Langs de lijn

Als jongetje was voetbal de dagelijkse bezigheid. Goed, ik heb ook gevolleybald, en had ook een prachtige knaloranje Union racefiets (van staal!), en ik deed ook graag aan andere sporten. Maar toch was het voetbal wat de klok sloeg. En later ook zaalvoetbal.

Op jonge leeftijd was mijn vader de coach op het veld. En als ouder jongetje ook in de zaal. Hij ging ook veel mee naar trainingen, deed ook wel mee. Soms was dat lastig, maar meestal was dat leuk. En achteraf, nu ik een groot jongetje ben, kan ik zeggen dat het erg leuk was.

Toen Fleur ging hockeyen, en ik werd gevraagd om haar te trainen, hoefde ik dus niet lang na te denken. Geweldig, met die kleine meiden op pad. Zeker toen ik ook nog eens gevraagd werd om ze te coachen. Prachtig is het om de vooruitgang bij die meiden te zien. heerlijk als je ze mee kan krijgen in de beleving. Maar lastig ook om te ervaren dat ik soms toch wel strenger ben voor mijn eigen dochter. Nog lastiger was het begin van afgelopen seizoen, toen zij een andere trainer/coach kreeg. Op een afstandje toekijken. Maar gelukkig mag ik helpen met de trainingen (en een beetje met de coaching!).

In het begin van dit voetbalseizoen ben ik ook de coach geworden van het voetbalteam van Milo. ZOB F6. Heel veel kleine en jonge jongetjes, die zich als een zwerm over het veld verplaatsten. Maar ook zij gaan goed. Ontwikkelen zich lekker en hebben vooral veel plezier. Wat is het toch heerlijk om langs de lijn te staan bij het sporten van je eigen kinderen. Maar soms is het ook lekker als ze niet hoeven te spelen!