Doorgaan naar hoofdcontent

Adem in, adem uit...


Over de ademhaling tijdens het hardlopen is al veel geschreven en gezegd. Ik heb er zelf ook veel over gelezen. Het is voor beginners één van de meest gestelde vragen tijdens de cursus die we bij Sport en Therapie geven; “hoe moet ik ademen tijdens het hardlopen?” 
Tijdens het hardlopen, zijn er veel spieren in ons lijf die schreeuwen om zuurstof. Dit is van essentieel belang, want het is de brandstof van de spieren. Spieren kunnen ook aanspannen zonder de aanwezigheid van zuurstof, maar omdat dit potje redelijk snel leeg is, en een rondje hardlopen vaak langer duurt dan de capaciteit van deze methode, is het van groot belang om voldoende zuurstof binnen te halen.
Zuurstof halen we uit de lucht, ongeveer 20% van de lucht die we in onze logen zuigen is ermee gevuld. Vanuit een zo’n teug, kunnen we ongeveer 4% omzetten in onze doorbloeding, dus zolang we de lucht blijven verversen (door te ademen), is er voldoende zuurstof aanwezig voor ons lichaam. Deze zuurstof wordt vervolgens door onze doorbloeding vervoert naar de plaats van bestemming. Dat zijn de spieren die tijdens inspanning om zuurstof vragen.
Dit betekent dat het vermogen om de zuurstof te verplaatsen mede bepaald hoe hard we kunnen duurlopen. Dit is (gelukkig) trainbaar, maar ook voor een groot deel afhankelijk van een aantal factoren die genetisch bepaald zijn. Longinhoud (hoe groter de ruimte hoe meer uitwisseling van zuurstof), en spieropbouw (ben je een duurloper of een sprinter) zijn genetische factoren. Roken is een van de externe factoren die negatief invloed heeft op beide factoren. Naast het verkleinen van de longinhoud (door de verterende invloed) zorgt het ervoor dat de ruimte die er is om zuurstof te verplaatsen in het bloed enorm kan afnemen!
Terug naar de ademhaling. Eén van de voordelen van ademhalen, is dat het vanzelf gaat. Je hoeft er niet over na te denken. De behoefte van het lichaam om te (over)leven zorgt voor een automatische prikkeling die onze ademhaling verzorgt. Als de behoefte naar zuurstof door het lichaam toeneemt, zal de ademhaling automatisch geprikkeld worden om sneller en dieper te gaan ademhalen.
Omdat het zuurstofsysteem dat onze energie in tweede instantie levert tijdens het hardlopen even de tijd nodig heeft om op gang te komen, is de vraag naar zuurstof aan het begin van een rondje hardlopen iets groter. Dit betekent dat je al snel gaat hijgen. Niet schrikken dus, want dit is normaal tijdens het leveren van een duurinspanning.
Over de methodiek van ademhaling is de grootste discussie. Eerst via je neus inademen, dan via de mond uitademen is het meest gehoorde advies. Maar wat nou als je hooikoorts hebt, of een verstopte neus? Grootste zorg is dat je zoveel mogelijk lucht binnen haalt, en als je echt hard loopt gaat het vanzelf via zowel neus als mond! Vooral ademhalen zoals je zelf gewend bent dus, als je praat gaat dat ook vanzelf….
Eventueel goed om te weten, is dat het als beginner verstandig is om zo hard te lopen, dat je er normaal bij kan praten. Op dat moment is er dus nog voldoende zuurstof aanwezig om de spieren te voorzien, en raak je niet buiten adem. Een andere hulp kan je vinden is het ritmische ademen, twee passen in, en twee passen uitademen. Toch zullen mensen die te bewust met hun ademhaling bezig zijn, vaak in de knoop raken. Probeer er daarom niet op te letten, en let lekker op je omgeving of je loopmakkers. De ademhaling gaat dan vanzelf door! 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!