Doorgaan naar hoofdcontent

Gezond voedsel in de sportkantine?

Niet lang geleden was het in het nieuws; "De meeste sportverenigingen verkopen amper gezond voedsel". Een kantinemedewerker zegt:"Ze zijn al gezond op het veld, en het moet kunnen om eens goed te zondigen. Gezonde voeding verkoopt niet, maar vette hap doet het uitstekend." Vlak daarna kwam daar nog zo'n opmerkelijk bericht overheen:"Mensen die niet ontbijten, hebben een grotere kans op aderverkalking." Dit was de conclusie van een krant op een Spaans onderzoek, waarbij de onderzoekers overigens zelf concludeerden dat de niet-ontbijters er in het geheel ongezonde levensstijl op nahielden. Klap op de vuurpijl was het laatste bericht: "Een uur lichaamsbeweging in de week verkleint de kans op een depressie". Wat ik me dan afvraag;"Wat doen we de dan rest van de week?"

Als sportfysiotherapeut ben ik bezig met de bewegende mens. En als mens achter de sportfysiotherapeut ben ik dol op sporten en bewegen! Bewegen is een belangrijk deel van onze gezondheid. Maar vergis je niet in voeding. We kunnen goed bewegen als we goede brandstof hebben. En voeding speelt een super belangrijke rol in herstel en het vermogen om goed te kunnen bewegen. Helaas heeft de industrie ons zoveel op het verkeerde been gezet, dat we zelf bijna niet meer weten wat gezond is.

Over de wereld zijn er vijf 'blue zones' beschreven. Dat zijn plekken waar mensen het oudst worden van de wereld. Eén van die plaatsen is Okinawa in Japan, waar mensen niet alleen het oudst worden van de hele wereld, maar ook nog eens heel vitaal zijn als negentigers en honderd-plussers. Dansen, spelletjes, brommer rijden en tuinieren. Ze doen het allemaal nog. Bewegen is een belangrijk onderdeel van hun dagbesteding. Wat eten betreft hebben ze een belangrijke regel, ze eten maximaal 80% van wat ze op kunnen. En wat ze eten is grotendeels plantaardig. Ze hebben allemaal hun eigen moestuin! Daarnaast zijn ze tot op late leeftijd aan het werk. Pensioen kennen ze eigenlijk niet, want als ze niet meer werken, proberen ze zichzelf nuttig te maken voor hun omgeving. Ze lachen veel, en zijn heel vriendelijk. Waarschijnlijk hebben ze daarom ook weinig stress.

Gezondheid is in mijn ogen te reduceren tot vier grote peilers. Bewegen, eten, (vermijden van langdurige) stress en geluk. Stress hebben we in deze maatschappij bijna allemaal wel, tenzij je het geluk hebt dat je daarvan gevrijwaard bent. Maar geluk moet je breder interpreteren. Geluk dat je genetisch goed in elkaar zit. Geluk dat je geen ongeluk krijgt. Of geluk dat je in een goede 'sociale' omgeving bent. Als je geluk hebt, doet jouw sportclub mee aan de actie "de gezonde sportkantine" van het nationale voedingscentrum. Hopelijk ben je op jouw sportclub dan gevrijwaard van ongezonde voeding. We moeten ons dan nog wel afvragen wat gezonde voeding is. Ik denk dat vele van ons daar geen idee van hebben......

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!