om lopen onderdeel van je leven te maken, moet je eerst door de zure appel heen. Ik had aanvankelijk het gevoel dat ik harder liep achter een bal aan, laat staan dat ik oog had voor al het moois om me heen. En als je vaak te hard gaat, moet je veel pijn lijden.

Daarnaast moet je leren om de afstand te lopen. De afstand te kunnen aanvallen alsof het vanzelf gaat. De pijn zolang mogelijk achterwege laten. Weten hoe het moet om zoveel meters te maken. Weten hoe het is om met jezelf geconfronteerd te worden. Om het gevecht met jezelf aan te gaan.

Meestal knap ik op van het lopen. Voel ik me beter, voel ik me sterker. Vooral als ik in een traject zit zoals nu. Met meerdere loopdoelen, met veel beleving. Soms doet het pijn. In mijn voeten, of zoals laatst in mijn kuiten. Maar vaak is dat weer snel verdwenen.

Door het lopen heb ik leren afzien. Diep in mezelf gekeerd, leren doorgaan tijdens een marathon. Op zoek naar het doorzettingsvermogen om niet op te geven. Op zoek naar de beloning voor datgene waar ik zolang voor heb getraind. Een overwinning op mezelf, een bewijs voor mijn eigen leven.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!