(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Jarenlang heb ik gedacht dat ik een voetballer was. Voetbal was mijn lust en mijn leven. Ik kon best een aardig potje voetballen, maar ook toen kon ik al hard rennen! Toen ik me meer op het hardlopen ging richten, heb ik nog heel lang gehad dat ik de bal miste. Zou ik harder gaan, als ik achter de bal aan zou lopen? Begin van deze eeuw werd ik gevraagd door de mannen van Webexpose, het huidige NR6, om mee te lopen met de Damloop. Superleuk, lopen in een bedrijfsteam, maar opmerkelijk in die eerste jaren was de afwezigheid van één van de geblesseerde bazen. Uiteindelijk heeft dat geleid tot een experiment; zoveel mogelijk medewerkers van het bedrijf mee laten lopen tijdens de Damloop van 2006. In 16 weken naar 16 kilometer. Wat een succes, want vervolgens zijn we met NR6 doorgegaan naar de marathon van New York en we hebben de Roparun gelopen! Een spinoff daarvan was de start van een loopcursus. Ook in 2006. En de eerste Bijmanloop in 2007. Ik kan met een gerust hard zeggen dat ik

Dit jaar heb ik weer eens de berenloop op Terschelling gelopen. Een marathon voor mezelf. Niemand begeleiden, met niemand meelopen. En ook nog eens op een eiland waar ik graag ben. Mijn voornemen was goed. Trainen door naar het werk te rennen, of terug naar huis, en in het weekend kilometers maken. In het voorjaar ging dat heel goed. Soms mee rennend naar school, soms terug rennend in een tempo waar ik zelf verbaasd van was. Maar na de zomervakantie kwam er flink de klad in. Goed, ik kon terugvallen op de wekelijkse begeleiding van mijn loopgroep, maar verder kwam ik eigenlijk niet. En de berenloop kwam dichterbij! Mijn training heeft uiteindelijk uit drie extra zondagen bestaan. Eén keer 12, één keer 17 en één keer 21 kilometer. Daar heb ik het op gedaan. De berenloop uitgelopen onder de vier uur. Afgelopen weekend heb ik zitten kijken naar een film over Fiona Oakes. Fiona heeft op jonge leeftijd langdurige knieproblemen gehad, waarvoor zij meerdere keren geopereerd is. Uiteindeli

Je kan er bijna niet omheen draaien. Als je op Kreta loopt, wordt je bijna bij iedere steen geconfronteerd met de geschiedenis die het uitademt. Dorpjes die al zo'n 3500 jaar bestaan, en mythes die verbonden zijn met de natuur. Homerus schreef er zijn Iliad en zijn Odysus, met de mount Ida (of Psyloritis) als de geboortegrond van Zeus, de vader van alle goden. En koning Minos in zijn labyrinth van Knossos met zijn Minotaur. De verwevenheid van de mythes met de natuur komt terug in de prachtige verhalen, die met een knipoog door de Griek aan je verteld wordt. Maar ook de schapen en geitenhoeders bieden hun kudde een natuurlijke vrijheid, zonder tussenkomst van medicatie, hormonen of machines. Het blijft onnodig om deze beesten op te eten, maar in ieder geval hebben de kleintjes nog het eerste recht op de melk en de liefde van hun moeder. In de Griekse dorpen zit ook nog enorm veel oude traditie. Vrouwen in het zwart, vanwege verlies van hun geliefden, grote huwelijksfeesten, maa

Het is al maanden warm en droog. Het weer is van slag. Klimaatverandering! Mijn zoon zei:"Ik denk dat Europa Afrika wordt, en Afrika Europa pap!" Gisteravond liep ik door de hitte naar huis toe. Het zal rond de dertig graden geweest zijn. Warm, maar prima om in te lopen als je weet wat je doet èn wat je kan. Dus toch pittig doorgelopen naar huis, want het waren maar vier kilometers. Lekker zweten, maar na het douchen als beloning lekker in de spa! Vanochtend ben ik natuurlijk ook weer teruggelopen naar het werk. Mijn fiets stond per slot van rekening hier. Het was warm, maar toch een stuk frisser dan gisteravond. Op donderdagavond loop ik met de loopgroep. We lopen pas laat, om 20:00 uur, maar nog steeds is het dan warm. Misschien moet ik toch het advies van mijn zoon aanhouden. Lopen zoals ze dat in Afrika doen. In Kenia lopen ze 's ochtends vroeg, voor dag en dauw. En als we dan toch Afrikaanse omstandigheden hebben, worden wij dan de nieuwe Kenianen???

Loopjaren. Die heb ik nu wel. Praktisch iedere week lopen. Soms wat meer, soms wat minder. Met mijn eigen loopgroep, in mijn eentje of samen lopen met vrienden. De afgelopen jaren heb ik ook nog wat mensen begeleid in hun struggle voor de marathon. Meelopen tijdens een eerste marathon, of 'hazen' voor een persoonlijk doel. Iets wat ik in de toekomst ook zeker zal blijven doen. Want oh wat is het mooi als je erbij bent als mensen zichzelf overwinnen! Als je hardloopt maak je veel mee. Afgelopen periode nog. Ik moest een keer stoppen omdat er een alpaca op de weg stond, en even later stond er ook een schaap bij. Gevaar op de weg, dus schaap en alpaca een erf op gedreven. Wachten op hulp van de eigenaar om de beesten weer achter het hek te krijgen. Met de loopgroep hebben we kennis gemaakt met de "Terror Oehoe", en ook zijn we getuige geweest van een paar banden die door een gestoorde kerel werden lek gestoken. Gekkigheid ten top. Je beleeft het allemaal. Sinds kort

Niet lang geleden schreef ik dit: “Het zal een levensfase zijn. Onderdeel van mijn huidige leven. Ik merk het al een aantal weken. Ik ben gewoon vrolijk. Er is geen enkele reden voor, maar toch merk ik dat ik onderhuidse woede heb. Van het minste of geringste kan ik van binnen boos worden. Ik kook niet van woede, scheld ook niemand verrot. Maar het is gewoon een constatering. Misschien is het tijd om te veranderen. Misschien ben ik te lang een lieve naïeve jongen geweest. Aan de andere kant voel ik me daar goed bij! Waarom meegaan in de negativiteit van alledag. Waarom zou ik verdrinken in de materiële zucht waar de huidige tijd alles om draait.” Er "was" en "is" reden genoeg om me zo te voelen. Als je geconfronteerd wordt met oneerlijkheid, en je vergelijkt dat met hoe je behandeld wordt, dan snap ik dat mensen bepaalde dingen gaan roepen of doen. Laatst maakte ik een vergelijking tussen de situatie waarin ik zit, met andere zaken waarin mensen duidelijk schu

Niet lang geleden was het in het nieuws; "De meeste sportverenigingen verkopen amper gezond voedsel". Een kantinemedewerker zegt:"Ze zijn al gezond op het veld, en het moet kunnen om eens goed te zondigen. Gezonde voeding verkoopt niet, maar vette hap doet het uitstekend." Vlak daarna kwam daar nog zo'n opmerkelijk bericht overheen:"Mensen die niet ontbijten, hebben een grotere kans op aderverkalking." Dit was de conclusie van een krant op een Spaans onderzoek, waarbij de onderzoekers overigens zelf concludeerden dat de niet-ontbijters er in het geheel ongezonde levensstijl op nahielden. Klap op de vuurpijl was het laatste bericht: "Een uur lichaamsbeweging in de week verkleint de kans op een depressie". Wat ik me dan afvraag;"Wat doen we de dan rest van de week?" Als sportfysiotherapeut ben ik bezig met de bewegende mens. En als mens achter de sportfysiotherapeut ben ik dol op sporten en bewegen! Bewegen is een belangrijk deel va