Doorgaan naar hoofdcontent

Op de Fiets

Volgens de boekjes is het eigenlijk geen goede combinatie. Fietsen en lopen. En al helemaal niet om te doen als voorbereiding op de marathon van Rotterdam. Toch? Eigenwijs. Dat ben ik zeker. En dus doe ik het gewoon naast het lopen.


Op vakantie aan zee. Nieuwe mountainbike mee. Om de dag lopen en fietsen. Dat is mijn plan. En vandaag, de eerste dag, was het mountainbiken aan de beurt. Hartslagmeter, met snelheid- en cadansmeting gemonteerd. Nieuwe schoenen, nieuwe overschoenen, nieuwe helm, nieuwe outfit. Kortom, alles nieuw, net als het mountainbiken over het strand voor mij nieuw is. 


Volledige vering, voor en achter. Maar als je het zachte strand op rijdt, merk je vanzelf dat je de voorvering uit moet zetten. Weer wat geleerd dus. Vannacht stond er veel wind. Die was wel iets gaan luwen, maar nog steeds was de windkracht vrij stevig. Lekker uitwaaien dus.


Op het strand merkte ik al gauw dat ik dit niet gewend ben. Beetje zoeken met schakelen. Wel verzet vindt ik lekker. En welk stukje strand rijdt het lekkerst? Ff stoppen. Foto maken. En ontdekken dat ik niet de enige op een mountainbike op dit strand ben. Drie jongens knallen me voorbij, terwijl ik daar mijn foto sta te maken. Ze zijn maar een kleine honderd meter voor me als ik weer opstap. En terwijl ik zelf denk dat ik toch flinke snelheid maak, zie ik ze voor me alleen maar verder weg verdwijnen. Iets wat me met lopen gelukkig niet vaak gebeurt!


Terug bij het huisje, doe ik iets verstandigs. Meteen mijn fiets afspoelen. Zand en zeewater. Geen goede combinatie voor je fiets! Dat is wat de fietsenverkoper me nog meldde. Maar wel heel leuk!!! 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen