Ik heb er al eerder over geschreven. Het overkomt me met regelmaat. En afgelopen donderdag was het weer eens zo ver.
Samen met mijn vrouw liep ik door de binnenstad, toen ik werd overvallen door een voorjaars-allergie-aanval. "De eerste de beste drogist is voor mij"; meldde ik haar. En bij het binnenlopen van het Willem Eggert Centrum, was er één. Ik stond te wachten op een middel ter onderdrukking van mijn jeuk en tranen, toen er plots een harde BOING te horen was. Bij het omkijken zag ik een rollator wegschuiven van de roltrap, en een oudere dame ondersteboven naar beneden glijden, terwijl de roltrap nog omhoog ging. Met een sprint rende ik naar de dame toe, terwijl anderen de roltrap wisten te bedwingen.
Daar lag ze, ondersteboven. "Ik dacht dat het wel kon"; was het eerste wat ze tegen me zei. Ondanks de hulptroepen die arriveerden, heb ik me toch over haar ontfermt. Langzaam kwam ze zelfstandig tot zit, en de dames van de drogist hadden toch maar een ambulance gebeld. 87 jaar, en gelukkig behoorlijk adrem. Maar haar rechter arm zag er niet lekker uit. Nadat ik de rollator naar boven had gebracht, heb ik haar met ondersteuning aan haar linker arm, zelfstandig naar boven gekregen. De roltrap zit toch een stuk oncomfortabeler, dan een stoel van een koffiehoek.
Eenmaal boven gaf het mij de kans haar meer uitgebreid te onderzoeken. Alles leek in orde, behalve haar rechter sleutelbeen. Die was duidelijk gebroken! De overdracht naar de dames van de ambulance was dus niet zo ingewikkeld. Ik kon verder met mijn dag. Maar ja, met mij weet je het nooit. Veel mensen krijgen schijnbaar een ongeluk met mij in de buurt.....
Samen met mijn vrouw liep ik door de binnenstad, toen ik werd overvallen door een voorjaars-allergie-aanval. "De eerste de beste drogist is voor mij"; meldde ik haar. En bij het binnenlopen van het Willem Eggert Centrum, was er één. Ik stond te wachten op een middel ter onderdrukking van mijn jeuk en tranen, toen er plots een harde BOING te horen was. Bij het omkijken zag ik een rollator wegschuiven van de roltrap, en een oudere dame ondersteboven naar beneden glijden, terwijl de roltrap nog omhoog ging. Met een sprint rende ik naar de dame toe, terwijl anderen de roltrap wisten te bedwingen.
Daar lag ze, ondersteboven. "Ik dacht dat het wel kon"; was het eerste wat ze tegen me zei. Ondanks de hulptroepen die arriveerden, heb ik me toch over haar ontfermt. Langzaam kwam ze zelfstandig tot zit, en de dames van de drogist hadden toch maar een ambulance gebeld. 87 jaar, en gelukkig behoorlijk adrem. Maar haar rechter arm zag er niet lekker uit. Nadat ik de rollator naar boven had gebracht, heb ik haar met ondersteuning aan haar linker arm, zelfstandig naar boven gekregen. De roltrap zit toch een stuk oncomfortabeler, dan een stoel van een koffiehoek.
Eenmaal boven gaf het mij de kans haar meer uitgebreid te onderzoeken. Alles leek in orde, behalve haar rechter sleutelbeen. Die was duidelijk gebroken! De overdracht naar de dames van de ambulance was dus niet zo ingewikkeld. Ik kon verder met mijn dag. Maar ja, met mij weet je het nooit. Veel mensen krijgen schijnbaar een ongeluk met mij in de buurt.....
Reacties
Een reactie posten