Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
De stofwolken zijn een beetje opgetrokken. Afgelopen maandag zou zijn verjaardag zijn en het verdriet blijft groot. Maar ook het besef dat we zelf het leven moeten vieren. Als ik geen zin heb, denk ik; "Marcel zou heel veel zin hebben, dus kom op en zeur niet." En als ik pijn heb, besef ik me al te meer, dat mijn pijn niet in verhouding staat met de pijn van de vrouw met wie hij 37 jaar samen was. Marcel had een missie. Een marathon missie. Dus had hij zich begin dit jaar ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Zijn eerste marathon, dus die moest zeker in de door hem zo geliefde stad zijn. Ik had vorig jaar een missie. Mijn tiende marathon van Amsterdam en lekker lopen. En na tien keer Amsterdam, daar niet meer starten. Tien is genoeg was mijn idee! Maar daar is nu verandering in gekomen. Samen met de loopgroep lopen we in Amsterdam een hele of een halve marathon. Allemaal in de Marcel 'Look'. Allemaal met als doel om net zo te genieten van het lopen als Marcel d