(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Vroeger was Den Helder voor mij alleen maar een mooie doorgangsplaats naar Texel. Den Helder, kaal en kil. Dat was wat ik dacht. Maar niets is minder waar. Op vakantie naar Julianadorp aan zee. Ik werd er bijna om uitgelachen. En ik moest er zelf ook wel om lachen. Mountainbiken, lopen, mountainbiken, lopen, dat was mijn plan. Een mooi plan. Lopen langs het strand. Heerlijk, windkracht storm in de rug. Stevige branding, kort stuk strand. Veel wandelaars, veel mountainbikers, geen andere lopers. Het strand is niet erg hard. Veel gaten, dus goed opletten. Met grote passen, gedragen door de wind, ben ik zo bij de kop van Noord Holland. Keerpunt Den Helder. Duin op is zwaar. Kleine passen. Verbaasd aangekeken door de wandelaars. Eenmaal boven gekomen, komt de beloning. Bergaf. Als vanzelf. De hoek om beneden aan de duinen, merk ik pas hoe hard de wind is. Maar ook hoe mooi de omgeving hier is. Een asfaltpad vormt de scheiding met een prachtig stuk natuur. Duingebied, afgebakend me

Volgens de boekjes is het eigenlijk geen goede combinatie. Fietsen en lopen. En al helemaal niet om te doen als voorbereiding op de marathon van Rotterdam. Toch? Eigenwijs. Dat ben ik zeker. En dus doe ik het gewoon naast het lopen. Op vakantie aan zee. Nieuwe mountainbike mee. Om de dag lopen en fietsen. Dat is mijn plan. En vandaag, de eerste dag, was het mountainbiken aan de beurt. Hartslagmeter, met snelheid- en cadansmeting gemonteerd. Nieuwe schoenen, nieuwe overschoenen, nieuwe helm, nieuwe outfit. Kortom, alles nieuw, net als het mountainbiken over het strand voor mij nieuw is.  Volledige vering, voor en achter. Maar als je het zachte strand op rijdt, merk je vanzelf dat je de voorvering uit moet zetten. Weer wat geleerd dus. Vannacht stond er veel wind. Die was wel iets gaan luwen, maar nog steeds was de windkracht vrij stevig. Lekker uitwaaien dus. Op het strand merkte ik al gauw dat ik dit niet gewend ben. Beetje zoeken met schakelen. Wel verzet vindt ik lekker. En w

Al enige tijd geleden schreef ik het onderstaande. Overpeinzingen die ik graag in mijn blog met jullie wil delen: Het weer was niet echt uitnodigend. Druilerige regen en mistig. Typisch Hollands winterweer dus. Toch ben ik gaan hardlopen. Twintig kilometer asfalt om tot mezelf te komen. Als ik door de weilanden loop besef ik hoe lekker het eigenlijk is. De mist maakt  het aanblik van de omgeving alleen maar mooier. Naast me zijn een groep eenden en twee witte zwanen stille getuigen van mijn gang door de polder. In een oogopslag zie ik de koplampen opdoemen van een tegemoetkomende auto, terwijl ik naast me de intercity vanuit Hoorn richting Purmerend voorbij zie schieten. Boven me hoor ik een vliegtuig, waarschijnlijk op weg naar Schiphol. Al die moderne vervoerstechnieken zo tastbaar dichtbij, maar toch beperk ik me tot de eenvoud van het rennen.  De weg die ik loop wordt geflankeerd door wilgen. Hoewel ze nog geen enkel blad dragen,  stemt het aangezicht ervan me rustig.

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!

Een van de lekkerste rondjes die ik loop, is door het jisperveld. Ik weet nog dat ik in training was voor de marathon van Rotterdam in 2008, en dat ik daar midden in de polder liep, dat het begon te sneeuwen. En hoe. Grote vlokken dwarrelden om me heen. En ik stond daar te genieten. Of die keer dat ik er met NR6 liepen, als laatste voorbereiding op Egmond 2007. Keiharde storm. We werden bijna van de kanaaldijk afgeblazen. Maar wel lekker gelopen. Ook de halve marathongroep van de Bijmanloop van dit jaar, zal zich die training nog herrinneren. IJskoud, rond het vriespunt met een gure wind. Maar toch weer lekker gelopen. Vandaag was het ook lekker. Met Milo, mij zoon van zeven naar opa en oma gerend, en daarna op pad voor mijn eigen ronde. Naar Neck, naar het Jipserveld. En ook nu onderweg ontbering. Een harde hagelbij viel me ten deel. Maar wind mee als bonus langs de Kanaaldijk, liep toch wel erg lekker! 

Telkens als ik daar loop staat hij er, zijn gemoed vertelt mij de tijding van de seizoenen, met een jas vol bladeren in de zomer, of als een kaal richtpunt in de winter. Zoals hij daar staat, flankeert hij mijn route, en de gedachten die mij tijdens het lopen, erheen hebben gebracht. Als een vriend staat hij daar, een vaste supporter langs mijn route, die er telkens weer staat, die mij nimmer teleurstelt. Het is de kromming van het pad, die mijn gedachten op een recht spoor brengen, lopend in de richting die nog komen gaat, een route die ik moet vervolgen om verder te komen in mijn leven!

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je armen voo

Ik ben dol op gadgets. Iphone, iPad, garmin, polar.....allemaal leuk. Als hardloper wordt ik dus erg blij van nieuwe schoenen. Gezien het feit dat ik net weer twee paar nieuwe hardloopschoenen heb, is mijn collectie enigszins ruim! De schoenen die bij mij in de kast liggen heb ik op de foto gezet. Zes paar, best veel, maar ik gebruik ze nog wel nog allemaal! En mijn oude schoenen bewaar ik ook. Voor de informatie die ik in onze loopcursus vertel, maar ook om te gebruiken in de les die ik geef aan de masteropleiding voor de nieuwe sportfysiotherapeuten. Hardloopschoenen zijn net gadgets, vol nieuwe technologie en wetenschap. Verandering genoeg, op zoek naar de manier om je zo goed mogelijk te helpen in je poging je eigen records te verbreken! Alle merken hebben hun eigen ideale demping, en zijn allemaal op zoek naar de beste manier om de voortstuwing te ondersteunen! De nieuwste rage onder de loopschoenen is een schoen voor het barefootrunning. Zelf dacht ik dat dat op blote voeten

Vanavond heb ik les gegeven aan de Beemstermasters. Corestability. Een enthousiaste 'vriendengroep' gaat voor het tweede jaar achtereen meedoen aan de Roparun. In estafettevorm hardlopen van Parijs naar Rotterdam. Voor het goede doel, voor het welzijn van de kankerpatiënt. Zelf heb ik in 2010 meegedaan aan de Roparun. Een machtige belevenis, mooi om een keer te hebben ervaren. Alleen al de aanloop ernaartoe. De nachttraining, de eigen estafetteloop van Zurich (aan de afsluitdijk) via Medemblik naar Purmerend. De saamhorigheid met de teams, onderling maar ook met de andere teams. Kortom een prachtige herinnering aan de passen die ik achter me heb liggen. Coretraining dus. Als basis voor het lopen. Minder kans op blessures, meer snelheid. En dat terwijl de wetenschap nog niet eenduidig is over het begrip. Ik heb er mijn eigen invulling aan gegeven, vanuit kennis, opleiding en eigen ervaring. Het heeft in ieder geval al veel mensen geholpen. Voor een blessurevrije Roparun, maa

Het is druk op onze praktijk. Zeg maar erg druk. De veranderingen in de zorg, en dus in de vergoeding van fysiotherapie behandelingen is bij ons gelukkig nog niet zichtbaar. Weinig tijd om te lopen dus. Vier avonden in de week werken, en ook vier ochtenden vroeg starten, is best veel. Op vrijdagavond geef ik hockeytraining aan het team van Fleur (mijn dochter) en op zaterdagochtend ben ik de coach van her voetbalteam van Milo (mijn oudste zoon). Gelukkig is het nu winterstop. Tijd om te bezinnen, tijd om mijn werkschema en trainingsschema aan te passen! Vandaag ga ik mijn wekelijkse ronde lopen. Op mijn nieuwe schoenen. Saucony Triumph 9. Oranje, net als mijn roparun outfit. Ik zie er vandaag dus best cool uit. Nu maar even voelen of ik ook zo loop! Mijn ronde van vandaag start door Purmerend. Langs het noordhollands kanaal, naar het groengebied Purmerland. Onder de rook van Purmerend, door een Karakterestiek stukje polderlandschap. Wonderlijk toch, vanuit de drukke stad, beland j

Praten doe ik graag. Lezen en schrijven ook. Waarom zou ik dan niet gaan bloggen? Als ik loop praat ik ook veel.  Met mezelf dus. Lange conversaties, hele gesprekken. Soms denk ik over niks, soms denk ik over alles. Maar toch ben ik continue in gesprek met mezelf. Vaak vergeet ik wat ik denk, soms ook niet. Soms los ik iets op, vaak bedenk ik iets nieuws. Veel vergeet ik weer. Maar soms lijkt het alsof het de plek is waar ik loop, die mijn gedachten opnieuw (en opnieuw) laat beleven. Die mijn conversaties laat herhalen. Misschien is het slim om mijn gedachten op te schrijven, misschien ook niet. Maar als ik het niet doe, kan ik er niks over zeggen!