(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Ik zie ze veel. Voor mijn werk. Schoonheid hebben ze niet, daarvoor kijk ik liever naar andere delen van het lichaam. Maar prachtig zijn ze wel: voeten! Ingenieus zoals de voet is gebouwd. Als je goed kijkt naar de bewegingen van de voet, je analyseert de biomechanica, dan kan je alleen maar tot de conclusie komen dat ze geniaal gemaakt zijn. Zesentwintig botjes. Met daarbovenop een scheen en een kuitbeen. En al die botjes hebben meerdere functies. Zowel in een stabiele als in een flexibele stand. Als je staat, dan zijn je voeten eigenlijk niks anders dan twee boekensteunen. De reden waarom we onze neus niet breken. Maar wel flexibele steunen, zodat we lekker kunnen hangen en ons gewicht er op allerlei manieren boven kunnen brengen. De zesentwintig botjes vormen heel veel gewrichten en die zorgen voor een flexibel geheel. Het is al prachtig om te zien dat het eerste gewricht dat drukopbouw krijgt tijdens het lopen in de richting van de buitenzijde van de voet loopt. Logisch als je

Over twee weken loop ik de Berenloop. De marathon van Terschelling. Zwaar, over duinen en strand, en mogelijk veel wind! Maar vandaag eerst de marathon van Amsterdam. Meelopen. Met de deelnemers van het #bijmanmarathontraject. Een dag vol belevenissen. Natuurlijk heb ik nu ook spierpijn. Sterker nog ik heb blaren op alle tenen van mijn beide voeten en ik hen meer last van mijn knieën dan normaal na een marathon. En ja, natuurlijk ben ik minder kapot gegaan. Sterker nog, ik heb de  hele marathon geen slecht moment gehad. Maar de finish en daarover, dat was nog overweldigend mooi! De ochtend was vroeg vandaag. Om 08:45 opgepikt door Kees, om daarna met Arjen en Jos af te reizen naar de sporthallen zuid. Mijn startnummer en shirt moest ik nog ophalen. In tegenstelling tot alle andere lopers van de groep. En van mij werden nog wat tape-handelingen verwacht. Zoals Kees al zei in de auto:"Voor jou is het maar een gewone dag werken Jeroen". Nou, gewoon was het niet. Al was

Zondag is het zover! Voor het overgrote deel van lopers van het #bijmanmarathontraject staat hun doel op het programma; De Marathon van Amsterdam! Na een lange aanloopperiode, gezamelijke trainingen, informatiebijeenkomsten en een schema voor de laatste drie maanden, is het dan eindelijk zo ver. En dus is er spanning. De laatste weken verlopen al nerveus. Een blanke Keniaan met kuitklachten, een rappe klepper met knieklachten, een snelle volendammer met heupklachten. Eigenlijk melden ze zich allemaal wel met iets. Meestal iets kleins. Want volgens mij is het de plankenkoorts. Want die heerst volop. Vooral in het peloton van lopers van het #bijmanmarathontraject. Een loper is wel afgehaakt. Met achillespeesklachten. Maar zijn marathon komt wel op een ander moment! Als ik stuk voor stuk naar ze kijk, kan ik maar tot een conclusie komen. Ze zijn er klaar voor! Klaar om het asfalt op te vreten. Klaar om de prestatie te leveren waar ze al die tijd naar toe hebben geleefd. Het resultaat

Afgelopen vrijdag en zaterdag had ik een cursus. Over de enkel. Een Belgische dame was helemaal overgekomen naar Duiven om te praten over Enkelletsel en herstel, voornamelijk in de sport. Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen. Twee dagen lang heb ik op een bedrijventerrein in Duiven gezeten en geluisterd naar een dame met veel verstand van zaken. Ze was wel enigszins saai in haar doceren, maar kennis over de enkel had ze zeker. Toch was het voor mij teleurstellend. Weinig nieuws heb ik gehoord. Sterker nog, ik denk dat ik zelf nog een flinke toegevoegde waarde op de cursus had kunnen spelen. Veel dingen werden kort aangestipt, en er werd lang stilgestaan bij de basis. Te lang naar mijn mening. En te weinig werd er geoefend in de werkelijke belangrijke behandelvaardigheden. Leuk was dat deze dame gedurende de gehele cursus sprak over de ketting (dat is Belgisch voor de bewegingsketen). Absoluut het aangrijpingspunt van waaruit ik behandel. Regelmatig stipte ze het belang van be

Dat heb ik weer. Het is dierendag vandaag. Precies op de dag dat ik altijd hardloop. En dat het dierendag is heb ik geweten ook. Goed, de immense groep ganzen boven de Purmer was prachtig. Een kakofonie van geluid verspreidde zich over de omgeving! En ook de roofvogel die ons begeleidde bij de binnenkomst van het Purmerbos was een schitterend aangezicht. Maar vergeef me dat ik niet weet wat voor soort roofvogel het was! In deze hoedanigheid is dierendag prachtig! Maar nee, vandaag was er iets raar. Tot drie keer toe ben ik aangevallen door een hond. En ik loop toch wel vaker in oranje, dus daar zal het niet aan gelegen hebben. De eerste keer was zelfs heel bizar. Een grote herdershond kon ik tot twee maal toe ontwijken terwijl hij me probeerde te buiten. Bijna in mijn kuiten en bijna in mijn schouders. En het meest zotte was dat zijn baasje er gewoon bij stond te lachen. Op het fietspad langs het golfterrein was het een boxer die enthousiast achter ons aanvloog. Toen hij met zijn

Eigenlijk was ik van plan om de twiskemolenloop te doen. Dertig kilometer door het twiske, een prachtige voorbereiding op de marathon. Maar Louis sprak me maandag aan. Met een vriend zou hij de Halve van Texel lopen. Starten op de boot, en daarna een prachtig stukje Texel. Maar de vriend was geblesseerd geraakt. En dit is een nog mooiere voorbereiding op de Berenloop. Lopen dus. Op de boot was het een gekkenhuis. Vol met lopers knalde de DJ de ene na de andere opzwepende hit eruit. Een klein half uur lang klappende en hossende lopers opgepropt op het autodek. Zelden zo'n gekkenhuis meegemaakt tijdens een loop! En bij het opengaan van het dek, ging het dak eraf. Starten met de toeter van de boot, en al snel lopen in de vertrouwde omgeving van Texel. Ik heb er in 1996 drie kwart jaar gewerkt. Een nostalgisch gevoel dus. En al snel stonden er bekenden langs het parcours. Hoewel zij verrast leken dat ik daar liep. Een forse wind stond er wel. Een Texels windje. En bij het aanlopen

Onlangs werd ik er weer eens mee geconfronteerd, en meestal hou je als fysiotherapeut maar je mond. De wonderlijke werkwijze en hiërarchie in de medische wereld. Een meisje die in onze praktijk onder behandeling is, werd geadviseerd om naar de sportpoli te gaan. Een plek waar sportarts, orthopeed en sportfysiotherapeut samen naar sporters kijken die geblesseerd zijn, om een zo goed mogelijke oplossing voor de blessures te vinden. De sportfysiotherapeut die daar zit doet dat overigens voor niks, nada, noppes. Geen vergoeding, maar omdat hij of zij van zijn vak houdt, en een investering doet voor zijn of haar praktijk! Om naar deze sportpoli te gaan, gingen dit meisje en haar moeder keurig naar de huisarts. Om de kosten binnen de gezondheidszorg te vergroten, is dit namelijk een stap extra, terwijl deze huisarts de enkel van dit meisje al had doorverwezen (zonder enige blik te werpen op haar voet) voor de expertise van onze praktijk. Als een meisje van 11 al een jaar lang met pijn in h