Het was tijdens de eerste weken van mijn tweede stage als student fysiotherapie. Ik weet het nog goed. We moesten wekelijks naar een praktijk in Sloten, Amsterdam. Peter Lunacek, toendertijd een vooraanstaand manueel therapeut was de docent. De bedoeling was dat drie studenten een patient zouden 'doen'. Eén de ondervraging (de anamnese), één het onderzoek en één de behandeling.
Ik had net mijn eerste stage afgerond in verpleeghuis 'Overwhere'. Als een brok dynamiek door een verpleeghuis. Een erg positieve stage, maar ik kan me voorstellen dat de medewerkers daar gillend gek van me konden worden! Daarna naar Hoorn, als allereerste stagiaire van gezondheidscentrum Kersenboogerd. Mijn eerste weken waren zwaar, ik zag door de bomen het bos niet.
Daar in Sloten was heel bijzonder. Ik was door de weken heen niet de eerste die aan de beurt was. Ik wist dus van de tactiek van de leraar. Was de oplossing van de student A, dan gaf hij als antwoord en volledig onderbouwt waarom je B moet doen. Koos de student de week erna voor oplossing B, dan brandde hij het af en gaf volledig onderbouwt waarom je voor A moest kiezen. Dat spel dus.
Mijn beurt behelsde een knieonderzoek. Uitvoerbaar dus. Maar ik bakte er geen hout van. Mijn onderzoek sloeg kant nog wal, logica was ver te zoeken. Met schaamrood op de kaken verliet ik die dag het studentpracticum!
Toch was het achteraf die dag dat voor mij het kwartje viel. Dat kennis en kunde op hun plek vielen! Alles wat ik eerder geleerd had, en als loshangend zand in mijn hoofd zat, integreerde tot één geheel. Nog lacunes genoeg, nog voldoende bewustzijn van ontwetendheid, maar wel tot besef gekomen. Doe wat je weet, en onderbouw het waarom. En daarover zal ik nog veel kunnen leren!
Ik had net mijn eerste stage afgerond in verpleeghuis 'Overwhere'. Als een brok dynamiek door een verpleeghuis. Een erg positieve stage, maar ik kan me voorstellen dat de medewerkers daar gillend gek van me konden worden! Daarna naar Hoorn, als allereerste stagiaire van gezondheidscentrum Kersenboogerd. Mijn eerste weken waren zwaar, ik zag door de bomen het bos niet.
Daar in Sloten was heel bijzonder. Ik was door de weken heen niet de eerste die aan de beurt was. Ik wist dus van de tactiek van de leraar. Was de oplossing van de student A, dan gaf hij als antwoord en volledig onderbouwt waarom je B moet doen. Koos de student de week erna voor oplossing B, dan brandde hij het af en gaf volledig onderbouwt waarom je voor A moest kiezen. Dat spel dus.
Mijn beurt behelsde een knieonderzoek. Uitvoerbaar dus. Maar ik bakte er geen hout van. Mijn onderzoek sloeg kant nog wal, logica was ver te zoeken. Met schaamrood op de kaken verliet ik die dag het studentpracticum!
Toch was het achteraf die dag dat voor mij het kwartje viel. Dat kennis en kunde op hun plek vielen! Alles wat ik eerder geleerd had, en als loshangend zand in mijn hoofd zat, integreerde tot één geheel. Nog lacunes genoeg, nog voldoende bewustzijn van ontwetendheid, maar wel tot besef gekomen. Doe wat je weet, en onderbouw het waarom. En daarover zal ik nog veel kunnen leren!
Reacties
Een reactie posten