Doorgaan naar hoofdcontent

Twittermania

Misschien liep ik een beetje achter, maar de inhaalslag ben ik aan het maken. Aanvankelijk had ik alleen een linkedin profiel. Handig, een online rolodeck, goed professioneel te gebruiken. Binnen de kortste keren had ik een berg contacten. 

Op 30 april van afgelopen jaar kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Met enige scepsis ging ik aan de slag met twitter. Een tweet per dag. Dat was mijn voornemen. En puur uit zakelijk oogpunt. Dat was mijn eerste insteek. Al snel werd ik enthousiast, en werd het meer dan een tweet per dag.

In december liep ik tegen blogger aan. Als voorwaarde moest ik een google+ profiel aanmaken. Het facebook van google. Met de Iphone foto's uploaden en korte kreten. Grappig maar eigenlijk niet mijn stijl. Bloggen past wel bij mij. Dat blijkt wel want ik schrijf bijna om de dag een nieuwe blog. En stiekem vind ik het ook leuk als ik van mensen hoor dat ze mijn verhaaltjes lezen. Tegenwoordig heb ik daarom zelfs een facebookaccount (om mijn blog te promoten)!

Begin dit jaar was ik betrokken bij de organisatie van een nieuwjaarsdebat. De trends van social media werden weergegeven en vooral de kracht van de consument. Rucksichtlos kritiek krijgen via allerlei media. Gefundeerd en ongefundeerd, maar vooral openbaar. Dat is de terechte angst van de hulpverleners, geconfronteerd met ons beroepsgeheim en dus de beperking in je mogelijkheid om te reageren. Soms zijn het landelijke sites zoals www.zorgkaartnederland.nl, soms zijn het onbeduidende fora. Toch is het een feit dat het bestaat. En een kans voor positieve beoordelingen.

Vorige week ontstond bij ons een vacature. Moderne aanpak. Plaatsing op onze website en aankondiging via twitter. Binnen anderhalve dag hadden we tien reacties. En nu, anderhalve week later hebben we al een nieuwe medewerker. Ondertussen sta ik in de twitterfysio top 100 en heeft zelfs Sport een Therapie zijn eigen twitteraccount. De kracht van de social media, maar waar gaat het heen?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen