(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Een hele stapel blogs heb ik al geschreven. Over hardlopen, over fysiotherapie, over een boom, of over cola. Allemaal onderwerpen die me aan het hart liggen. Allemaal beschreven uit mijn gevoel. Vorige week sprak ik mijn broer. Hij leest ook mijn blogs. En hij haalde iets aan wat ik in mijn gevoel niet opgeschreven had. In ieder geval niet zo bedoelt. Interpretatie, hij sprak zelf over een zender en een ontvanger. Denk eens niet aan een appel. En warempel, waar denk je aan.....En wat voor appel? Een groene, een rode, een kist of een appelboom. Een kunstwerk van Karel Appel, een peer (omdat je denkt dat dat een appel is), een apple. Of denk je gewoon aan poepen, omdat je altijd aan poepen denkt? Communicatie. Lastig dus. Je schrijft, geeft een gevoel mee, maar de lezer interpreteert. Maakt het niet minder leuk, want ik krijg genoeg reacties. En, communicatie is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten....

In de drukte van mijn bestaan is geen schema te krijgen. Alles is leuk en er is zoveel te doen. Hardlopen heeft daar wel zijn bestaansrecht in gekregen. Loopweken, loopjaren. Ik loop iedere week, probeer dat te structureren. Dat betekent nu dat ik op donderdag samen met Louis op pad te ga. Om intervaltraining te doen. En ik probeer in het weekend op weg te gaan voor een lange duurloop. Hoewel op zaterdag hockey en voetbal van de kinderen voor gaat! Op zondagavond ga ik sowieso naar de kerkstraat. Om corestability training te doen. Of soms om te intervallen op de loopband. Op dinsdagavond ben ik thuis voor de kinderen. Overdag werk ik. Op woensdag ga ik tegenwoordig naar de snijzaal. Daarvoor en daarna werk ik. Op vrijdag werk ik en geef ik daarna hockeytraining. Blijft de maandag over, want op donderdag loop ik al. Toch lukt dat niet vaak. Rest me dus maar twee trainingen in de week. Ik loop de marathon van Rotterdam. Lijk op schema te liggen voor een fatsoenlijke tijd. Maar via

Het was tijdens de eerste weken van mijn tweede stage als student fysiotherapie. Ik weet het nog goed. We moesten wekelijks naar een praktijk in Sloten, Amsterdam. Peter Lunacek, toendertijd een vooraanstaand manueel therapeut was de docent. De bedoeling was dat drie studenten een patient zouden 'doen'. Eén de ondervraging (de anamnese), één het onderzoek en één de behandeling. Ik had net mijn eerste stage afgerond in verpleeghuis 'Overwhere'. Als een brok dynamiek door een verpleeghuis. Een erg positieve stage, maar ik kan me voorstellen dat de medewerkers daar gillend gek van me konden worden! Daarna naar Hoorn, als allereerste stagiaire van gezondheidscentrum Kersenboogerd. Mijn eerste weken waren zwaar, ik zag door de bomen het bos niet. Daar in Sloten was heel bijzonder. Ik was door de weken heen niet de eerste die aan de beurt was. Ik wist dus van de tactiek van de leraar. Was de oplossing van de student A, dan gaf hij als antwoord en volledig onderbouwt waaro

Afgelopen maandag werd er gebeld naar de praktijk. "Nee, mijnheer Bijman is niet aanwezig, waar kan ik u mee helpen?" De krant voor het onderdeel markant, zal wel een advetorial zijn, was de eerste ingeving van een collega. Maar nee, dinsdag, op een hectische ochtend, was daar een fotograaf en een journaliste. Benieuwd als ik ben, stelde ik de vraag: "en waarom ik"? Echt duidelijk was ze niet, maar vooral mijn blogs en tweets hadden de aandacht getrokken van de redactie van het Noorhollands Dagblad. Leuk, om te horen, vooral van mensen die dagelijks schrijven. Meestal schrijf ik de stukjes direct op. Ik ga zitten, begin te typen en het is er. De geboorte van een nieuwe blog. Soms ben ik trots, soms vindt ik het grappig, maar meestal ben ik tevreden. Ik heb ook een aantal concepten. Hersenspinsel die nog niet volmaakt zijn. Of ideeën die ik nog verder moet uitwerken. Toch was ik gisteren even stilgevallen. Geïmponeerd door alle reacties. Op facebook, met veel men

Als sportliefhebber van mijn leeftijd is het praktisch onmogelijk om in je leven niet geconfronteerd te zijn geweest met Mart Smeets. Van jongs af aan studio sport. Ik heb veel aan sport gedaan, maar misschien nog wel meer sport gekeken. Veel, heel veel Mart Smeets dus ook. Wielrennen, lange live etappes van de Tour, olympische spelen, schaatsen, ga zo maar door. De achtergrondprogramma's bij olympische spelen en tour de France hebben dan ook gretig aftrek gekregen in huize Bijman! Niet voor niets heb ik de tune van studio sport als ringtone. Vele boeken heb ik gelezen van Mart Smeets, misschien wel alle. Behalve zijn romans! En altijd met plezier. Goed gedocumenteerd, in korte en duidelijke stijl. Geprobeerd objectief te schrijven, maar vaak prachtig gelardeerd met een saus van enthousiasme. Soms ook cynisch en belerend, maar meestal een verrijking van mijn drift naar sportkennis! Mart Smeets wordt ouder, en hopelijk voor hem wordt hij heel oud. En de laatste jaren krijgt hi

Als ik loop val ik niemand lastig. Ik doe niks fout en doe niemand iets kwaads. Ik loop meestal links, volgens de regels. En ja, ik loop heus wel eens door rood. Maar eigenlijk alleen maar als dat verantwoord is. De enige die ik pijn doe, ben ik zelf. De enige die ik iets aandoe ben ik zelf! Ik loop op de openbare weg. Ik moet toch ergens lopen. Maar daar is de weg ook voor bedoeld! Meestal ben ik vriendelijk. Ondanks dat ik ver in mijn eigen gedachten kan zijn, groet ik veel mensen. Lach ik naar ze, of steek mijn hand op, of zeg ze hardop gedag. Als ik loop met mijn zoon, krijgt hij meestal respectvolle, soms verliefde, maar over het algemeen bewonderende blikken! Milo is dan ook een publieksloper. Toch valt het me op dat het niet bij iedereen zo overkomt. En dan bedoel ik niet de blaffende, soms agressief ogende honden op de erven. Nee, ik bedoel de medeweggebruiker. Vaak met de grappig bedoelde open deuren zoals;"zitten ze je achterna" of "ze zijn die kant op"

Een dun zonnetje probeert stiekem de strijd te winnen van het aanwezige wolkendek. Het voorjaar is nog niet aangebroken, maar de temperatuur doet anders vermoeden. De weg is nog vochtig van de regenbui die we zojuist gemist hebben. Gelukkig, maar het was niet erg geweest om aan het einde van onze ronde nat te regenen.  Ik fiets mee met de laatste loopster, als mijn ogen worden getrokken door het wapperende staartje van de loopster voor ons. Waar zij zojuist nog naast ons liep, rent ze nu bij ons vandaan. De zonnestralen schijnen met een schittering over het prachtige aangezicht. Dansend in het ritme van haar vrolijke tred, op en neer deinend naar het eindpunt van de route. Haar rode konen maken het aangezicht compleet. Vandaag was de eerste dag van het #bijmanmarathontraject. Op verzoek een blog, en op aanvraag het onderwerp. Met twintig inschrijvingen, waarvan achttien aanwezig, en drie begeleiders, kon een start gemaakt worden aan een traject wat duidelijk leeft. Vooraf al vee