(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Als ik loop val ik niemand lastig. Ik doe niks fout en doe niemand iets kwaads. Ik loop meestal links, volgens de regels. En ja, ik loop heus wel eens door rood. Maar eigenlijk alleen maar als dat verantwoord is. De enige die ik pijn doe, ben ik zelf. De enige die ik iets aandoe ben ik zelf! Ik loop op de openbare weg. Ik moet toch ergens lopen. Maar daar is de weg ook voor bedoeld! Meestal ben ik vriendelijk. Ondanks dat ik ver in mijn eigen gedachten kan zijn, groet ik veel mensen. Lach ik naar ze, of steek mijn hand op, of zeg ze hardop gedag. Als ik loop met mijn zoon, krijgt hij meestal respectvolle, soms verliefde, maar over het algemeen bewonderende blikken! Milo is dan ook een publieksloper. Toch valt het me op dat het niet bij iedereen zo overkomt. En dan bedoel ik niet de blaffende, soms agressief ogende honden op de erven. Nee, ik bedoel de medeweggebruiker. Vaak met de grappig bedoelde open deuren zoals;"zitten ze je achterna" of "ze zijn die kant op"

Een dun zonnetje probeert stiekem de strijd te winnen van het aanwezige wolkendek. Het voorjaar is nog niet aangebroken, maar de temperatuur doet anders vermoeden. De weg is nog vochtig van de regenbui die we zojuist gemist hebben. Gelukkig, maar het was niet erg geweest om aan het einde van onze ronde nat te regenen.  Ik fiets mee met de laatste loopster, als mijn ogen worden getrokken door het wapperende staartje van de loopster voor ons. Waar zij zojuist nog naast ons liep, rent ze nu bij ons vandaan. De zonnestralen schijnen met een schittering over het prachtige aangezicht. Dansend in het ritme van haar vrolijke tred, op en neer deinend naar het eindpunt van de route. Haar rode konen maken het aangezicht compleet. Vandaag was de eerste dag van het #bijmanmarathontraject. Op verzoek een blog, en op aanvraag het onderwerp. Met twintig inschrijvingen, waarvan achttien aanwezig, en drie begeleiders, kon een start gemaakt worden aan een traject wat duidelijk leeft. Vooraf al vee

Misschien liep ik een beetje achter, maar de inhaalslag ben ik aan het maken. Aanvankelijk had ik alleen een linkedin profiel. Handig, een online rolodeck, goed professioneel te gebruiken. Binnen de kortste keren had ik een berg contacten.  Op 30 april van afgelopen jaar kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Met enige scepsis ging ik aan de slag met twitter. Een tweet per dag. Dat was mijn voornemen. En puur uit zakelijk oogpunt. Dat was mijn eerste insteek. Al snel werd ik enthousiast, en werd het meer dan een tweet per dag. In december liep ik tegen blogger aan. Als voorwaarde moest ik een google+ profiel aanmaken. Het facebook van google. Met de Iphone foto's uploaden en korte kreten. Grappig maar eigenlijk niet mijn stijl. Bloggen past wel bij mij. Dat blijkt wel want ik schrijf bijna om de dag een nieuwe blog. En stiekem vind ik het ook leuk als ik van mensen hoor dat ze mijn verhaaltjes lezen. Tegenwoordig heb ik daarom zelfs een facebookaccount (om mijn blog

Aanstaande zondag is het zover, de eerste gezamenlijke training. Het marathon traject gaat van start. Bijna twintig lopers gaan op voor een najaarsmarathon. Amsterdam is voor de meesten het doel, maar er gaan er ook een paar naar New York. Ik ga mezelf proberen in te schrijven voor de Berenloop op Terschelling. Appartement heb ik al geboekt. In aanloop naar de training zit de stemming en saamhorigheid er al in. #bijmanmarathontraject geeft al hits op twitter, en er wordt al gesproken over een documentaire. De eerste training moet nog komen, maar het lijkt alsof we al in volle gang zijn. Dat belooft wat voor het vervolg. Dat het lopen van een marathon zwaar is, hoef ik niet te vertellen. Dat het vooral mentaal is, lijkt me duidelijk. Des te beter het groepsgevoel en de saamhorigheid. Het lijden is gelijk, en het doel is hetzelfde. Ik ben vooral benieuwd naar de verhalen. Verhalen over de trainingen, over de beleving, over de angsten en de blijdschap. En benieuwd naar het verloop. De

De zin van het leven zit in het woord zelf verborgen; leven! De zin, de kracht, beleven, ervaren en doorgaan. Ik loop dus ik besta, is een veel gebruikt motto. Ik leef dus ik besta lijkt me logischer. Toch begrijp ik wel wat er bedoelt wordt.... Als je loopt, ga je het gevecht met jezelf aan. Om lopen onderdeel van je leven te maken, moet je eerst door de zure appel heen. Ik had aanvankelijk het gevoel dat ik harder liep achter een bal aan, laat staan dat ik oog had voor al het moois om me heen. En als je vaak te hard gaat, moet je veel pijn lijden. Daarnaast moet je leren om de afstand te lopen. De afstand te kunnen aanvallen alsof het vanzelf gaat. De pijn zolang mogelijk achterwege laten. Weten hoe het moet om zoveel meters te maken. Weten hoe het is om met jezelf geconfronteerd te worden. Om het gevecht met jezelf aan te gaan. Meestal knap ik op van het lopen. Voel ik me beter, voel ik me sterker. Vooral als ik in een traject zit zoals nu. Met meerdere loopdoelen, met veel be

Als sporter ken je het gevoel. De geur van gras in de lente en het geluid van de bal als je hem op de juiste manier raakt. Het krakende geluid van de sneeuw onder je ski's als je ze aanklikt. Het magische gevoel dat alles klopt en dat is heerlijk. Helaas kan het ook anders. De teleurstelling van een dom verloren wedstrijd. Het oplopen van tegenslag of blessures. Rare reacties van anderen. Allerlei vreemde situaties. Tijdens het lopen van afgelopen jaren heb ik genoeg meegemaakt. In mezelf kruipen en doorzetten tijdens de marathon. Diep gaan, stuk zitten en toch doorgaan. Startpijn bij het beginnen van je volgende kilometer tijdens de Roparun. Allerlei lopers ervaringen die velen met me kunnen delen. Toch zijn er trainingen geweest die ik beter kan vergeten. Afgelopen zomer (die in het najaar viel) tijdens het hele warme weer, kreeg ik darmkrampen en diarree langs het fietspad naar de Weidevenne. Gelukkig had ik papier mee, want ik heb het beroerder beleefd. Tijdens een trai

Als jongetje was voetbal de dagelijkse bezigheid. Goed, ik heb ook gevolleybald, en had ook een prachtige knaloranje Union racefiets (van staal!), en ik deed ook graag aan andere sporten. Maar toch was het voetbal wat de klok sloeg. En later ook zaalvoetbal. Op jonge leeftijd was mijn vader de coach op het veld. En als ouder jongetje ook in de zaal. Hij ging ook veel mee naar trainingen, deed ook wel mee. Soms was dat lastig, maar meestal was dat leuk. En achteraf, nu ik een groot jongetje ben, kan ik zeggen dat het erg leuk was. Toen Fleur ging hockeyen, en ik werd gevraagd om haar te trainen, hoefde ik dus niet lang na te denken. Geweldig, met die kleine meiden op pad. Zeker toen ik ook nog eens gevraagd werd om ze te coachen. Prachtig is het om de vooruitgang bij die meiden te zien. heerlijk als je ze mee kan krijgen in de beleving. Maar lastig ook om te ervaren dat ik soms toch wel strenger ben voor mijn eigen dochter. Nog lastiger was het begin van afgelopen seizoen, toen zij