Praten doe ik graag. Lezen en schrijven ook. Waarom zou ik dan niet gaan bloggen? Als ik loop praat ik ook veel. Met mezelf dus. Lange conversaties, hele gesprekken. Soms denk ik over niks, soms denk ik over alles. Maar toch ben ik continue in gesprek met mezelf. Vaak vergeet ik wat ik denk, soms ook niet. Soms los ik iets op, vaak bedenk ik iets nieuws. Veel vergeet ik weer. Maar soms lijkt het alsof het de plek is waar ik loop, die mijn gedachten opnieuw (en opnieuw) laat beleven. Die mijn conversaties laat herhalen. Misschien is het slim om mijn gedachten op te schrijven, misschien ook niet. Maar als ik het niet doe, kan ik er niks over zeggen!
Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Reacties
Een reactie posten