(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Stappen, passen, tik tik, een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, een, twee, drie, vier, eigen tempo. Zwaaien met de armen, wijzen naar de middellijn. Iets voorover, ontspannen in de schouders. Adem in, rustig uit. Meer uitademen Jeroen, ontspannen. Ik heb al ruim een week niet gelopen. De laatste keer was vorige week zondag. Garmin viel uit, maar ik heb toen relatief hard en goed gelopen. Ruim twintig kilometer, allemaal ruim binnen de 5 minuten. Ik moet er dus wel klaar voor zijn. Twijfel. Is er altijd. Maar, zwaar wordt het toch wel. Begin van de voorbereiding was goed. Lekker en veel getraind, hard gelopen. Laatste deel niet. Veel te druk. Te druk met andere dingen. En druk in mijn hoofd. Afleiding, lekker lopen, genieten. Uitdaging overwinnen, pijn overwinnen. Rotterdam komt eraan, focus! Vandaag is het slecht weer. Koud en regen. Maar gisteren is er ook al niks van gekomen. Uitwijken naar de Kerkstraat dan maar. Ik heb geen zin om nat te worden, hoewel me dat ...

Ons vak is in ontwikkeling. Frisse tegenwerking van overheid en verzekeringsmaatschappijen, maar ondanks dat is het verankert in onze maatschappij. Ongeveer 23.000 fysiotherapeuten in meer dan honderd verschillende specialismen. Sportfysiotherapie (mijn ding), manuele therapie, kinderfysiotherapie, orofasciale therapie, psychosomatisch, bedrijfs, bekken, hand, hart, neuro, en ga zo maar door. En net als met alle bondscoaches in ons land, hebben ze allemaal een eigen mening! Sinds ik fysiotherapeut ben heb ik veel ondernomen. Actief bij KNVB, NOC*NSF (active living), en vv ZOB, als regiocoach actief voor de sportfysiotherapeuten (NVFS). Voor het ministerie van VWS in een project met de Vereniging voor Sport en Geneeskunde en het Nederlands Genootschap van Sportmassage. Betrokken bij de organisatie van het medisch team van Alpe d'Huzes, enzovoorts. En natuurlijk voor mijn eigen bedrijf. Voor de fysiotherapeuten bestaat er een beroepsvereniging, het KNGF. En die zullen heus wel on...

Zaterdagavond was er voor de Beemstermasters een spinningmarathon. Fundraising. De Beemstermasters lopen de Roparun. En het goede doel dit jaar is voor een stichting die pruiken maakt voor kankerpatiënten. En Sport en Therapie stelde de ruimte en de spinningfietsen ter beschikking voor dit goede doel. Mijn dag begon vroeg. Wekker niet aan, Fleur en Kris die lekker bleven liggen, dus bijna versplapen. Om 8:15 verzamelen bij Wherevogels. De nummer een (zij) tegen de nummer twee (wij). Als coach is het prachtig om de ontwikkeling van die kleine jongens mee te maken! Een spannende wedstrijd, met voorsprong en achterstand, eindigde uiteindelijk in een gelijkspel. Leuke wedstrijd, verdiende uitslag. Snel naar huis, 11:00 moest er weer verzameld worden. Nu bij de hockeyclub. En weer om te coachen. De meiden zijn eerder dit jaar kampioen geworden en hoger ingedeeld. De laatste drie wedstrijden hadden ze goed gehockeyd maar niet gewonnen. Vandaag was dat wel de bedoeling! Na een prachtige e...

Twee en veertig kilometer en honderd vijf en negentig meter. Als je het voluit schrijft is het al veel. Veel meer dan tien Engelse mijl. Een eigen benaming voor een afstand. De marathon, ontstaan uit een verhaal in de griekse oudheid. Genoeg verwarring, want is het verhaal waar? Of verwijst eigenlijk naar de spartathlon, een afstand die vele malen langer is? En het meest trieste van het verhaal is dat de hoofdpersoon dood ging. De afstand is absoluut. De beleving is relatief. Hoeveel tijd gebruik je ervoor, en hoe intensief belast je jezelf. Blijf je (ruimschoots) binnen je vermogen, zoek je naar je grens, of ga je erover heen. De werkelijke belasting van een marathon is persoonlijk en relatief. De toppers zijn allemaal uitermate goed getraind, en zullen op de toppen van hun kunnen lopen (neem ik aan). Toch is de tijd die zij lopen in energieschuld niet echt lang! Iemand die vier uur over de marathon loopt en ook op de toppen van zijn kunnen loopt, is veel langer geconfronteerd met e...

Volmaakte perfectie. Synergie. Adembenemend mooi. Samenspel zoals in de essentie bedoeld is. Ieder detail, iedere beweging, ieder geluid. Het ritme van complete volmaaktheid valt samen in het moment. En voor je het weet is het weer voorbij. Dit soort momenten kan je plaatsen op veel situaties. De band die voor een megapubliek zijn mooiste moment beleeft. Die het perfecte samenspel laten overvloeien in de volmaaktheid van het geproduceerde geluid. Het publiek dat uit zijn bol gaat, bevangen door emotie. Of is het een dribbel van messie. Vanuit het niets, onbevangen met een versnelling die messcherp de defensie van de tegenstander doorsnijdt, meestal afgerond met een lobje. Het publiek dat bevangen door emoties en enthousiasme volledig uit zijn dak gaat. De eenvoud van de actie gelardeerd met een dosis spelplezier die je hoopt te verwachten bij elke voetballer. Het geluid van het juiste ritme van je looppatroon. Het zwevende gevoel van iedere stap die je zet. De ademhaling die acht...

Het was weer een drukke week. Vol met leuke dingen. Corestability met de Beemstermasters, die als doel hebben om de roparun te lopen, organiseren en regelen voor de NVFS, naar de snijzaal in het Erasmus MC, behandelen op het voetbalveld, training geven op het hockeyveld, coachen op het voetbalveld, helpen met coachen op het hockeyveld, tussendoor lekker werken en de tweede training van #bijmanmarathontraject. En zelf hardlopen natuurlijk! Vanmiddag was het tijd voor een lange training. Carboloader erin, colasqueezy's mee en op pad. Met Louis. Rondje ringvaart, via Ilpendam. Prachtige route, in alle rust. Begeleid door regenval en een stevige bries. En zoals altijd draaide de wind tijdens het lopen. Op onverwachte momenten wind mee, maar vooral ook wind tegen. Tot Ilpendam liep het prima. Lekker hard zelfs. Maar bij het openschuiven van de hemel, werd het lopen bij mij wroeten. Worstelen met mezelf, alsof ik het asfalt inkroop, in plaats van dat ik eroverheen vloog. Hoge ademhal...

Tijdens mijn eerste Alpe d'Huzes leerde ik hem kennen. Louis. Een aardige vent, manueel therapeut en één van de honderd deelnemers van dat jaar. Zes keer de alp op, en regelmatig lag hij bij mij op de bank. Pijn genoeg, maar toch was hij al 's middags klaar. Lekker met een biertje in het zonnetje, nagenietend van zijn prestatie. Zijn drijfveren kende ik toen nog niet. Maar de volgende dag in de volle zon, aan het zwembad van camping La Piscine hadden we een prettig gesprek. In de aanloop van het jaar daarop, reden we samen naar bijeenkomsten toe. Nodigde ik hem uit op regiobijeenkomsten van de NVFS. En in de week op de alp, hadden we meer contact. En de klik was er ook. Louis sprong af en toe bij in de medische tent, als hulp voor het medisch team. Maar deelnemen aan AD6 was nog steeds zijn belangrijkste doel. De twee jaar daarna was hij al vast onderdeel van het medisch team. Mijn laatste jaar, was zijn eerste jaar als niet deelnemer. Maar als onderdeel van het medische te...