(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De lopers van onze groepen kunnen het wel dromen; lopen over de grote teen. Zeven redenen voor de grote teen heet het stuk dat ik erover geschreven heb. En vandaag, tijdens een loopscholing, merkte ik dat ik er nog steeds met veel passie en enthousiasme over kan doseren. met volle overgave probeer ik verbaal te visualiseren zoals het kan. Zoals het waarschijnlijk bedoelt is. De grote teen als eindpunt van de afwikkeling. De start naar een volgende stap. Voeten zijn voor mij over het algemeen genomen niet het mooiste onderdeel van het menselijk lichaam om naar te kijken. Ingezakte voet, kromme tenen, holvoet, platvoeten, behaard of onbehaard, ik heb al vele variaties aan voeten voorbij zien komen. Toch vormen ze een belangrijk onderdeel van mijn sportfysiotherapeutische onderzoek. Hoe bewegen ze, en hoe worden ze bewogen. Zijn er beperkingen of is er juist teveel ruimte. Toch hebben de meeste voeten een prachtige overeenkomst. Als je de 33 losliggende botjes op de juiste manier in elk

He, he, het is eindelijk weer koud in Nederland. Kriebels bij de schaatsers onder ons. Komt er weer natuurijs? Hardlopen in de kou is leuk. Je moet je er wel goed op kleden, en je kan het ontzettend koud krijgen, maar toch. Ik kan me nog meerdere looprondjes herinneren die koud en geweldig waren. Drie jaar geleden, mijn laatste lange looptraining in voorbereiding op Rotterdam. Net de deur uit, vier kilometer van huis, als het begint te sneeuwen. Dikke vlokken kleurden in korte tijd de omgeving spierwit. Een prachtig gezicht en een heerlijke entourage om in te lopen. Midden in het Jisperveld, van god en iedereen verlaten, merk ik hoe blij ik ervan wordt. Op een weggetje tussen Purmerland en Purmerend zijn de wilgen bedekt met een prachtige dik pak sneeuw. Heerlijk zoals mijn stappen kraken. Op het laatste stuk langs de Where wordt het wel kouder. De wind trekt aan, en het laatste stukje terug is afzien. Maar het rondje was verder heerlijk. Twee jaar terug liep ik in Schoorl. De 30 k

Ik ben er geboren en getogen; in Purmerend. Opgegroeid, groot geworden en ik woon hier al mijn hele leven. Purmerend, een groeigemeente, uitgegroeid als een serieuze voorstad van Amsterdam. Omgeven door weilanden, bewoond door mensen uit alle windstreken. Sommige delen van Purmerend zijn net als vele andere plekken in Nederland. Nieuwbouw, jong en herkenbaar. Toch ga je anders naar Purmerend kijken als je er veel doorheen loopt. Of er omheen. Je blik gaat open voor al het mooie. Je loopt langs plekken die je met de auto niet bereikt. Vlak, dat wel. Maar wind genoeg om je voldoende weerstand te geven. Rondom Purmerend kan je lopen door vier volledig verschillende soorten weilandgebieden. Allen omgeven door hun eigen ringvaarten. Door de Beemster, hoekig en herkenbaar, of door de polder van de Weidewormer, kronkelig en met veel water. Door de weilanden van Zeevang, of om de ringvaart van de Purmer. Allemaal hebben ze hun eigen karakteristieken. Hun charmes en genoeg redenen om er doo

Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat training van de corestability leidt tot een hogere loopsnelheid. Mooi zo, zou ik zeggen. Maar wat is corestability dan? Onder de titel; "Balans" heb ik al eens een column geschreven in INFYSIO, een blad voor fysiotherapeuten. De strekking van dat verhaal is hetzelfde gebleven, hoewel 'de corestability' sindsdien nog meer een onderdeel is geworden van sport en dagelijks leven.  Een eenduidige duidelijke definitie is er niet voor corestability. Er zijn meerdere programma's, die de verschillende invalshoeken van corestability trainen. En conceptmatig wordt het in allerlei trainingsprogramma's op fitnesscentra ingevoegd. Het bekt wel lekker, corestability, en het lijkt erop dat meeste mensen begrijpen wat ik bedoel als ik het erover heb! Binnen mijn vak, de sportfysiotherapie, kan je bijna niet meer zonder training van de corestability. Verpakt in ketentraining, techniek-analyses, krachttekorten en compensatie-me

Sport is mijn leven, sport is mijn lucht. Ik adem sport, ik droom sport, ik leef sport, ik werk in de sport, ik volg sport, ik kijk sport en ik doe aan sport. Mijn leven staat in teken van sport. Geweldig vind ik het om iedere dag naar de top 10 van de NBA te kijken. Ieder jaar volg ik Dakar. De eredivisie, natuurlijk, buitenlands voetbal vanzelfsprekend. Ik kijk naar tennis, ik lees over schaken en volg zelfs soms het darten. Schaatsen is geweldig, wielrennen super, hockey en volleybal fantastisch! Ik heb het dus erg druk als er olympische spelen zijn, bijna geen tijd voor andere dingen. Ik doe zelf ook graag aan sport. Ik heb gevoetbald, gezaalvoetbald, volleybal gespeeld, op de tennis- en squashbaan gestaan, op het ijs en in de sneeuw gestaan, tegen de Alpe d'Huez op gelopen en gefietst en ga zo maar door. Sporten maakt me blij, sporten geeft me een vrij gevoel. Het maakt me enthousiast en ik hoop dat ook over te brengen aan anderen......

Een aantal jaar geleden kwam hij de praktijk binnen. Ongeluk gehad. Op de fiets aangereden door een auto. Een revalidatie met een verhaal. Evert had al een uitgebreide ziekte geschiedenis. Vanaf zijn jonge jeugd dacht hij dat hij beperkt was. Veel dokters, veel operaties, vaak in het ziekenhuis. Een bezorgde omgeving, die hem wilde beschermen door hem 'in zijn hok' te houden. Tijdens zijn revalidatie trainde hij veel met een fervent hardloper. Een gemotiveerde revalidant, die mooie verhalen kon vertellen over al zijn belevenissen tijdens vele hardloopevenementen in het verleden. Aangestoken door alle enthousiasme kwam Evert met de priemende vraag:"kan ik ook hardlopen Jeroen"? Als jou artsen geen belemmering zien, zie ik geen reden waarom jij het niet zou kunnen!; was mijn antwoord. En al snel eindigde Evert zijn revalidatie op de loopband.  Van de lopende band ging hij over naar de buitenlucht, en na een tijdje zelf proberen, sloot Evert zich aan bij een van on

Het lijkt wel het lot van de loper; doelen stellen, uitdagingen aangaan. Aanvankelijk ben ik gaan hardlopen als alternatief voor de andere sporten. Een tijdverdrijf die ik op elk moment kan beoefenen. Geen vaste trainingstijden, geen opgelegd ritme. Met een jong gezin en een druk vak lijkt dat onontbeerlijk. Onafhankelijkheid in de tijd en de duur van je sport. Lopen is een plezierig onderdeel van mijn dagelijkse leven geworden. Een hobby ingevoegd in mijn werk, bijna een (over)levensbehoefte. Maar dat is niet altijd zo geweest. Als veld- en zaalvoetballer, maar ook volleyballer, tennisser, fietser, schaatser, zeg maar uitbundig veelsporter, maar ook als sportvolgfanaat, was het lopen een van de mogelijkheden om te sporten. Door de jaren heen is het lopen een vast onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven. Een vanzelfsprekendheid in mijn bestaan. Maar dat is niet zomaar gekomen. Doelen had ik daarvoor nodig. Aanvankelijk de Damloop, maar later halve marathons en vervolgens ook d

Zomervakantie 2010; Heerlijk zit ik hier. In het zonnetje op een camping in de Limousine. Op vakantie, vlak voor de finale van het WK. Met de andere campinggasten op een groot televisiescherm geconfronteerd met het verlies. Opmerkelijk was wel het aantal mensen dat ineens verstand heeft van voetbal. De oeh’s en aaah’s kwamen los bij mensen die gedurende de kwalificaties en de competitie waarschijnlijk geen enkele interesse in voetbal tonen. Sport en succes maakt wat los bij de mens! Al zittend in het zonnetje lees ik een prachtig verhaal van Mart Smeets over Gerrie Kneteman. Al lezend liep de kippevel over mijn lijf. Kippevel die ik ook ervaar als er prachtig sportmomenten in beeld gebracht worden. Of het nou de laatste meters van Maarten van der Weijden zijn, of de overwinning Lars Boom in de Vuelta, dan wel de overwinning van Marhinde Verkerk tijdens het WK Judo, allemaal kan het me kippevel opleveren. In stilte ervaar ik de emoties rondom de mislukte missies, zoals bij Theo Bos

Gisteren weer een rondje gelopen. Vetrokken in de vooravond. Lopen in de schemering, en in het donker. Fris weer, geen wind, prachtige omstandigheden. Bij het verlaten van huis realiseerde ik me dat mijn muts en handschoenen niet bij mij had. Attributen die ik achteraf gezien niet nodig had. Eerste stuk, door de stad was nog wat stijfjes. Gevoelige voeten, en wonderlijke mensen. Veelal zonder enig besef van de verkeersregels! Maar eenmaal aanbelandt bij de Mandela-brug, was mijn ritme al lekker soepel. Aangemoedigd door de invallende duisternis, heb ik toch mijn route veranderd. Terug naar Purmerend, terug naar beter verlichte paden. Het lopen in het donker  laat me terugdenken aan de Roparun. Waar lopen in de nacht een prachtig onderdeel is. Donkere onbekende paden, die we met veel plezier gelopen hebben. Het weer van vandaag, lijkt op het weer van toen. Heldere hemel, koele lucht en geen enkel zuchtje wind. Het hardlopen voelt bijna magisch. Als vanzelf gaan mijn passen voort i

Over de ademhaling tijdens het hardlopen is al veel geschreven en gezegd. Ik heb er zelf ook veel over gelezen. Het is voor beginners één van de meest gestelde vragen tijdens de cursus die we bij Sport en Therapie geven; “hoe moet ik ademen tijdens het hardlopen?”  Tijdens het hardlopen, zijn er veel spieren in ons lijf die schreeuwen om zuurstof. Dit is van essentieel belang, want het is de brandstof van de spieren. Spieren kunnen ook aanspannen zonder de aanwezigheid van zuurstof, maar omdat dit potje redelijk snel leeg is, en een rondje hardlopen vaak langer duurt dan de capaciteit van deze methode, is het van groot belang om voldoende zuurstof binnen te halen. Zuurstof halen we uit de lucht, ongeveer 20% van de lucht die we in onze logen zuigen is ermee gevuld. Vanuit een zo’n teug, kunnen we ongeveer 4% omzetten in onze doorbloeding, dus zolang we de lucht blijven verversen (door te ademen), is er voldoende zuurstof aanwezig voor ons lichaam. Deze zuurstof wordt vervolgens door o

Het was tijdens een zomervakantie in 2008 in Frankrijk dat ik tot de conclusie kwam om wat te gaan doen. New York gelopen, daarna nog Hoorn, maar de motivatie was iets minder en de klad was er wat in geslopen. Misschien was er teveel werk, misschien waren het andere dingen, maar mijn fysieke conditie was slecht. Naar mijn eigen maatstaven, dat wel. Om de dag hardlopen dus. En dat was zwaar. In een typisch Franse heuvelachtige, bijna middeleeuwse omgeving. Korte steile klimmetjes, vanzelfsprekend afgewisseld met minstens zo steile afdalingen.  Volgens mij had ik toen ook pijn in mijn schouders en onderrug. En dat was heus niet omdat Linda net zwanger was van Kris.  Met mijn patienten ga ik dan meestal oefenen. Corestability, schouder(blad) oefeningen, of ondersteunende oefeningen in hun sport. Een open deur om dan voor jezelf te bedenken dat het daar tijd voor is. Maar doordeweeks is voor mij niet aan de orde. Op maandag tot zaterdag is de praktijk geopend en ik zie mezelf niet tijden

Op Vakantie in Frankrijk, afgelopen zomer, schreef ik het volgende: Lopend door het Franse land probeer ik mezelf in gang te houden. De laatste twee maanden heb ik wat minder gelopen. Zeg maar low profile. En nu ben ik me weer aan het voorbereiden op een doel in het najaar. Welk doel weet ik nog niet, maar dat zal er nog komen. De weg is glooiend, maar de start is heuvel af. Mijn tempo ligt te hoog, want ik voel druk op mijn buik en mijn darmen. Natuurlijk zijn dat ook tekenen van mijn lijf dat de vorm er niet is. Mijn hersenen willen duidelijk meer dan mijn lichaam aankan. na een aantal kilometers ligt het tempo nog steeds hoog. Dat moet ook wel, want ik passeer een aantal tegenliggers. Hollanders die op vakantie zijn, en die net als ik zonodig moeten? En natuurlijk vind ik dan dat het er goed uit moet zien. Wie hou ik voor de gek? M’n tempo begint al te normaliseren als ik een kruispunt op mijn route krijg. Linksaf is een korte ronde, maar naar rechts kan ik een heen en w

In training voor de marathon, als ik lange afstanden moet maken, is het rondje ringvaart een ideale route. Linksom of rechtsom, afstand blijft hetzelfde. Mijn aanlooproute is via de begraafplaats, en vandaar uit begin ik aan mijn ronde langs de ringvaart van de Purmer. Vandaag staat het water hoog. En het maakt niet uit welke kant ik op ga, terug zal ik stevige tegenwind krijgen! Ik besluit om richting Ilpendam mijn ronde in te zetten. Een lange ronde, dus veel tijd om na te denken. Onderweg maak ik een aantal foto's. Als getuigen van de schoonheid van de ronde. Ik vraag mezelf af of dit lange lopen zelfkastijding is, of dat het gewoon genieten is. Met de wind in de rug voelt het als dat laatste! Vanaf Ilpendam heb ik storm mee. De wind trekt zelfs wat aan, en af en toe voel ik dat ik bijna weggeblazen wordt. Met grote passen zweef ik in gezwinde spoed naar Monnickendam. Gedragen door de wind, voortrazend met het besef dat dit het ideale moment voor een Coopertest zou zijn!

Sommige momenten in je leven zijn poëzie. Gebeurtenissen die je je hele leven niet vergeet. Die je graag verteld, om het graag nog eens te beleven. Een geur, een kleur, een geluid of een plaats....Allemaal triggers om je goede herinnering te laten herleven. Mijn eerste marathon was in 2006, de marathon van Amsterdam. Lang getwijfeld, maar aangestoken door een sporter/patiënt, had ik me toch ingeschreven. Eens in mijn leven. Dat dacht ik toen nog. En mijn voorbereiding was grillig en verbijsterend. Twee keer liep ik een wedstrijd over dertig kilometer mee. Mijn debuut in Amsterdam Noord was redelijk, met een slechte finish over de laatste drie kilometer. En mijn tweede dertig tijdens de Twiskemolenloop, is waarschijnlijk de slechtste loop die ik ooit gedaan heb. De avond er voor te zwaar getafeld bij "Effe Anders". En oeh wat voelde ik me slecht die dag! Een week voor de marathon werd ik ziek. Verkouden, hoesten en koorts. Net iets wat je beter niet kan hebben voor een mar

Milo is zeven en zit op voetbal. Toch vindt hij het leuk om te doen; hardlopen met zijn papa. Het moet niet van mij, het moet niet van zijn moeder, hij wil het zelf. In september was hij, als enige van onze kinderen, deelnemer aan de Marktstadrun in Purmerend. Start en finish op 500 meter van ons huis. Een thuiswedstrijd dus. Met onze eigen Bijmanloop loopt hij zo trots als een pauw mee. Het plezier straalt er vanaf. En toch zit hij op voetbal! Al een paar keer vroeg hij of ie mee mocht tijdens mijn zondagsloop. Op zondag probeer ik meestal een langere afstand te lopen. Niet echt een afstand voor een jongetje van zeven. Dus niet aan de orde! Vorige week zondag zijn we wel samen op pad gegaan. Hardlopen naar opa en oma. De rest van het gezin mee op de fiets, met als bedoeling dat hij op de terugweg bij mama achterop zou gaan. "Rustig aan Milo, rustig aan"; was mijn relaas tijdens het begin. En toch, te hard van start! Maar, dapper als hij is, hij bleef hardlopen! Iets zach

Een januari, het moment van de goede voornemens. Zelf ben ik er niet zo van, maar ongetwijfeld in mijn onderbewustzijn wel. Een nieuw jaar voor de boeg, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Afvallen, stoppen met roken, starten met sporten. Motivatie is de kunst van het volhouden! Goede voornemens zijn er voor alle dagen. Wie goed doet, goed ontmoet! Iedere dag een goede daad, of iedere dag een klusje. Zo zijn er nog vele voornemens te bedenken. Misschien moet ik mezelf er ook aan wagen. Maar ben ik een goede volhouder? Is mijn goede voornemen om mijn voornemens goed vol te houden? Ik sta ingeschreven voor de marathon voor Rotterdam. En het is zondag vandaag, lopen dus. Ook al lijkt dat op 1 januari een goed voornemen. Vol goede moed ren ik van huis. Prima loopweer. Op weg naar Edam. Onderweg besef ik me dat die nieuwe Asics erg lekker zitten. Maar ik bedenk me dat de Saucony's toch betere schoenen (voor mij) voor de marathon zijn. De aantrekkende wind in de rug laten die gedachten snel