Doorgaan naar hoofdcontent

Overpeinzingen van een hardloper


Al enige tijd geleden schreef ik het onderstaande. Overpeinzingen die ik graag in mijn blog met jullie wil delen:

Het weer was niet echt uitnodigend. Druilerige regen en mistig. Typisch Hollands winterweer dus. Toch ben ik gaan hardlopen. Twintig kilometer asfalt om tot mezelf te komen. Als ik door de weilanden loop besef ik hoe lekker het eigenlijk is. De mist maakt  het aanblik van de omgeving alleen maar mooier. Naast me zijn een groep eenden en twee witte zwanen stille getuigen van mijn gang door de polder.
In een oogopslag zie ik de koplampen opdoemen van een tegemoetkomende auto, terwijl ik naast me de intercity vanuit Hoorn richting Purmerend voorbij zie schieten. Boven me hoor ik een vliegtuig, waarschijnlijk op weg naar Schiphol. Al die moderne vervoerstechnieken zo tastbaar dichtbij, maar toch beperk ik me tot de eenvoud van het rennen. 
De weg die ik loop wordt geflankeerd door wilgen. Hoewel ze nog geen enkel blad dragen,  stemt het aangezicht ervan me rustig. Ze vertellen me de weg die ik nog moet volgen, maar geven me ook het besef dat ik al een heel eind op weg ben. Ondertussen realiseer ik me ineens wat het lopen zo bijzonder maakt. Het is de beste manier om samen te zijn met mezelf. Ik ben in de diepste gedachten verzonken en heb hele gesprekken met mezelf. Hoewel het meestal gedachten zijn die ik ook weer kwijtraak. Het is schijnbaar de methode om voor mezelf de dingen te verwerken. Of om iets te beseffen. 
Stap voor stap ben ik op zoek naar het evenwicht. Balans in mijn bewegingen, maar ook evenwicht in mezelf. Als ik loop verzink ik in mijn diepste ik. Afstanden die bij aanvang groot lijken, verdampen in de gedachten waarin ik verzonken raak. Toch ben ik me uitermate bewust van het heden. Van het nu. Vooral als het lopen als vanzelf gaat, en iedere pas een opeenvolging is van de stappen die ik achterlaat. Een optimale balans tussen hardlopen en mijn gevoel. #hardlopengaatvanzelf

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen