Doorgaan naar hoofdcontent

Loopcursus

Jarenlang heb ik gedacht dat ik een voetballer was. Voetbal was mijn lust en mijn leven. Ik kon best een aardig potje voetballen, maar ook toen kon ik al hard rennen! Toen ik me meer op het hardlopen ging richten, heb ik nog heel lang gehad dat ik de bal miste. Zou ik harder gaan, als ik achter de bal aan zou lopen?

Begin van deze eeuw werd ik gevraagd door de mannen van Webexpose, het huidige NR6, om mee te lopen met de Damloop. Superleuk, lopen in een bedrijfsteam, maar opmerkelijk in die eerste jaren was de afwezigheid van één van de geblesseerde bazen. Uiteindelijk heeft dat geleid tot een experiment; zoveel mogelijk medewerkers van het bedrijf mee laten lopen tijdens de Damloop van 2006. In 16 weken naar 16 kilometer. Wat een succes, want vervolgens zijn we met NR6 doorgegaan naar de marathon van New York en we hebben de Roparun gelopen!

Een spinoff daarvan was de start van een loopcursus. Ook in 2006. En de eerste Bijmanloop in 2007.
Ik kan met een gerust hard zeggen dat ik veel hardlopers in Purmerend veel plezier heb kunnen bezorgen in hun verdere hardloop hobby. Vriendengroepen zijn ontstaan uit de verschillende loopcursussen, loopgroepen, en marathontrajecten. En voor mijzelf geldt dat ook!

Bij Bijman+Helsloot hebben we ondertussen heel veel expertise op hardloopgebied. Het voetbalveld heb ik overgelaten aan het jonge talent. Iedere dinsdag staat Dwayne op het veld bij Purmerland om spelers terug te brengen op wedstrijdniveau. En ik ga me weer begeven in een andere speeltuin. De nieuwe loopcursus gaat van start op 7 januari, de Bijman+Helslootrun is op 23 juni. En zelf heb ik ook weer een aantal doelen. De eerste is in februari, Groet uit Schoorl. En dat samen met mijn hardloopvrienden.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...

29 oktober!

Vandaag is het 29 oktober. Nog heel even, want de dag is bijna voorbij. Voor de meesten van jullie zal het gewoon een dag zijn als andere dagen. Een zaterdag deze keer, maar het had iedere andere dag van de week kunnen zijn. Voor mij niet. Voor mij is het een dag met een lading. En sinds afgelopen week zelfs met een dubbele lading. 29 oktober 1969 werd mijn broer geboren. Ik was er (natuurlijk) nog niet, want ik kwam pas een paar jaar later om de hoek gluren. Maar mijn broer is er niet meer. En dan wordt een verjaardag ineens een geboortedag. Dan ga je naar zijn ouders en stuur je een berichtje naar zijn vrouw. Dan sta je stil bij het leven, en denk je na over de dood. 29 oktober 1991 werd Ezgi geboren. Een hele, hele lieve meid, die een half jaar geleden ineens in ons leven kwam. Haar uitstraling was zacht en de gesprekken die we voerden met haar waren warm en lief. Een fijne en mooie vrouw. En in de korte tijd die we haar hebben leren kennen, hebben we een intense band met haar opgeb...