Doorgaan naar hoofdcontent

Schoonheid en geschiedenis

Je kan er bijna niet omheen draaien. Als je op Kreta loopt, wordt je bijna bij iedere steen geconfronteerd met de geschiedenis die het uitademt. Dorpjes die al zo'n 3500 jaar bestaan, en mythes die verbonden zijn met de natuur. Homerus schreef er zijn Iliad en zijn Odysus, met de mount Ida (of Psyloritis) als de geboortegrond van Zeus, de vader van alle goden. En koning Minos in zijn labyrinth van Knossos met zijn Minotaur.

De verwevenheid van de mythes met de natuur komt terug in de prachtige verhalen, die met een knipoog door de Griek aan je verteld wordt. Maar ook de schapen en geitenhoeders bieden hun kudde een natuurlijke vrijheid, zonder tussenkomst van medicatie, hormonen of machines. Het blijft onnodig om deze beesten op te eten, maar in ieder geval hebben de kleintjes nog het eerste recht op de melk en de liefde van hun moeder.

In de Griekse dorpen zit ook nog enorm veel oude traditie. Vrouwen in het zwart, vanwege verlies van hun geliefden, grote huwelijksfeesten, maar vooral ook zitten op een stoeltje op een pleintje bij een café. De moderne wereld uit zich met een Toyota Hillux, gebonkt en geschaafd aan alle kanten, en voorzien van extra brede banden.

Kreta heeft een Key-role gespeeld in de tweede wereldoorlog. De weerstand van Kreta was zo groot, dat het Duitse rijk veel tijd en mankracht kwijt was aan de verovering, zodat de opmars in Rusland te laat en met te weinig mankracht kon worden uitgevoerd. Maar de Kretenzers waren door de vele oorlogen in de voorafgaande eeuwen (vooral met de Ottomanen) onverwoestbaar en onvermurwbaar, waardoor de geschiedenis van Kreta tijdens de tweede wereldoorlog al een verhaal op zich is. Bijzonder is het klooster van Prevelli, waar de plaatselijke monnik, meer dan duizend Engelsen, Australiers, Nieuw Zeelanders en andere vrijheidsstrijders onderdak bood, om met onderzeeërs van Kreta te kunnen ontsnappen. Onnavolgbaar was het verzet van de geitenhoeders, die zich op een efficiënte en razendsnelle manier over het onherbergzame gebied konden verplaatsen.

Zoals overal in Griekenland, bieden de mensen op Kreta dezelfde aangeboren gastvrijheid. Ongelooflijk hoe mensen op straat je aanhouden en nieuwsgierig zijn naar jouw verhaal, en trots zijn op hun bestaan. En waag er niet voor die gastvrijheid te betalen. Opmerkelijk is ook de dankbaarheid voor de fooi, die je meer dan terecht geeft voor de diensten die deze grieken aan je leveren. Prijs en kwaliteit overstijgen in ruime mate wat je in Nederland vaak genoeg voor je kiezen krijgt. Voor weinig geld, krijg je vers uit eigen tuin, met liefde bereid, en met trots geserveerd.

De natuur in Kreta is overweldigend, met prachtige valleien en ruw berglandschap. Met een groep gieren die een prachtig schouwspel vormen als ze boven je zwembad cirkelen. Ik was al verliefd op Griekenland en door mijn huwelijk in het bijzonder op Zakyntos. Maar Kreta heeft zeker mijn hart gestolen. Tot snel, mooi Kreta!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!