Doorgaan naar hoofdcontent

Lokale strijd

De gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Gelukkig niet in mijn dorp. Mijn straat is dus ook niet overladen met borden, vastgehangen met grote hoeveelheden tie-raps met de meest onzinnige foto's of slogans erop. Maar in Purmerend is dat wel zo. Véél te veel partijen, en veel onzin dus ook.

Eéntje wil meer plastic scheiden. Prima initiatief. Maar ga dan ook zorgen dat dat plastic gerecycled kan worden. Kras recycling (de grootste plastic verwerker van Nederland) kan daar over meepraten. Er liggen voor de kust van China al ruim anderhalf jaar vier grote boten met plastic die ze in China niet willen recyclen. Die oplossing moet landelijk èn internationaal gevonden worden. Niet binnen de gemeente politiek. Of ze willen een grote plasticrecyclingscentrale bouwen in Purmerend? Maar dat was volgens mij niet de bedoeling.

Maar sport is ook een issue. Gelukkig. Investeren in bewegen, vooral bij kinderen, is in mijn ogen een must. Steeds vaker wordt ik geconfronteerd met kinderen die vastgroeien in een zithouding; de playstationhouding! Aanpakken bij de bron dus. Lokale en regionale talenten en topsporters zouden een stimuleringspremie kunnen krijgen, als ze hun kennis en enthousiasme op scholen komen overdragen, en proberen om meer kinderen aan het bewegen te krijgen. Sporter blij en kinderen enthousiast.

Bij de CDA hebben ze een geniaal plan. Ze willen een hardlooproute maken in het Leeghwaterpark. Start en finish bij het café van het zwembad. En dan in iedere wijk van Purmerend een looproute, zodat alle routes als een bloem met elkaar verbonden zijn. In de sociale media noemen ze dat figuurlopen.

Als doorgewinterde hardloper, als looptrainer, en als behandelaar van vele hardlopers, heb ik al veel loopkilometers gemaakt door en om Purmerend. Purmerend en zijn omgeving is prachtig om in te lopen. Dat ben ik zeker met het CDA eens. Maar is de vrijheid van het lopen niet het mooiste wat er is. Er zijn al veel loopgroepjes in Purmerend, die allemaal hun eigen startplek hebben. Die hebben geen Helmroute nodig. Als je lopen wil stimuleren zijn er veel kansen. Stimuleer vanuit de politiek dat schoolkinderen gaan meedoen aan de Marktstadrun. Geef clinics aan diezelfde kinderen om goed voorbereid aan de start te komen. Stimuleer start to run projecten, of bedrijven die cursussen geven om lopers te helpen met starten. Zo kan ik nog veel meer hardloop  bevorderende initiatieven bedenken. En hardlooproutes....die zijn er al genoeg. Er is er zelfs al eentje in het Leeghwaterpark!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!