(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Dat heb ik weer. Het is dierendag vandaag. Precies op de dag dat ik altijd hardloop. En dat het dierendag is heb ik geweten ook. Goed, de immense groep ganzen boven de Purmer was prachtig. Een kakofonie van geluid verspreidde zich over de omgeving! En ook de roofvogel die ons begeleidde bij de binnenkomst van het Purmerbos was een schitterend aangezicht. Maar vergeef me dat ik niet weet wat voor soort roofvogel het was! In deze hoedanigheid is dierendag prachtig! Maar nee, vandaag was er iets raar. Tot drie keer toe ben ik aangevallen door een hond. En ik loop toch wel vaker in oranje, dus daar zal het niet aan gelegen hebben. De eerste keer was zelfs heel bizar. Een grote herdershond kon ik tot twee maal toe ontwijken terwijl hij me probeerde te buiten. Bijna in mijn kuiten en bijna in mijn schouders. En het meest zotte was dat zijn baasje er gewoon bij stond te lachen. Op het fietspad langs het golfterrein was het een boxer die enthousiast achter ons aanvloog. Toen hij met zijn

Eigenlijk was ik van plan om de twiskemolenloop te doen. Dertig kilometer door het twiske, een prachtige voorbereiding op de marathon. Maar Louis sprak me maandag aan. Met een vriend zou hij de Halve van Texel lopen. Starten op de boot, en daarna een prachtig stukje Texel. Maar de vriend was geblesseerd geraakt. En dit is een nog mooiere voorbereiding op de Berenloop. Lopen dus. Op de boot was het een gekkenhuis. Vol met lopers knalde de DJ de ene na de andere opzwepende hit eruit. Een klein half uur lang klappende en hossende lopers opgepropt op het autodek. Zelden zo'n gekkenhuis meegemaakt tijdens een loop! En bij het opengaan van het dek, ging het dak eraf. Starten met de toeter van de boot, en al snel lopen in de vertrouwde omgeving van Texel. Ik heb er in 1996 drie kwart jaar gewerkt. Een nostalgisch gevoel dus. En al snel stonden er bekenden langs het parcours. Hoewel zij verrast leken dat ik daar liep. Een forse wind stond er wel. Een Texels windje. En bij het aanlopen

Onlangs werd ik er weer eens mee geconfronteerd, en meestal hou je als fysiotherapeut maar je mond. De wonderlijke werkwijze en hiërarchie in de medische wereld. Een meisje die in onze praktijk onder behandeling is, werd geadviseerd om naar de sportpoli te gaan. Een plek waar sportarts, orthopeed en sportfysiotherapeut samen naar sporters kijken die geblesseerd zijn, om een zo goed mogelijke oplossing voor de blessures te vinden. De sportfysiotherapeut die daar zit doet dat overigens voor niks, nada, noppes. Geen vergoeding, maar omdat hij of zij van zijn vak houdt, en een investering doet voor zijn of haar praktijk! Om naar deze sportpoli te gaan, gingen dit meisje en haar moeder keurig naar de huisarts. Om de kosten binnen de gezondheidszorg te vergroten, is dit namelijk een stap extra, terwijl deze huisarts de enkel van dit meisje al had doorverwezen (zonder enige blik te werpen op haar voet) voor de expertise van onze praktijk. Als een meisje van 11 al een jaar lang met pijn in h

Volgens mij is het vandaag de tiende keer, maar het kan ook mijn negende zijn; de Damloop. Hardlopen in een grote kudde mensen. Veel publiek, veel feest en tot je verbazing constateren dat er grote hoeveelheden mensen meedoen die beter langs de kant hadden kunnen blijven staan! De damloop is een belangrijk sociaal evenement voor onze omgeving. Al in april begint de eerste stress voor patiënten en sporters bij ons op de praktijk. "Ik heb me opgegeven voor de #damloop, dat ga ik toch wel redden Jeroen?" is een vraag die me jaarlijks meerdere keren wordt gesteld! En toch, een opbouwschema is niet zo moeilijk. Zestien weken trainen, week 1, 1 kilometer, week 2, 2 kilometer etc, en dan loop je in week 16 de damloop. Maar waar wringt de schoen? Te enthousiast, te veel te snel, te weinig, te grillig, andere blessure, allemaal redenen waarom het misgaat. Maar ja, die mensen hebben er tenminste over nagedacht. Genoeg lopers die het zwaar hebben, te zwaar. Werk voor ambulances dus!

Het is donderdag. Lopen met Louis dus... Maar eerst een andere verplichting. Het geheim van Purmerend. Een promotiefilm over Purmerend, door Purmerenders. En daar was ik voor gevraagd. Een film gemaakt door Shootlab. Twee jonge geluidsmensen, een regiseur en vragensteller, en een cameraman. Dichtbij huis, op het bruggetje van de Plantsoengracht werden me vragen gesteld over Purmerend, over het hardlopen en over mijn vak. Met als flitsende afsluiter;" Ik ben Jeroen Bijman, ik ben 40 jaar, ik woon in Purmerend en ik werk in Purmerend als sportfysiotherapeut". Dan maar lopen. Ouderwets rondje, Kanaaldijk, Jisperpad en terug over het fietspad langs de Weidevenne. Langs mijn boom. En jawel hoor, ook Louis kreeg zijn aanmoediging. De natgeregende bladeren ritselde juichend voor Louis in de wind. Ons voorstuwend op de candans van ons looppatroon. Op weg terug naar het geheim van Purmerend!

Afgelopen vrijdag de laatste bijeenkomst bij Sport en Therapie. Niet te ingewikkeld, niet te uitgebreid. De laatste puntjes op de i. Bijeenkomsten over hardlopen, over kleding, over schoenen, over voeding, over drinken, over schema's, dus nu nog wat herhaling. Lopen in het donker, dat is in deze tijd wel een issue. Dus Erik Tolboom van Skiwear4all toonde prachtige oplossingen. De laatste vragen beantwoorden. En in de stemming komen voor de marathon met mooie filmpjes. Oké, een was iets te zwaar op de hand. Met twee zwalkende dames, die uiteindelijk kruipend over de finish gaan! Zondag de laatste training, een duurloop van 17 kilometer. Langs de golfbaan en door het bos. Een route die ik donderdag zelf al had gelopen. Goed voorbereid en wederom met de hulp van Karin. En vooral praten. Want nog zes weken, en dan is het zover voor de meesten. Over twee weken loopt Jeroen (Van Vuuren) al Berlijn, maar het overgrote deel staat aan de start in Amsterdam. Dus consolideren, de zenuwen be

Op twitter las ik berichten. Over de marktstadrun. Ik ga maar vier Engelse Mijl doen, want acht is gekkenwerk met dit weer. Juist. En ik ging op voor dertig kilometer van Amsterdam Noord. Mijn vaste loopmaatjes waren er niet dit jaar. Geen Onno, geen Louis, geen Rob en ook geen Ronald. Ook geen bananenrunners en Beemstermasters. Mijn stijl is om laat aan te komen, voor korte voorbereiding (startnummer op, kousen aan en lopen maar). Maar nu ik alleen was, stond ik daar veel te vroeg. Eerder dan mijn marathongroep. Zittend op een bankje raakte ik aan de praat met een alleraardigste jongen met een geel shirtje aan. De marathon van Boedapest, dat is zijn doel voor dit jaar. De start was ik de buik van een groot peloton lopers. Op een loeihete sintelbaan. En zoals zo vaak, startte ik lekker snel. 4:20 per kilometer, en dat kilometers lang. En ter hoogte van de Jaagweg, daar kwam ik de jongen in het gele shirtje weer tegen. Tot 15 kilometer liep ik als een dolle. Want welke dwaas gaat me