(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Vroeger was Den Helder voor mij alleen maar een mooie doorgangsplaats naar Texel. Den Helder, kaal en kil. Dat was wat ik dacht. Maar niets is minder waar. Op vakantie naar Julianadorp aan zee. Ik werd er bijna om uitgelachen. En ik moest er zelf ook wel om lachen. Mountainbiken, lopen, mountainbiken, lopen, dat was mijn plan. Een mooi plan. Lopen langs het strand. Heerlijk, windkracht storm in de rug. Stevige branding, kort stuk strand. Veel wandelaars, veel mountainbikers, geen andere lopers. Het strand is niet erg hard. Veel gaten, dus goed opletten. Met grote passen, gedragen door de wind, ben ik zo bij de kop van Noord Holland. Keerpunt Den Helder. Duin op is zwaar. Kleine passen. Verbaasd aangekeken door de wandelaars. Eenmaal boven gekomen, komt de beloning. Bergaf. Als vanzelf. De hoek om beneden aan de duinen, merk ik pas hoe hard de wind is. Maar ook hoe mooi de omgeving hier is. Een asfaltpad vormt de scheiding met een prachtig stuk natuur. Duingebied, afgebakend me...

Volgens de boekjes is het eigenlijk geen goede combinatie. Fietsen en lopen. En al helemaal niet om te doen als voorbereiding op de marathon van Rotterdam. Toch? Eigenwijs. Dat ben ik zeker. En dus doe ik het gewoon naast het lopen. Op vakantie aan zee. Nieuwe mountainbike mee. Om de dag lopen en fietsen. Dat is mijn plan. En vandaag, de eerste dag, was het mountainbiken aan de beurt. Hartslagmeter, met snelheid- en cadansmeting gemonteerd. Nieuwe schoenen, nieuwe overschoenen, nieuwe helm, nieuwe outfit. Kortom, alles nieuw, net als het mountainbiken over het strand voor mij nieuw is.  Volledige vering, voor en achter. Maar als je het zachte strand op rijdt, merk je vanzelf dat je de voorvering uit moet zetten. Weer wat geleerd dus. Vannacht stond er veel wind. Die was wel iets gaan luwen, maar nog steeds was de windkracht vrij stevig. Lekker uitwaaien dus. Op het strand merkte ik al gauw dat ik dit niet gewend ben. Beetje zoeken met schakelen. Wel verzet vindt ik lekker. ...

Al enige tijd geleden schreef ik het onderstaande. Overpeinzingen die ik graag in mijn blog met jullie wil delen: Het weer was niet echt uitnodigend. Druilerige regen en mistig. Typisch Hollands winterweer dus. Toch ben ik gaan hardlopen. Twintig kilometer asfalt om tot mezelf te komen. Als ik door de weilanden loop besef ik hoe lekker het eigenlijk is. De mist maakt  het aanblik van de omgeving alleen maar mooier. Naast me zijn een groep eenden en twee witte zwanen stille getuigen van mijn gang door de polder. In een oogopslag zie ik de koplampen opdoemen van een tegemoetkomende auto, terwijl ik naast me de intercity vanuit Hoorn richting Purmerend voorbij zie schieten. Boven me hoor ik een vliegtuig, waarschijnlijk op weg naar Schiphol. Al die moderne vervoerstechnieken zo tastbaar dichtbij, maar toch beperk ik me tot de eenvoud van het rennen.  De weg die ik loop wordt geflankeerd door wilgen. Hoewel ze nog geen enkel blad dragen,  stemt het aangezicht er...

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!

Een van de lekkerste rondjes die ik loop, is door het jisperveld. Ik weet nog dat ik in training was voor de marathon van Rotterdam in 2008, en dat ik daar midden in de polder liep, dat het begon te sneeuwen. En hoe. Grote vlokken dwarrelden om me heen. En ik stond daar te genieten. Of die keer dat ik er met NR6 liepen, als laatste voorbereiding op Egmond 2007. Keiharde storm. We werden bijna van de kanaaldijk afgeblazen. Maar wel lekker gelopen. Ook de halve marathongroep van de Bijmanloop van dit jaar, zal zich die training nog herrinneren. IJskoud, rond het vriespunt met een gure wind. Maar toch weer lekker gelopen. Vandaag was het ook lekker. Met Milo, mij zoon van zeven naar opa en oma gerend, en daarna op pad voor mijn eigen ronde. Naar Neck, naar het Jipserveld. En ook nu onderweg ontbering. Een harde hagelbij viel me ten deel. Maar wind mee als bonus langs de Kanaaldijk, liep toch wel erg lekker! 

Telkens als ik daar loop staat hij er, zijn gemoed vertelt mij de tijding van de seizoenen, met een jas vol bladeren in de zomer, of als een kaal richtpunt in de winter. Zoals hij daar staat, flankeert hij mijn route, en de gedachten die mij tijdens het lopen, erheen hebben gebracht. Als een vriend staat hij daar, een vaste supporter langs mijn route, die er telkens weer staat, die mij nimmer teleurstelt. Het is de kromming van het pad, die mijn gedachten op een recht spoor brengen, lopend in de richting die nog komen gaat, een route die ik moet vervolgen om verder te komen in mijn leven!

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...