(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Zomervakantie 2010; Heerlijk zit ik hier. In het zonnetje op een camping in de Limousine. Op vakantie, vlak voor de finale van het WK. Met de andere campinggasten op een groot televisiescherm geconfronteerd met het verlies. Opmerkelijk was wel het aantal mensen dat ineens verstand heeft van voetbal. De oeh’s en aaah’s kwamen los bij mensen die gedurende de kwalificaties en de competitie waarschijnlijk geen enkele interesse in voetbal tonen. Sport en succes maakt wat los bij de mens! Al zittend in het zonnetje lees ik een prachtig verhaal van Mart Smeets over Gerrie Kneteman. Al lezend liep de kippevel over mijn lijf. Kippevel die ik ook ervaar als er prachtig sportmomenten in beeld gebracht worden. Of het nou de laatste meters van Maarten van der Weijden zijn, of de overwinning Lars Boom in de Vuelta, dan wel de overwinning van Marhinde Verkerk tijdens het WK Judo, allemaal kan het me kippevel opleveren. In stilte ervaar ik de emoties rondom de mislukte missies, zoals bij Theo Bos

Gisteren weer een rondje gelopen. Vetrokken in de vooravond. Lopen in de schemering, en in het donker. Fris weer, geen wind, prachtige omstandigheden. Bij het verlaten van huis realiseerde ik me dat mijn muts en handschoenen niet bij mij had. Attributen die ik achteraf gezien niet nodig had. Eerste stuk, door de stad was nog wat stijfjes. Gevoelige voeten, en wonderlijke mensen. Veelal zonder enig besef van de verkeersregels! Maar eenmaal aanbelandt bij de Mandela-brug, was mijn ritme al lekker soepel. Aangemoedigd door de invallende duisternis, heb ik toch mijn route veranderd. Terug naar Purmerend, terug naar beter verlichte paden. Het lopen in het donker  laat me terugdenken aan de Roparun. Waar lopen in de nacht een prachtig onderdeel is. Donkere onbekende paden, die we met veel plezier gelopen hebben. Het weer van vandaag, lijkt op het weer van toen. Heldere hemel, koele lucht en geen enkel zuchtje wind. Het hardlopen voelt bijna magisch. Als vanzelf gaan mijn passen voort i

Over de ademhaling tijdens het hardlopen is al veel geschreven en gezegd. Ik heb er zelf ook veel over gelezen. Het is voor beginners één van de meest gestelde vragen tijdens de cursus die we bij Sport en Therapie geven; “hoe moet ik ademen tijdens het hardlopen?”  Tijdens het hardlopen, zijn er veel spieren in ons lijf die schreeuwen om zuurstof. Dit is van essentieel belang, want het is de brandstof van de spieren. Spieren kunnen ook aanspannen zonder de aanwezigheid van zuurstof, maar omdat dit potje redelijk snel leeg is, en een rondje hardlopen vaak langer duurt dan de capaciteit van deze methode, is het van groot belang om voldoende zuurstof binnen te halen. Zuurstof halen we uit de lucht, ongeveer 20% van de lucht die we in onze logen zuigen is ermee gevuld. Vanuit een zo’n teug, kunnen we ongeveer 4% omzetten in onze doorbloeding, dus zolang we de lucht blijven verversen (door te ademen), is er voldoende zuurstof aanwezig voor ons lichaam. Deze zuurstof wordt vervolgens door o

Het was tijdens een zomervakantie in 2008 in Frankrijk dat ik tot de conclusie kwam om wat te gaan doen. New York gelopen, daarna nog Hoorn, maar de motivatie was iets minder en de klad was er wat in geslopen. Misschien was er teveel werk, misschien waren het andere dingen, maar mijn fysieke conditie was slecht. Naar mijn eigen maatstaven, dat wel. Om de dag hardlopen dus. En dat was zwaar. In een typisch Franse heuvelachtige, bijna middeleeuwse omgeving. Korte steile klimmetjes, vanzelfsprekend afgewisseld met minstens zo steile afdalingen.  Volgens mij had ik toen ook pijn in mijn schouders en onderrug. En dat was heus niet omdat Linda net zwanger was van Kris.  Met mijn patienten ga ik dan meestal oefenen. Corestability, schouder(blad) oefeningen, of ondersteunende oefeningen in hun sport. Een open deur om dan voor jezelf te bedenken dat het daar tijd voor is. Maar doordeweeks is voor mij niet aan de orde. Op maandag tot zaterdag is de praktijk geopend en ik zie mezelf niet tijden

Op Vakantie in Frankrijk, afgelopen zomer, schreef ik het volgende: Lopend door het Franse land probeer ik mezelf in gang te houden. De laatste twee maanden heb ik wat minder gelopen. Zeg maar low profile. En nu ben ik me weer aan het voorbereiden op een doel in het najaar. Welk doel weet ik nog niet, maar dat zal er nog komen. De weg is glooiend, maar de start is heuvel af. Mijn tempo ligt te hoog, want ik voel druk op mijn buik en mijn darmen. Natuurlijk zijn dat ook tekenen van mijn lijf dat de vorm er niet is. Mijn hersenen willen duidelijk meer dan mijn lichaam aankan. na een aantal kilometers ligt het tempo nog steeds hoog. Dat moet ook wel, want ik passeer een aantal tegenliggers. Hollanders die op vakantie zijn, en die net als ik zonodig moeten? En natuurlijk vind ik dan dat het er goed uit moet zien. Wie hou ik voor de gek? M’n tempo begint al te normaliseren als ik een kruispunt op mijn route krijg. Linksaf is een korte ronde, maar naar rechts kan ik een heen en w

In training voor de marathon, als ik lange afstanden moet maken, is het rondje ringvaart een ideale route. Linksom of rechtsom, afstand blijft hetzelfde. Mijn aanlooproute is via de begraafplaats, en vandaar uit begin ik aan mijn ronde langs de ringvaart van de Purmer. Vandaag staat het water hoog. En het maakt niet uit welke kant ik op ga, terug zal ik stevige tegenwind krijgen! Ik besluit om richting Ilpendam mijn ronde in te zetten. Een lange ronde, dus veel tijd om na te denken. Onderweg maak ik een aantal foto's. Als getuigen van de schoonheid van de ronde. Ik vraag mezelf af of dit lange lopen zelfkastijding is, of dat het gewoon genieten is. Met de wind in de rug voelt het als dat laatste! Vanaf Ilpendam heb ik storm mee. De wind trekt zelfs wat aan, en af en toe voel ik dat ik bijna weggeblazen wordt. Met grote passen zweef ik in gezwinde spoed naar Monnickendam. Gedragen door de wind, voortrazend met het besef dat dit het ideale moment voor een Coopertest zou zijn!

Sommige momenten in je leven zijn poëzie. Gebeurtenissen die je je hele leven niet vergeet. Die je graag verteld, om het graag nog eens te beleven. Een geur, een kleur, een geluid of een plaats....Allemaal triggers om je goede herinnering te laten herleven. Mijn eerste marathon was in 2006, de marathon van Amsterdam. Lang getwijfeld, maar aangestoken door een sporter/patiënt, had ik me toch ingeschreven. Eens in mijn leven. Dat dacht ik toen nog. En mijn voorbereiding was grillig en verbijsterend. Twee keer liep ik een wedstrijd over dertig kilometer mee. Mijn debuut in Amsterdam Noord was redelijk, met een slechte finish over de laatste drie kilometer. En mijn tweede dertig tijdens de Twiskemolenloop, is waarschijnlijk de slechtste loop die ik ooit gedaan heb. De avond er voor te zwaar getafeld bij "Effe Anders". En oeh wat voelde ik me slecht die dag! Een week voor de marathon werd ik ziek. Verkouden, hoesten en koorts. Net iets wat je beter niet kan hebben voor een mar