Doorgaan naar hoofdcontent

Een weekend op Terschelling

Vrijdagmiddag op de heenweg was het bereslecht weer. Keiharde regen zette mijn ruitenwissers hard aan het werk. Met mijn winterbanden op de auto was ik er goed op voorbereid. Net zoals ik klaar was voor een zware berenloop. Zware omstandigheden, een marathon om trots op te zijn.....

De storm van maandag was intens, zeker hier op Terschelling. De bomen bij Stryp, grotendeels om. De nieuwe haan op de kerktoren in Midsland, troosteloos bungelend aan de geknakte torenspits! Maar het eiland was er klaar voor. Een invasie van hardlopers, een feest van sportiviteit.

Toch was er spanning, onduidelijkheid. Terwijl de voorbereidingen in West Terschelling in volle gang waren, kwamen de berichten over een mogelijke afgelasting. Slecht weer op komst. Harde wind, buien en mogelijk hagel. De Berenloop zou berezwaar worden!

Code Geel van het KNMI was de druppel. De organisatie was bang voor onderkoeling bij veel deelnemers en gevaar voor deelname. Geen garantie voor een veilig evenement. Een verstandig besluit, maar daar zit je dan. Op Terschelling. Bietensap achter de kiezen. Pasta met druiven en meloen, het gebruikelijke recept voor iedere marathon en in grote hoeveelheden verorberd! Nog even was er sprake dat de deelnemers van de hele mochten starten op de halve marathon, maar mijn gezonde verstand vertelde me al dat ook dat een utopie zou zijn. En zo geschiede, de berenloop werd zondagochtend om acht uur helemaal afgelast!

Een loze zondag. Dat werd het voor mij. Ziel onder m'n arm. Moe van het niks doen. Krachteloos en futloos van het niet starten. Ik heb wel mijn shirt opgehaald, dat wel. Maar ik kon het niet opbrengen om zoals zovele anderen de ronde wel te gaan lopen. Ik heb mijn dag binnen doorgebracht, hangend voor de TV. Morgen ga ik weer lopen, op weg naar een nieuwe uitdaging. Welke? Dat weet ik nog niet......

Reacties

  1. Ab Tuyp4 november 2013 om 12:02

    Hey Jeroen,
    Hoorde ik je vorige week niet vertellen dat je heel kort geleden nog 2 hele marathons liep, met een tussentijd van slechts 2 weken?
    Dan hoef jij je nog geen zorgen te maken over uitdagingen, lijkt me!
    Jammer van je teleurstelling, maar ik ben toch beretrots op het feit dat ik van jou les krijg!!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen