(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Loopjaren. Die heb ik nu wel. Praktisch iedere week lopen. Soms wat meer, soms wat minder. Met mijn eigen loopgroep, in mijn eentje of samen lopen met vrienden. De afgelopen jaren heb ik ook nog wat mensen begeleid in hun struggle voor de marathon. Meelopen tijdens een eerste marathon, of 'hazen' voor een persoonlijk doel. Iets wat ik in de toekomst ook zeker zal blijven doen. Want oh wat is het mooi als je erbij bent als mensen zichzelf overwinnen! Als je hardloopt maak je veel mee. Afgelopen periode nog. Ik moest een keer stoppen omdat er een alpaca op de weg stond, en even later stond er ook een schaap bij. Gevaar op de weg, dus schaap en alpaca een erf op gedreven. Wachten op hulp van de eigenaar om de beesten weer achter het hek te krijgen. Met de loopgroep hebben we kennis gemaakt met de "Terror Oehoe", en ook zijn we getuige geweest van een paar banden die door een gestoorde kerel werden lek gestoken. Gekkigheid ten top. Je beleeft het allemaal. Sinds kort

Niet lang geleden schreef ik dit: “Het zal een levensfase zijn. Onderdeel van mijn huidige leven. Ik merk het al een aantal weken. Ik ben gewoon vrolijk. Er is geen enkele reden voor, maar toch merk ik dat ik onderhuidse woede heb. Van het minste of geringste kan ik van binnen boos worden. Ik kook niet van woede, scheld ook niemand verrot. Maar het is gewoon een constatering. Misschien is het tijd om te veranderen. Misschien ben ik te lang een lieve naïeve jongen geweest. Aan de andere kant voel ik me daar goed bij! Waarom meegaan in de negativiteit van alledag. Waarom zou ik verdrinken in de materiële zucht waar de huidige tijd alles om draait.” Er "was" en "is" reden genoeg om me zo te voelen. Als je geconfronteerd wordt met oneerlijkheid, en je vergelijkt dat met hoe je behandeld wordt, dan snap ik dat mensen bepaalde dingen gaan roepen of doen. Laatst maakte ik een vergelijking tussen de situatie waarin ik zit, met andere zaken waarin mensen duidelijk schu

Niet lang geleden was het in het nieuws; "De meeste sportverenigingen verkopen amper gezond voedsel". Een kantinemedewerker zegt:"Ze zijn al gezond op het veld, en het moet kunnen om eens goed te zondigen. Gezonde voeding verkoopt niet, maar vette hap doet het uitstekend." Vlak daarna kwam daar nog zo'n opmerkelijk bericht overheen:"Mensen die niet ontbijten, hebben een grotere kans op aderverkalking." Dit was de conclusie van een krant op een Spaans onderzoek, waarbij de onderzoekers overigens zelf concludeerden dat de niet-ontbijters er in het geheel ongezonde levensstijl op nahielden. Klap op de vuurpijl was het laatste bericht: "Een uur lichaamsbeweging in de week verkleint de kans op een depressie". Wat ik me dan afvraag;"Wat doen we de dan rest van de week?" Als sportfysiotherapeut ben ik bezig met de bewegende mens. En als mens achter de sportfysiotherapeut ben ik dol op sporten en bewegen! Bewegen is een belangrijk deel va

He was only 96 when I first met him. It was the first time I was in England to meet my wife's family. He was still living on his own, with some help from his son and daughter, but still going strong. He was a huge fan of Arsenal, but also very kean on watching Rugby. Fish and chips served with a cold beer was his favourite meal. He could tell lots of stories about the old days. Especially about the second world war, about the dog he found, and about playing football against other soldiers. But also the brilliant strory about visiting the old picture house, watching the news about the Titanic. Or playing alongside the traintrack of Strawberry Line. He could tell it like it was just yesterday. "My granddad was by far the kindest and sweetest person I ever met”; is what she told me. Her best memories are probalbly about walking with him in Clevedon to the horses as a little girl. Just having fun and on the way back buying penny sweets in the newspaper shop. On his 101st bir

De gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Gelukkig niet in mijn dorp. Mijn straat is dus ook niet overladen met borden, vastgehangen met grote hoeveelheden tie-raps met de meest onzinnige foto's of slogans erop. Maar in Purmerend is dat wel zo. Véél te veel partijen, en veel onzin dus ook. Eéntje wil meer plastic scheiden. Prima initiatief. Maar ga dan ook zorgen dat dat plastic gerecycled kan worden. Kras recycling (de grootste plastic verwerker van Nederland) kan daar over meepraten. Er liggen voor de kust van China al ruim anderhalf jaar vier grote boten met plastic die ze in China niet willen recyclen. Die oplossing moet landelijk èn internationaal gevonden worden. Niet binnen de gemeente politiek. Of ze willen een grote plasticrecyclingscentrale bouwen in Purmerend? Maar dat was volgens mij niet de bedoeling. Maar sport is ook een issue. Gelukkig. Investeren in bewegen, vooral bij kinderen, is in mijn ogen een must. Steeds vaker wordt ik geconfronteerd met kinderen d

Ik heb er al eerder over geschreven. Het overkomt me met regelmaat. En afgelopen donderdag was het weer eens zo ver. Samen met mijn vrouw liep ik door de binnenstad, toen ik werd overvallen door een voorjaars-allergie-aanval. "De eerste de beste drogist is voor mij"; meldde ik haar. En bij het binnenlopen van het Willem Eggert Centrum, was er één. Ik stond te wachten op een middel ter onderdrukking van mijn jeuk en tranen, toen er plots een harde BOING te horen was. Bij het omkijken zag ik een rollator wegschuiven van de roltrap, en een oudere dame ondersteboven naar beneden glijden, terwijl de roltrap nog omhoog ging. Met een sprint rende ik naar de dame toe, terwijl anderen de roltrap wisten te bedwingen. Daar lag ze, ondersteboven. "Ik dacht dat het wel kon"; was het eerste wat ze tegen me zei. Ondanks de hulptroepen die arriveerden, heb ik me toch over haar ontfermt. Langzaam kwam ze zelfstandig tot zit, en de dames van de drogist hadden toch maar een ambula

De wekker staat vroeg. Zeven uur start ik op mijn werk. En toch wil ik hardlopen. Het is donker. Ondanks dat het net hard heeft geregend, is het nu droog. De start op de vroege morgen valt me altijd zwaar. Mijn benen zijn nog stijf, en de late avond van gisteren, met de korte nacht daarop, zullen het gevoel er niet beter op maken. Als ik langs het voormalige stationsgebouw van Kwadijk loop, denk ik iedere keer hetzelfde. Waarom ben ik vandaag gaan lopen? Toch weet ik beter. Ondanks het feit dat ik in de meters daarna nog zware benen heb, gaat het vervolgens iedere stap beter. Mijn doorbloeding komt op gang, en mijn gedachten glijden langzaam weg van de route die ik loop. In die winter loop ik meestal binnendoor. Het verschil is maar een paar honderd meter, maar die route is beter verlicht. In de zomer loop ik meestal langs de ringvaart. Heerlijk langs het water. Een route om in mijn gedachten te verdrinken... Het is maar een kort stukje naar mijn werk. Vier en een halve kilometer.