Niet lang geleden schreef ik dit:
“Het zal een levensfase zijn. Onderdeel van mijn huidige leven. Ik merk het al een aantal weken. Ik ben gewoon vrolijk. Er is geen enkele reden voor, maar toch merk ik dat ik onderhuidse woede heb. Van het minste of geringste kan ik van binnen boos worden. Ik kook niet van woede, scheld ook niemand verrot. Maar het is gewoon een constatering.
Misschien is het tijd om te veranderen. Misschien ben ik te lang een lieve naïeve jongen geweest. Aan de andere kant voel ik me daar goed bij! Waarom meegaan in de negativiteit van alledag. Waarom zou ik verdrinken in de materiële zucht waar de huidige tijd alles om draait.”
Er "was" en "is" reden genoeg om me zo te voelen. Als je geconfronteerd wordt met oneerlijkheid, en je vergelijkt dat met hoe je behandeld wordt, dan snap ik dat mensen bepaalde dingen gaan roepen of doen. Laatst maakte ik een vergelijking tussen de situatie waarin ik zit, met andere zaken waarin mensen duidelijk schuld hebben, en toen werd ik meteen een populist genoemd. Erg vreemd, want vanuit de praktijk weet en voel ik hoe het is om oneerlijk bejegend te worden.
Toch probeer ik naïef te zijn. Wil ik compassie hebben. Hoe moeilijk het ook is, en hoe onbegrijpelijk zaken soms verlopen. Het zal er wel bij horen, het zal wel een doel hebben. Maar ik, ik blijf gewoon mezelf.....
“Het zal een levensfase zijn. Onderdeel van mijn huidige leven. Ik merk het al een aantal weken. Ik ben gewoon vrolijk. Er is geen enkele reden voor, maar toch merk ik dat ik onderhuidse woede heb. Van het minste of geringste kan ik van binnen boos worden. Ik kook niet van woede, scheld ook niemand verrot. Maar het is gewoon een constatering.
Misschien is het tijd om te veranderen. Misschien ben ik te lang een lieve naïeve jongen geweest. Aan de andere kant voel ik me daar goed bij! Waarom meegaan in de negativiteit van alledag. Waarom zou ik verdrinken in de materiële zucht waar de huidige tijd alles om draait.”
Er "was" en "is" reden genoeg om me zo te voelen. Als je geconfronteerd wordt met oneerlijkheid, en je vergelijkt dat met hoe je behandeld wordt, dan snap ik dat mensen bepaalde dingen gaan roepen of doen. Laatst maakte ik een vergelijking tussen de situatie waarin ik zit, met andere zaken waarin mensen duidelijk schuld hebben, en toen werd ik meteen een populist genoemd. Erg vreemd, want vanuit de praktijk weet en voel ik hoe het is om oneerlijk bejegend te worden.
Toch probeer ik naïef te zijn. Wil ik compassie hebben. Hoe moeilijk het ook is, en hoe onbegrijpelijk zaken soms verlopen. Het zal er wel bij horen, het zal wel een doel hebben. Maar ik, ik blijf gewoon mezelf.....
Te negatief bepaald ook je positieve instelling; maak het jezelf en je omgeving niet moeilijker dan nodig. sommige zaken, door anderen bepaald, kun je niet naar je hand zetten en moet je hun gang laten gaan, totdat er een mogelijkheid of idee zich voordoet om je eigen draai eraan te geven.
BeantwoordenVerwijderen