Doorgaan naar hoofdcontent

Zondagse discipline

Het was tijdens een zomervakantie in 2008 in Frankrijk dat ik tot de conclusie kwam om wat te gaan doen. New York gelopen, daarna nog Hoorn, maar de motivatie was iets minder en de klad was er wat in geslopen. Misschien was er teveel werk, misschien waren het andere dingen, maar mijn fysieke conditie was slecht. Naar mijn eigen maatstaven, dat wel. Om de dag hardlopen dus. En dat was zwaar. In een typisch Franse heuvelachtige, bijna middeleeuwse omgeving. Korte steile klimmetjes, vanzelfsprekend afgewisseld met minstens zo steile afdalingen. Volgens mij had ik toen ook pijn in mijn schouders en onderrug. En dat was heus niet omdat Linda net zwanger was van Kris. 


Met mijn patienten ga ik dan meestal oefenen. Corestability, schouder(blad) oefeningen, of ondersteunende oefeningen in hun sport. Een open deur om dan voor jezelf te bedenken dat het daar tijd voor is. Maar doordeweeks is voor mij niet aan de orde. Op maandag tot zaterdag is de praktijk geopend en ik zie mezelf niet tijdens werktijd uitbundig meetrainen. Alternatief zoeken dus. 


Zondagavond, na ajax, dat is de afspraak die ik met mijn zwager maakte. En sindsdien ben ik er. Schouderoefeningen, coreoefeningen (met en zonder bal), beenoefeningen, zelfs knieheffen terwijl ik vastzit aan de pulley.......ik probeer het allemaal te doen. Wonderlijk is dat het me ook lukt. Ik denk dat ik zo'n 45 zondagen per jaar aan zelfkastijding doe. Of is het juist verstandig, verantwoord en overmatig gedisciplineerd? Zelfs de zondagen dat ik al hardgelopen heb, kort of lang, probeer ik naar de Kerkstraat te gaan. En ik voel me er goed bij!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!