Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken,
bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem,
ik groet zijn huis bij het passeren,
en denk terug aan hoe het was om daar te zijn,
de gesprekken, mijn adviezen,
zijn verhaal en zijn adviezen.
Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp,
maar al snel bleek dat hij stervende was.
De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen,
is relatief met de pijn die hij geleden heeft,
of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis.
Wat zeur ik nou als ik daar loop,
wind, regen of extreme warmte,
als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,
mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven,
lopen is relatief,
een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Reacties
Een reactie posten