Doorgaan naar hoofdcontent

Evolutie

Al miljoenen jaren lopen er voorlopers, of andere soorten van ons huidige mensensoort, op deze aarde. Wij, de Homo Sapiens, werden duizenden jaren geleden nog vergezeld door de Homo Neanderthalis en de Homo Erectus. Maar op dit moment zijn we de enige in ons mensensoort.

De evolutie heeft ons iets gebracht, namelijk dat we heel goed kunnen lopen. En ondanks dat we zelf denken dat we heel goed kunnen hardlopen, zijn we in verhouding met andere diersoorten waardeloze hardlopers! Als we al 30 kilometer per uur kunnen halen, dan kunnen we dat maar heel kort volhouden. Terwijl er andere diersoorten zijn die véél harder gaan, en dat ook nog eens veel langer vol kunnen houden.

Voor wandelen geldt dat niet! Sterker nog, we zijn daar heel goed in èn we hebben daar een andere kwaliteit die bij geen enkel ander dier is terug te vinden; als we harder wandelen, kost dat relatief gezien minder energie. Dus, als we stevig doorwandelen, kunnen we dat heel lang volhouden.

Als we wandelen, is er continue één been aan de grond. In combinatie met de manier waarop ons lichaam is gebouwd, maken we van onze benen een omgekeerde pendel, en creëren  we met behulp van de zwaartekracht een systeem waarbij we vanzelf naar voren gaan. Als we dan ook nog eens gebruik gaan maken van het elastische systeem in ons lijf, dan kunnen we ons verbruik lekker laag houden. Voor onze voorouders heel belangrijk. Die moesten grote afstanden afleggen op zoek naar voedsel. En dan met name overdag, in de verzengende hitte. Het is  zoals ik dus al vaker heb gezegd; "We zijn gemaakt om te lopen!"

In de huidige tijd is dit wel een probleem. Veel beroepen zijn zittend, en de zoektocht naar voedsel kan zich beperken internet en bezorgen. Bewegen is geen vanzelfsprekendheid meer, zelfs op een leeftijd waarop je dat nog mag verwachten! Waar jonge kinderen gelukkig nog alles rennend doen, zijn oudere kinderen helaas al geconditioneerd om te zitten. Is het niet op school, dan is het wel thuis achter de PS4 of op de iPad.

Beweging is mijn vak, bewegen is voor mij een passie. Door beweging kunnen de meeste mensen ook weer van hun klachten af komen. Als de evolutie zich zo doorzet, is er duidelijk een verandering gaande, maar ik hoop dat het niet zo is! Ik hoop niet dat we evolueren naar een zittende mens! Gelukkig zullen er nog heel wat jaren van evolutie overheen moeten gaan.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!