Er zijn genoeg onderwerpen om over te praten. De spierpijn in mijn kuiten, mijn nieuwe schoenen, of die geweldig mooie Groet uit Schoorl Run. Maar toch is mijn aandacht de laatste weken getrokken door een ander issue; "eensgezindheid".
Nederland ijskoud, bedekt met een laag ijs gaf enkel vrolijke taferelen. Aangezichten zoals Anton Pieck prachtig kon schilderen, kwamen realtime onze hersenen binnen. Vrolijkheid alom, en het landsbelang leek alleen maar te draaien om de Elfstedentocht. De drijfveer van het schaatsen, leek te leiden tot een vrolijkere samenleving! Maar de vrieskou is voorbij, dus terug naar de realiteit. Terug naar de alledaagse onverdraagzaamheid!
Of toch niet. Want bij de meeste hardloopevenementen ervaar je het ook. Respect en eensgezindheid. Of je er nu kort af lang over doet, de afstand blijft hetzelde. De ontberingen blijven gelijk. Alsof iedere loper begrijpt wat voor pijn je hebt geleden, om de prestatie te leveren.
Vrolijkheid is er genoeg. Voor de wedstrijden (met soms wat spanning). Tijdens het lopen. En natuurlijk ook na afloop. Meestal zijn er bekenden, maar met de meest vreemde lopers heb je de meest animerende gesprekken. Soms bloedserieus, soms met een ondertoon. Maar altijd met hetzelfde begrip. Herkenning alom. Saamhorigheid te over.
Na de finish van de marathon van Amsterdam in 2009, zat ik met Milo en Fleur in de sporthallen om mezelf om te kleden. Mijn medaille had ik omgehangen bij Milo, maar de onbekende Fransman die naast mij zat, gaf zomaar, uit het niets, zijn medaille aan Fleur. 42 kilometer en 195 meter had hij gelopen voor die trofee. Helemaal uit Parijs was hij daarvoor naar Amsterdam gekomen. En hij hangt hem zomaar om de nek van mijn dochter. "Keep it, so you got one too"; waren de woorden die hij tot Fleur sprak! Prachtig, en zo kan ik nog vele loopanekdotes vertellen.
De kou is voorlopig voorbij, de gezelligheid van het schaatsen dus ook. Maar de saamhorigheid en eensgezindheid niet. Die vind je terug in het loperspeloton!
Nederland ijskoud, bedekt met een laag ijs gaf enkel vrolijke taferelen. Aangezichten zoals Anton Pieck prachtig kon schilderen, kwamen realtime onze hersenen binnen. Vrolijkheid alom, en het landsbelang leek alleen maar te draaien om de Elfstedentocht. De drijfveer van het schaatsen, leek te leiden tot een vrolijkere samenleving! Maar de vrieskou is voorbij, dus terug naar de realiteit. Terug naar de alledaagse onverdraagzaamheid!
Of toch niet. Want bij de meeste hardloopevenementen ervaar je het ook. Respect en eensgezindheid. Of je er nu kort af lang over doet, de afstand blijft hetzelde. De ontberingen blijven gelijk. Alsof iedere loper begrijpt wat voor pijn je hebt geleden, om de prestatie te leveren.
Vrolijkheid is er genoeg. Voor de wedstrijden (met soms wat spanning). Tijdens het lopen. En natuurlijk ook na afloop. Meestal zijn er bekenden, maar met de meest vreemde lopers heb je de meest animerende gesprekken. Soms bloedserieus, soms met een ondertoon. Maar altijd met hetzelfde begrip. Herkenning alom. Saamhorigheid te over.
Na de finish van de marathon van Amsterdam in 2009, zat ik met Milo en Fleur in de sporthallen om mezelf om te kleden. Mijn medaille had ik omgehangen bij Milo, maar de onbekende Fransman die naast mij zat, gaf zomaar, uit het niets, zijn medaille aan Fleur. 42 kilometer en 195 meter had hij gelopen voor die trofee. Helemaal uit Parijs was hij daarvoor naar Amsterdam gekomen. En hij hangt hem zomaar om de nek van mijn dochter. "Keep it, so you got one too"; waren de woorden die hij tot Fleur sprak! Prachtig, en zo kan ik nog vele loopanekdotes vertellen.
De kou is voorlopig voorbij, de gezelligheid van het schaatsen dus ook. Maar de saamhorigheid en eensgezindheid niet. Die vind je terug in het loperspeloton!
Reacties
Een reactie posten