Doorgaan naar hoofdcontent

Op een voetstuk

De pronatiebeweging. Veel lopers kennen de term van de hardloopschoen. Anti-pronatie, lichte anti-pronatie of neutraal. Dat zijn de smaken in de schoenen. Jammer van de term anti-pronatie, want ik ben hardstikke pro-pronatie. Het is namelijk een geweldig dempingssysteem, dat tegelijkertijd energie opwekt voor de beweging die daarna komt; de afwikkeling.

De bouw van de voet is geniaal. Dat heb ik al eerder verteld. In de voet zitten de botjes zo gerangschikt dat er zich twee lijnen vormen. Die twee lijnen zorgen ervoor dat de holling van de voet na de landing in kan veren en door de elastische plaat die eronder ligt weer terugveert in de goede stand. (mede omdat je in de steunfase op de buitenkant van de voet gaat steunen!).

Mensen met een platvoet zullen nu waarschijnlijk denken dat dit systeem bij hun niet werkt. Maar maak je geen zorgen. Omdat de elastische plaat zijn verloop heeft naar de bal van de voet, kan je door middel van het optrekken van je grote teen, de vorm in de voet terugbrengen. Dit doen deze mensen automatisch. En deze mensen zullen vaak zien dat het bovenwerk van de hardloopschoen ter hoogte van de grote teen aan slijtage onderhevig is. Mensen met een holvoet hebben een iets stuggere schokdemping. Ook dat is niet voor niets, want door de bouw van deze holvoet zijn de hefbomen op de bewegingen groter geworden!

Belangrijk voor een goed verloop van de pronatie beweging, is dat de hiel recht staat. Gelukkig is dat bekend bij de hardloopfabrikanten en proberen ze dat te bewerkstelligen met het hakgedeelte van de schoen. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat bij een goede, rechte landing, het anti-pronatieblok overbodig is geworden!

Mijn ode aan de voet is zowaar al een drieluik geworden en ik ben nog niet klaar! Maar ondertussen wordt het wel duidelijk; de voet is om op een voetstuk te plaatsen!

Reacties

  1. Beste Jeroen,
    Erg leuk om je blogs te lezen over het mechanisme van de voet in het hardlopen. Ben nieuwsgierig of je wat zou kunnen schrijven over hielspoor en fasciitis plantaris gerelateerd aan het hardlopen.
    Hartelijke groet Trea Hillebrink

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!