Niet lang geleden gaf ik weer mijn jaarlijkse les aan de Saxion Hogeschool in Enschede. EHBSO voor de derdejaars studenten van de masteropleiding sportfysiotherapie. "Het gebeurt me gewoon, pas maar op als je bij mij bent!"; was een opmerking die ik tijdens deze les plaatste. Niet voor niks, want in eerdere blogs heb ik al eens geschreven over de eerste hulp die ik meerdere malen heb moeten verlenen. Twee wandelaars die aangereden werden, reanimeren van een oude man, een fietster die door de lucht vloog, en een fietser die zijn been brak. Maar mijn verhaal is nog niet af.
Eerder dit jaar liep ik in de Primark. Een plek waar ik niet vaak kom. En prompt valt er achter mijn rug een dame op de grond. Even een duizelig moment in combinatie met een gladde vloer, en poef, daar lag ze. Ze was flink in paniek, want haar knie deed erg zeer. Daar lag ze, op de grond, ik zat erbij op mijn knieën, en al snel stonden er vier bewakers van Primark om me heen. Maar geen van hen die handelde, behalve dan dat de ambulance al was gebeld! Regel een stoel, dan kan ze in ieder geval zitten? De vrouw bleef in paniek, haar knie zat op slot, maar met de wetenschap dat de ambulance onderweg was, kon ik haar kalmeren, en met een gerust hart achterlaten bij de vier bewakers van de Primark.
Vandaag was ik aan het zwemmen in Aqua Mundo. Op vakantie met alle kinderen in Centre Parcs. Glijbaan, wildwaterbaan, golfslagbad, ik was al met regelmaat kopje onder gegaan. Ik was er eigenlijk net klaar mee, toen mijn dochter zei;"Papa, daar is een man onwel geworden". Hij lag op zijn rug op een bruggetje, helemaal wit weggetrokken en forse pijn op zijn borst! Handelen dus. Een Armeense meneer en alleen iemand van het zwembad erbij die het duidelijk niet onder controle had. Snel de situatie inschatten. Rust creëren en veiligheid waarborgen. Laat de AED maar komen, en bel 112 voor een ambulance. En laat een kussen komen voor zijn hoofd, en een deken en een handdoek? Medicijnen gebruikte hij wel, hij was vorige week nog voor onderzoek bij de cardioloog geweest. Maar die medicijnen had hij helaas niet mee naar het zwembad! Zijn vrouw heb ik weggestuurd; "Ga jij je maar vast aankleden om mee te kunnen rijden met de ambulance", dat is wat ik haar heb gevraagd. Het duurde ongeveer een kwartiertje, en dat is best lang voor iemand die met pijn op zijn borst en pijn in zijn keel in een ongemakkelijke houding op een bruggetje ligt. Maar toen heb ik heb over kunnen dragen aan de ambulanceverpleegkundigen. Mijn taak zat erop en het zwemmen was klaar....
Eerder dit jaar liep ik in de Primark. Een plek waar ik niet vaak kom. En prompt valt er achter mijn rug een dame op de grond. Even een duizelig moment in combinatie met een gladde vloer, en poef, daar lag ze. Ze was flink in paniek, want haar knie deed erg zeer. Daar lag ze, op de grond, ik zat erbij op mijn knieën, en al snel stonden er vier bewakers van Primark om me heen. Maar geen van hen die handelde, behalve dan dat de ambulance al was gebeld! Regel een stoel, dan kan ze in ieder geval zitten? De vrouw bleef in paniek, haar knie zat op slot, maar met de wetenschap dat de ambulance onderweg was, kon ik haar kalmeren, en met een gerust hart achterlaten bij de vier bewakers van de Primark.
Vandaag was ik aan het zwemmen in Aqua Mundo. Op vakantie met alle kinderen in Centre Parcs. Glijbaan, wildwaterbaan, golfslagbad, ik was al met regelmaat kopje onder gegaan. Ik was er eigenlijk net klaar mee, toen mijn dochter zei;"Papa, daar is een man onwel geworden". Hij lag op zijn rug op een bruggetje, helemaal wit weggetrokken en forse pijn op zijn borst! Handelen dus. Een Armeense meneer en alleen iemand van het zwembad erbij die het duidelijk niet onder controle had. Snel de situatie inschatten. Rust creëren en veiligheid waarborgen. Laat de AED maar komen, en bel 112 voor een ambulance. En laat een kussen komen voor zijn hoofd, en een deken en een handdoek? Medicijnen gebruikte hij wel, hij was vorige week nog voor onderzoek bij de cardioloog geweest. Maar die medicijnen had hij helaas niet mee naar het zwembad! Zijn vrouw heb ik weggestuurd; "Ga jij je maar vast aankleden om mee te kunnen rijden met de ambulance", dat is wat ik haar heb gevraagd. Het duurde ongeveer een kwartiertje, en dat is best lang voor iemand die met pijn op zijn borst en pijn in zijn keel in een ongemakkelijke houding op een bruggetje ligt. Maar toen heb ik heb over kunnen dragen aan de ambulanceverpleegkundigen. Mijn taak zat erop en het zwemmen was klaar....
Reacties
Een reactie posten