Doorgaan naar hoofdcontent

Wat een held!

Dit jaar heb ik weer eens de berenloop op Terschelling gelopen. Een marathon voor mezelf. Niemand begeleiden, met niemand meelopen. En ook nog eens op een eiland waar ik graag ben.

Mijn voornemen was goed. Trainen door naar het werk te rennen, of terug naar huis, en in het weekend kilometers maken. In het voorjaar ging dat heel goed. Soms mee rennend naar school, soms terug rennend in een tempo waar ik zelf verbaasd van was. Maar na de zomervakantie kwam er flink de klad in. Goed, ik kon terugvallen op de wekelijkse begeleiding van mijn loopgroep, maar verder kwam ik eigenlijk niet. En de berenloop kwam dichterbij! Mijn training heeft uiteindelijk uit drie extra zondagen bestaan. Eén keer 12, één keer 17 en één keer 21 kilometer. Daar heb ik het op gedaan. De berenloop uitgelopen onder de vier uur.

Afgelopen weekend heb ik zitten kijken naar een film over Fiona Oakes. Fiona heeft op jonge leeftijd langdurige knieproblemen gehad, waarvoor zij meerdere keren geopereerd is. Uiteindelijk heeft dat ertoe geleid dat ze bij één been haar knieschijf hebben verwijderd. Ze zou gehandicapt worden, lopen zou eigenlijk niet meer mogelijk zijn, laat staan hardlopen.

Maar Fiona is een harde. In 1996 starte ze een sancuary farm (www.towerhillstables.com) waar ze dieren opvangt die gered zijn uit de vleesindustrie.  Fiona was op zeer jonge leeftijd al vegan geworden, en kon het leed van de dieren niet aanzien. Ondertussen verzorgd ze meer dan 450 beesten, maar er moest ook geld opgehaald worden om deze beesten te voeden en verzorgen. Dus Fiona is gaan hardlopen, om aandacht te vragen voor veganisme en geld in te zamelen.

Ondanks haar knie, ondanks dat ze eigelijk een hekel aan lopen heeft, en ondanks dat ze zelf vindt dat ze geen talent heeft, is Fiona een uitzonderlijk talent. Ze heeft meerdere wereldrecords op haar naam staan, heeft uitzonderlijk zware races gewonnen, maar doet ze er allemaal maar bij. Opstaan om drie uur in de morgen, 100 mile rennen in de week. Want de farm en de dieren staan op nummer 1! Het verhaal van Fiona kan je kijken. De film heet Running for good. Haar prestaties en haar nederigheid zijn adembenemend! Fiona Oakes is een held. Daar verbleekt mijn berenloop bij(man).....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...

29 oktober!

Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading. 29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood. 29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgeb...